Er is een mening van mensen van buitenaf nodig..etc.

Ik wil het gewoon begrijpen, alsjeblieft, proberen en helpen. Ik ga proberen een lang verhaal kort te maken (ik zou een boek moeten schrijven) Opgroeien was voor mij niet gemakkelijk, kwam uit een gebroken gezin, mijn moeder had 4 (ik) stappen -vader had er drie, ze namen een kind uit de buurt in huis, ze werd binnengebracht om te "helpen" en toen kregen ze er samen één (de baby). Hij adopteerde ons er vier, net als mijn moeder de zijne. Het was gek om bij ons thuis op te groeien, en ik kon nauwelijks wachten om af te studeren en "eruit" te gaan. Mijn echte vader was uit beeld, en is dat na zijn veertigste nog steeds. Mijn stiefvader regeerde het huis met een zeer stevige hand en jongen, ik bedoel stevig. Er waren bijna regelmatig mishandelingen, tenminste iemand zou het krijgen. Ze zijn nu allemaal alleen en alleen de "baby" woont in de buurt van mama en "papa". Mijn ouders zijn inmiddels verhuisd uit het huis waarin we zijn opgegroeid en wonen nu in een "klein huis" en hebben er hun droomhuis van gemaakt. Een van mijn oudste zussen besloot toen ze zwanger werd (24 jaar geleden) om haar echte moeder te zoeken, deed dat en koos ervoor om geen relatie meer te hebben met mama en papa, laat staan met de broers en zussen. Papa heeft ons nooit echt het gevoel gegeven dat we gewenst waren, en 'Ik hou van jou' werd nooit gezegd. Ik weet dat ze daar nu op de leeftijd van 69 komen (maar nog jong) en het heel goed doen. Nou, mijn jongere broer Michael (we praten minstens 3-4 keer per week), we hebben allemaal een geweldige relatie en bezoeken elkaar elke paar jaar. Het lijkt erop dat ik mezelf moet antwoorden om af te ronden...CONT.

Nou, ik zal je nu dit vertellen, het leek alsof elke keer dat ik thuiskwam op bezoek, het meer een probleem was, nooit zeggen: oh, hoe goed om je te zien, het was meer: wanneer ga je weg? Mijn "vader" kwam nooit uit zijn "stoel" en het gekreun en gekreun dat hij maakt, bijna alsof ik iets verkeerd heb gedaan. Ik besloot toen 2 jaar geleden dat ik niet langer op bezoek zou gaan, omdat ik me nooit gewenst voelde, dus waarom zou ik me druk maken? Nou, ik ben ook gestopt met 'naar huis' te bellen, want ik besefte al snel dat ik het was die altijd belde. Nou, er ging een jaar voorbij en nu twee en nog steeds is de telefoon niet gegaan, met mama en papa aan de andere kant. Ik stuur wel kaarten naar mijn moeder, maar alleen op feestdagen etc., net als zij. Ja, de kaarten zijn ondertekend. Love you.....hummmm? Nou, mijn broer en ik hadden een paar weken geleden een gesprek van hart tot hart en ik kwam er al snel achter dat ook hij niet heeft gebeld en ook niets heeft ontvangen, in meer dan anderhalf jaar. Hij vertelde me dat hij mijn (onze) moeder een e-mail had gestuurd en zijn mening aan haar had gegeven en zei dat je vader nooit de telefoon zal opnemen om je te bellen, dat gaat niet gebeuren. VERVOLG>

Wow, ik kon niet geloven dat ook hij hetzelfde voelt als ik. Michael was nooit iemand die kaartjes stuurde, maar altijd degene was die je een leuke tijd bezorgde. Wanneer ik hem bezoek, limousines, lekker eten, NFL-kaartjes voor wedstrijden en altijd het beste als hij op bezoek komt of als je hem met iemand bezoekt, zo is hij gewoon, en op zijn kosten. Ik heb nooit meer uitgegeven dan mijn vliegtickets voor het bezoek. Ik weet dat hetzelfde geldt voor mijn vader en moeder. Hij deelde een verhaal dat mijn broer tijdens hun laatste bezoek om hem te zien mijn vader meenam naar een pga-golf (die ze allebei graag spelen). De kaartjes moesten minstens 500,00 per stuk kosten, en niet één bedankje, echt waar? Nou, ze gingen toen golfen met een paar vrienden van hun broers en een van hen maakte een opmerking Michael, je bent erg getalenteerd en het was een genot om naar je te kijken... nou, de opmerking van papa was: oh, hij pronkt gewoon ....Maak je een grapje? Ik werd nog bozer toen hij me dit vertelde. Michaels heeft daarna alle banden verbroken, wie kan hem dat kwalijk nemen? Mijn broer heeft dit aan onze moeder uitgelegd en zij is vastberaden... en hij is mijn man en dat zal nooit veranderen. Ik kon niet geloven dat Michael precies hetzelfde gevoel had als ik. Elke keer als hij naar huis gaat, vraagt papa zich af: wanneer ga je weg... ik kon het niet geloven. Nou, ik nu, ik heb het afgelopen jaar niet één maar twee keer een ruggenmergstimulator moeten laten plaatsen (grote operatie), en mijn moeder wist ervan en ik kreeg geen kaart of bezoek (ze leven 2 1/2 uur weg) VERV.

....mijn adem inhoudend hier...

Ik heb een moeilijke tijd gehad, maar het gaat steeds beter. Nou ja, nog een heleboel andere dingen, zoals het kopen van een nieuw huis, nog een kleinkind etc. veel mildstones etc. niets. Nou, bij de broers was de verjaardag 4 november en hij heeft geen verjaardagskaart ontvangen van wie... nee, niet onze moeder. Ik heb er niet één gestuurd, maar twee. Hij belde me om me te bedanken en ik kon de pijn in zijn stem horen dat moeder hem niet eens een kaartje had gestuurd, misschien is hij onderweg, je weet hoe de post kan zijn, maar nee, er kwam een dag, en toen een weekje, niets. Hoe kan een ouder het zomaar vergeten? Nu zeg ik niet dat je cadeautjes moet sturen, een kaart, een klein stinkkaartje! Nou, ik werd gekker en gekker. Ik ging zelf op Facebook en klonk raar ------ en nou ja, een van mijn broers en zussen schreef terug, hield zijn mond, stopte met praten over mijn "familie" en verwijderde mij. Ik begrijp het niet, probeer mij alstublieft te helpen. Ik weet dat "papa" het prima vindt om ons een voor een te verwijderen, maar mijn moeder? Hoe gebeurde dit?

Lyndalou - dit is zo'n triest verhaal.

Mijn mening - voor wat het waard is... het klinkt alsof je moeder erg verliefd is op je "vader". Hoewel hij jullie misschien allemaal heeft geadopteerd, heeft hij zich in geen enkele vorm als een vader gedragen. Het lijkt erop dat je moeder jullie allemaal in de steek heeft gelaten omwille van deze man, om hem gelukkig te houden. Als er iets met hem zou gebeuren, twijfel ik er niet aan dat ze zich tot haar kinderen zal wenden voor troost, en zo te horen zal die troost er waarschijnlijk niet zijn.

Het klinkt alsof je er alles aan hebt gedaan om een relatie met je moeder te hebben, maar zij heeft er duidelijk helemaal geen interesse in.

Wat betreft het verwijderen van je zus van Facebook: ze deelt jouw mening duidelijk niet, of ze is bang dat je 'vader' het zal zien.

Bovendien heb je je eigen problemen met je rug en andere dingen die in je leven gebeuren.

Als ik het was, zou ik gewoon weglopen, contact houden met mijn broers en zussen die contact met mij willen houden en verder willen gaan met je leven. Ik zou nog steeds kaarten naar mijn moeder sturen op alle gelegenheden die je normaal zou doen, maar dat zou het dan zijn. Ik zou niets van haar verwachten.

Als je niet "verwacht", kun je niet teleurgesteld zijn.

Ik weet dat het voor mij gemakkelijk is om te zeggen en uiterst moeilijk om daadwerkelijk te doen. Maar je moet accepteren wat er is en het is duidelijk dat je moeder de indruk wekt dat ze niet geïnteresseerd is. Of dat het geval is of niet, is een andere kwestie.

Je bent duidelijk erg gekwetst door alles wat er is gebeurd en ik twijfel er niet aan dat je je je hele leven gekwetst zult voelen. Er is echt geen eenvoudig antwoord, maar u kunt er gerust op zijn dat uw broers en zussen contact houden. U heeft uiteraard zelf kinderen en zij zijn nu het belangrijkste in uw leven.

Ik betwijfel of ik iets heb gezegd dat helpt, maar hopelijk zet het je aan het denken in de goede richting.

Groetjes.

blauw

Bedankt blauw voor je vriendelijke woorden. Ja, je kunt wel zien dat ik heel diep gekwetst ben, van het verleden tot het heden. Ik begrijp niet waarom 'zij' mij heeft verwijderd, want zij was degene die de meeste blunts kreeg. Ze woont in Texas en heeft met mij gedeeld dat "hun" relatie werkt omdat zij daar is en zij in Pa. (zie je?) Ik kan me herinneren dat op een dag "vader" haar hoofd en Michaels pakte en hun hoofden tegen elkaar sloeg alsof het waren cimbalen...echt waar! Ik heb wel opgemerkt dat ik me afvraag wie de kist zal dragen op de dag dat hij sterft. omdat ik zeker weet dat Michael niet een van hen zou zijn en wat vrienden betreft, hum? Misschien maakt hij het gemakkelijk en wordt hij gecremeerd... wie weet. Je weet wel. de fysiotherapie die ik doormaak is ook spiritueel, en ze zeiden dat ik moet leren hoe ik moet vergeven en de negatieve dingen om me heen moet krijgen, ik doe mijn best om dat te doen, ze zeggen: praat met de mensen die je pijn hebben gedaan en geluid uit ---- nou, dat deed ik precies en kijk wat er gebeurde! Als ik zeg dat ik het alleen maar probeer te begrijpen, dan (probeer ik)............................

Lyndalou, het spijt me zo te horen van je gespannen relatie met je ouders. Ik kan me niet voorstellen hoe gekwetst je bent, en ik zal voor je gezin bidden. Ik ben een religieus persoon en weet dat God voor alles redenen heeft. Probeer eens met God te praten, en misschien kan hij je de antwoorden en begeleiding geven die je zoekt. Maar laat het gedrag van je ouders je niet naar beneden halen, je moet het loslaten en verder gaan met je gezin, je broers, zussen, kinderen en kleinkinderen en genieten. Ik wens je veel succes en zal je familie in mijn gebeden opnemen.

Lyndalou, ik herken me een beetje in wat je zegt. Mijn moeder was erg mishandelend en had vier kinderen en wist niet hoe ze van ze moest houden. Mijn vader was onze redding, hij was vriendelijk en liefdevol en probeerde onze pijn weg te nemen. Jarenlang was ik verscheurd omdat ik mijn moeder haatte om de persoon die ze was en alle pijn die ze mezelf en mijn broers en zussen had veroorzaakt, en van haar hield omdat ze mij ter wereld bracht en zij mijn moeder was. Ik bleef mijn hele volwassen leven zo goed mogelijk een relatie onderhouden en probeerde me er niet totaal door te laten deprimeren. Toen ze overleed had ik er geen spijt van, want ik was een goede dochter voor haar gebleven, ook al deed ze dat niet. wil dat ik. Toen ze overleed, kon ik niet huilen en een tijdje stoorde het me, maar ik begrijp waarom. Ze beroofde me van mijn kindertijd, maakte van mijn zus en mijzelf haar kleine slaven, kookte, maakte schoon, zorgde voor mijn broers vanaf de babytijd en sloeg ons als we de dingen niet deden zoals zij wilde. Toen ze overleed, voelde ik opluchting en had ik het gevoel dat ik eindelijk kon vergeven en mijn leven in vrede kon leiden. Er bouwden zich geen verscheurde gevoelens of schuldgevoelens over woede in mij op. Je gaat hier op je eigen manier mee om en vindt hopelijk rust. Succes.

Ik wil niet koelbloedig of gemeen klinken, maar laat het los en kom eroverheen. Je ouders zijn bijna 70 jaar. oud en ze zijn niet zo veranderd. om te denken dat ze dat nu zouden kunnen zijn, is verkeerd. Je moet ook onthouden dat ze zijn opgevoed zoals ze zijn. de mannen als kostwinner en heerser over de slaapplaats, de vrouw als verzorgers en huisvrouw. het waren gewoon andere tijden. Ik heb mijn vader nog nooit zien huilen of hem tegen iemand horen zeggen dat hij van ze hield. Maar je wist dat hij dat deed en de manier waarop hij dat zou laten zien is door altijd voor het gezin te zorgen. dus jij, een moderne volwassene, zou boven alles moeten uitstijgen en behalve de manier waarop ze zijn, want voor Deni zelf zouden ze je in je kont kunnen bijten. Wat als ze morgen zouden sterven? Wauw, zou je het vinden als je al twee jaar niet met ze hebt gesproken? Maar wat weet ik? Ik denk dat mijn familie me een beetje te vaak belt en bij mijn moeder heb ik het gevoel dat het nep is en dat ze overcompenseert omdat ze de afgelopen 40+ jaar zo waren.
dat is mijn 2 cent, doe ermee wat je wilt

Bedankt iedereen! Het betekent echt veel voor mij, wetende dat sommigen zich goed kunnen verhouden, is "onwerkelijk" denken! Ik weet dat ik nu op een veel betere plek kom, maar het is moeilijk om daar te komen. Bedankt dat u mij in uw gebeden houdt, ook dat betekent veel voor mij. Ik heb geleerd dat er drie soorten zaken zijn: de mijne, de andere en die van God. Ik hoor zeker niet thuis in de zaken van anderen, en goed, Gods zaak is de zijne (ik hoop alleen maar dat hij mij erbij betrekt!) Ik weet dat ik alleen maar de spirituele kant in mij leer en jongen heeft nooit geweten dat die bestond. Elke dag probeer ik te zoeken naar al het goede en niet naar het negatieve, maar naar het kwetsende deel. Wanneer verdwijnt dat? Zal het ooit? Dit zijn de dingen die ik verwarrend vind! Zoals proberen het 'hoe en waarom' te begrijpen. Toen we opgroeiden, werd ons geleerd 'niet' te huilen, maar wie heeft ooit gezegd dat huilen verkeerd was? Ik weet dat ik nu mijn deel heb gedaan en soms, nou ja, meestal, doet een goede huilbui dat ook. Het gaat goed met mij, maar ik heb nog steeds niets veranderd, zie je, ik begrijp het nog steeds niet. Proberen te begrijpen waarom mijn moeder is zoals ze is, brengt me in de war, en ja, ik leer van haar fouten, ik zou nooit een van mijn kinderen toestaan om ooit de pijn te voelen die ik voel, of mijn liefhebbende kleinkinderen. Ik hou van ze allemaal en ben niet bang om te zeggen dat ik van je hou... en de hele tijd kusjes en kusjes te geven! Mijn dochter beweegt nu terwijl we spreek (echt) en beweeg slechts 4 blokken verderop om dichter bij mij te zijn !! Wat een geluk heb ik!!!!!! Ze laat geen dag voorbijgaan zonder mij te bellen (zoals 4-5 keer) en eindigt altijd met te zeggen Ik hou van je mam! Ik denk dat ik de gelukkige ben! Bedankt allemaal!

Ik begrijp echt waar je vandaan komt (bigjay). Zal het me in mijn kont bijten... waarschijnlijk wel. Ik denk dat de zoektocht naar mijn ziel de zaken voor mij verwarrend maakt. Ik stuur wel kaarten naar mijn moeder, maar voor "papa" nee dat doe ik niet, niet meer. Ik weet niet wat ik zal doen op de dag dat een van beide overlijdt, echt niet. Zoals ik al heb gepost, goede of slechte opmerkingen wil ik horen, misschien heb ik het mis en dit zal me doen begrijpen, of misschien de manier waarop ik denk veranderen. Bedankt dat je de tijd hebt genomen om te posten, en ja, het is belangrijk voor mij.

Hallo weer Lyndalou,

Er is één ding dat u uit dit alles heeft geleerd en dat is de kennis over hoe u van uw kinderen kunt houden, hoe u met uw kinderen moet omgaan en hoe u een liefhebbende moeder en grootouder kunt zijn. Je slechte ervaringen hebben je tot een beter mens gemaakt en als er niets anders is, heb je daar dankbaar voor. Ik weet dat het een vreemde manier is om ernaar te kijken, maar het kennen van de pijn die je hebt geleden, het kennen van de pijn die je hebt meegemaakt en nog steeds doormaakt, heeft je bewuster gemaakt van hoe je met je kinderen omgaat, wat hen op hun beurt bewust heeft gemaakt van hoe ze behandelen hun kinderen en zo gaat het maar door.

Ik probeer nooit ergens spijt van te krijgen in mijn leven, ik probeer er gewoon van te leren en ervoor te zorgen dat ik niet de slechte dingen doe die andere mensen mij aandoen. Je hebt geleerd en je hebt ervoor gezorgd dat je anderen niet de slechte dingen aandoet die jou zijn aangedaan.

Wat betreft de pijn die je voelt - dat zal lang duren, maar je moet het bekijken alsof het niet persoonlijk is - je was niet het enige kind bij wie je moeder dit heeft aangedaan en je was niet het enige kind dat je 'vader' was. heeft ook slecht behandeld. Niemand anders dan je moeder kan uitleggen waarom ze is zoals ze is, en zo te zien zal niets haar ooit veranderen. Maar binnenkort zal ze misschien spijt krijgen van hoe het met haar is gegaan. Zolang je geen spijt hebt, kun je weinig anders doen dan accepteren dat ze is zoals ze is.

Je hebt alles gedaan wat je kon, je bent een beter mens geworden en je zult nooit meer zijn zoals zij. Godzijdank.



blauw

Tekening uit de tijd dat ik gezinstherapie deed. Enkele dingen om over na te denken. Ik zal kort en bondig zijn.

Ten eerste: onderschat de kracht van kwesties rond het gezin van herkomst niet. Dit is krachtig spul en altijd groter dan jij bent.

Ten tweede kun je het gedrag van anderen niet veranderen. Een poging daartoe leidt bijna altijd tot een koninklijke puinhoop.

Ten derde kun je alleen je EIGEN functioneren binnen het familiesysteem veranderen. Verander jou, verander het systeem. Het is echter heel erg moeilijk om dit alleen te doen; daarom heb je een ‘coach’, een therapeut, nodig om je hier doorheen te verwerken.

Als je meer feedback wilt over hoe je een goede therapeut kunt vinden, stuur me dan een PM.

Gebeden voor jou....

Ik had echt niet zoveel reacties verwacht als ik heb gekregen en wil jullie allemaal bedanken! Ja, ik zie dat sommigen denken dat ik misschien wat advies nodig heb en dergelijke. Ik ben nu 46 jaar oud en alles lijkt tot een hoogtepunt te komen, denk ik. Nadat ik met mijn fysiotherapie was begonnen, begonnen ze ook met een aantal nieuwe dingen, zoals de spirituele genezing en andere dingen die gewoon op hun plaats kwamen... raar hoe dingen gewoon gebeuren. Ik ben echt in alle opzichten in de war. Zoals ik al eerder zei, ik praat de hele tijd met mijn jongere broer en het was gewoon iets dat 'naar boven kwam' en hij deelde zijn gevoelens met mij zoals ik met hem deed. Het is nooit ter sprake gekomen. heb je met mama of papa gesproken of zus etc. we praten gewoon altijd over ons dagelijks leven en dergelijke. Ik denk dat het kwam omdat we geen van beiden wilden dat elkaar wist wat er met elkaar gebeurde. Hij beschermde me altijd tijdens onze opgroeijaren en zelfs nu beschermt hij nog steeds mijn gevoelens. Ik zal nooit het geluid van zijn stem vergeten toen we een paar weken geleden van hart tot hart spraken en ik dank God dat we dat deden... er kwam veel uit, herinnert hij zich ook, zelfs die vreselijke hoofdknal tussen hem en mijn zus Kelly (je kent degene die mij heeft verwijderd!) Ik wil jullie allemaal bedanken die hebben gereageerd, jullie zijn me allemaal heel dierbaar en het betekent VEEL! Ik denk dat zelfgenezing hier voor mij begint!

Ja....je begint een aantal goede dingen! Het is duidelijk dat veel mensen op LCB om je geven! Gewoon mijn 2 cent. Houd rekening met professionele begeleiding. Mijn eigen familie van herkomst was een gigantische puinhoop! En ik kreeg jaren geleden hulp en ik ben HEEL blij dat ik dat gedaan heb. De professionele "coaching" is van onschatbare waarde....