29-jarig meisje plant haar dood op 1 november

Brittany Maynard kreeg op nieuwjaarsdag de diagnose hersenkanker, niet lang na haar huwelijk met echtgenoot Dan Diaz. Negen dagen later voerden artsen een hersenoperatie uit om te voorkomen dat de tumor zou groeien, maar in april keerde de tumor terug naar stadium 4 van kanker. Haar prognose... nog zes maanden te leven.



“Ik gebruik de medicatie al weken”, schreef ze in een opiniestuk voor CNN. “Ik ben niet suïcidaal. Als dat zo was, zou ik dat medicijn al lang geleden hebben gebruikt. Ik wil niet doodgaan. Maar ik ga dood. En ik wil sterven op mijn eigen voorwaarden.”

“Artsen schreven volledige hersenbestraling voor”, schreef ze in het opiniestuk. “Ik las over de bijwerkingen: het haar op mijn hoofdhuid zou zijn afgeschroeid. Mijn hoofdhuid bleef bedekt met eerstegraads brandwonden. Mijn kwaliteit van leven, zoals ik die kende, zou verdwenen zijn.”

“Na maanden van onderzoek kwamen mijn familie en ik tot een hartverscheurende conclusie”, schreef ze. “Er is geen behandeling die mijn leven zou kunnen redden, en de aanbevolen behandelingen zouden de tijd die ik nog had vernietigd hebben.”

Oregon is een van de vijf staten die de wet Death with Dignity Act hebben aangenomen. Brittany heeft besloten zelfmoord te plegen met voorgeschreven medicijnen van een arts en een einde aan haar leven te maken op 1 november, slechts 2 dagen na de verjaardag van haar man.

“Nu kan ik verder gaan in de resterende dagen of weken die ik nog heb op deze prachtige aarde, om vreugde en liefde te zoeken en tijd door te brengen met reizen naar de wonderen van de natuur in de open lucht met degenen van wie ik houd”, schreef ze. “En ik weet dat ik een vangnet heb.”

Denkt u dat zij de juiste beslissing neemt en moeten alle staten dit toestaan?

Wow Lips, dat verhaal brengt letterlijk tranen in mijn ogen. Ik denk dat als iemand op sterven ligt en er niets is dat zijn leven kan redden, hij of zij in staat zou moeten zijn om een einde aan zijn leven te maken, net als in Bretagne. Ik denk dat alle staten die wet moeten aannemen. Persoonlijk kreeg ik vlak voordat ik ging trouwen de diagnose kanker, hij overleed 2 jaar na die diagnose. Hij deed rug aan rug bestraling en chemo en onderging de operatie en toch stierf hij, hij was pas 31. Dus eigenlijk waren de laatste 2 jaar van zijn leven in en uit het ziekenhuis. Wie wil dat?

Ik kan begrijpen dat ze de bestraling niet wil, maar ik kan echt niet begrijpen dat ze op een bepaalde datum in de niet al te verre toekomst zelfmoord wil plegen. Ik word er verdrietig van en krijg er last van in mijn maag. Ik kan het begrijpen als iemand pijnlijke pijn lijdt en er geen medicijnen zijn om de pijn te verlichten, maar als ze niet op die manier lijdt, waarom zou je dan niet elke dag pakken die ze kan, in plaats van er op deze manier een einde aan te maken.

Ik kan me echt niet voorstellen dat een lid van mijn familie mij zoiets zou vertellen; het zou gewoon te moeilijk zijn om ermee in het reine te komen.

Dat gezegd hebbende, heeft ze het recht om ervoor te kiezen haar leven te beëindigen als dit legaal is en hoewel ik het niet eens ben met deze plaatsen van het type "Dignitas", kan ik begrijpen waarom iemand deze route zou kiezen.

Het is erg moeilijk om iemand die doormaakt wat dit meisje is, te beoordelen. Ik probeer mezelf in haar schoenen te verplaatsen, maar ik kan echt geen beslissing nemen. Ik denk dat ik een behandeling zou ondergaan en er het beste van hoop, als er een kans van 1% is, wil ik die kans ondanks alle pijn graag grijpen.

Het is een van die onderwerpen die overal tot verhitte debatten zal leiden.

Ik denk echter dat er maar één persoon het recht heeft om te beslissen en dat is deze mooie jonge vrouw zelf...
Nu zegt ze dat ze hierover heeft nagedacht, en je mag aannemen dat dat het geval is, maar ik hoop dat ze er nog eens over na zal denken en op zijn minst andere opties zal proberen: zoals die altijd zijn: experimentele geneeskunde, holistische geneeskunde, enz.

Ik zou in ieder geval naar de behandeling gaan, en als ik dan zou merken dat ik een onwaardig leven leid en weinig of geen zin heb om volledig te herstellen, dan zou ik waarschijnlijk mijn toevlucht nemen tot het beëindigen van alles.
Dat gezegd hebbende, mijn overleden grootvader is een van de weinige personen die zich onder soortgelijke omstandigheden van het leven heeft beroofd...

We hebben allemaal afscheid moeten nemen, en we hebben het allemaal begrepen..
Er is echter natuurlijk een verschil tussen de vroege dood van zo'n jong meisje en de dood van een oude man die een lang en goed leven heeft geleid.
Dat laatste zou je eerder begrijpen

Hoe dan ook, ik geloof in wonderen, en heb zelfs een paar kleine wonderen meegemaakt of meegemaakt, dus ik ben de laatste die de hoop opgeeft of het vertrouwen verliest.
Ik hoop hier op een wonderbaarlijk herstel, meer kan ik niet doen.

.

Best ongelooflijk, dus ik kan me niet eens voorstellen hoe moeilijk haar situatie is, en ook voor haar familie. Het is haar leven, dus ik denk dat ze het recht heeft om het te beëindigen zoals zij dat wil.

Voor mij denk ik dat ik tot mijn laatste adem zou vechten. Ik respecteer Oregon en ben blij dat mensen die optie hebben. Maar ik zou klauwen en krabben om het zo lang mogelijk te maken

Ik ben het volledig met je eens, wmmeden

Er is ook een soortgelijk verhaal gebeurd met iemand uit mijn land. Ik raad haar aan om twee keer na te denken voordat je een beslissing neemt of iets doet dat niet goed is. Nu zullen we er geen spijt van krijgen, maar wat als we niet hier op deze wereld waren?
maar het is haar keuze, dus laten we het aan God over

Ik kan deze keuze niet maken tenzij ik eerst alle mogelijke behandelingen heb ondergaan. Het voelt alsof ze het voor mij opgeeft.

Ik geloof dat iedereen het recht moet hebben om zichzelf van deze aarde te verwijderen. In haar situatie kan ik absoluut begrijpen dat ze zichzelf niet wil onderwerpen aan de behandelingsopties die voor haar liggen, maar het laatste wat ik ooit zou geloven is dat een medische gemeenschap me vertelt dat ik nog zes maanden te leven heb. Was dat met of zonder behandeling? Als ik zonder mijn plan zeker klaar zou zijn om snel te gaan, maar zou wachten tot ik ziek begon te worden, wie weet zouden zes maanden een jaar kunnen zijn, wat lang is om meer dingen te kunnen doen.
Maar het arme ding, wat een slechte hand kreeg ze.

het zit allemaal in je hersenen... als ze vecht, heeft de dokter misschien ongelijk of zoiets, en voor mij is de mens dood als hij het opgeeft. Dit is geen oplossing, je moet leven en voor niets anders vechten. Misschien is ze aan het dagdelen, maar misschien kan ze nog een jaar of twee leven. weet het nooit, geef nooit op

Nog 7 dagen tot 1 november..

Ik heb net het artikel in het tijdschrift People gelezen nadat ik dit verhaal had gevolgd. In dit artikel zegt ze dat ze al hele slechte dagen heeft, waarin ze hevige pijn heeft en soms onsamenhangend is en al aanvallen heeft, dus het was logischer voor mij om te weten dat ze al met haar was begonnen neerwaartse spiraal - ze lieten ook een foto zien van de tumor in haar hersenen en deze neemt de helft van de hersenen in beslag - het is enorm - ze hebben alle mogelijke behandelingen in dit land en in andere landen uitgeput en de hele familie is naar Oregon verhuisd zodat ze konden worden in een staat die een medelevende dood mogelijk maakt. Ze heeft 200 pillen waarvan het plan is dat haar moeder, stiefvader, echtgenoot en beste vriendin uit elkaar gaan en in het water stoppen op de dag dat ze besluit een einde aan haar leven te maken, wat niet noodzakelijkerwijs op 1 november hoeft te zijn (ze zegt dat het ervan afhangt). over hoe ze zich die dag werkelijk voelt). Dit meisje heeft in haar 29 korte jaren de wereld rondgereisd en zoveel meer meegemaakt dan de meeste mensen in hun leven zullen meemaken. Ik vind het zo zielig voor haar moeder, dit meisje is enig kind en het moet ondraaglijk zijn om te weten dat ze maar twee opties heeft voor haar kind: haar zien lijden in enorme pijn of haar zien sterven. Zo'n triest triest verhaal.

Als veterinair technicus en in staat zijn om dieren voor altijd te genezen van hun terminale ziekten en pijnen op een meer dan waardige manier, zou ik alleen maar willen dat ik deze keuze voor mezelf had en ook dat mijn oma deze keuze voor zichzelf had kunnen maken. Waarom zou je willen lijden in de wetenschap dat dit het enige is wat je doet tot het einde van je dagen?

Slechte zet, dat zou ze niet moeten doen

Ik voelde me zo rot dat ik het eerste bericht nog niet eens had gelezen. het leven kan zo oneerlijk zijn..

ze is een heel mooi meisje, ik kan niet geloven dat ze zo ziek is, het is een triest verhaal, ik weet niet wat ik hierover moet zeggen, ik heb niet het recht om over iemands leven te beslissen, moeilijk te zeggen, ze weet wat ze voelt