This is a piece by Michael Gartner, editor of newspapers large and small and president of NBC News. In 1997, he won the Pulitzer Prize for editorial writing. It is well worth reading, and a few good chuckles are guaranteed. Here goes...
My father never drove a car. Well, that's not quite right. I should say I never saw him drive a car.
He quit driving in 1927, when he was 25 years old, and the last car he drove was a 1926 Whippet.
"In those days," he told me when he was in his 90s, "to drive a car you had to do things with your hands, and do things with your feet, and look every which way, and I decided you could walk through life and enjoy it or drive through life and miss it."
At which point my mother, a sometimes salty Irishwoman, chimed in: "Oh, baloney!" she said. "He hit a horse."
"Well," my father said, "there was that, too."
So my brother and I grew up in a household without a car. The neighbors all had cars -- the Kollingses next door had a green 1941Dodge, the VanLaninghams across the street a gray 1936 Plymouth, the Hopsons two doors down a black 1941 Ford -- but we had none.
My father, a newspaperman in Des Moines , would take the streetcar to work and, often as not, walk the 3 miles home. If he took the streetcar home, my mother and brother and I would walk the three blocks to the streetcar stop, meet him and walk home together.
My brother, David, was born in 1935, and I was born in 1938, and sometimes, at dinner, we'd ask how come all the neighbors had cars but we had none. "No one in the family drives," my mother would explain, and that was that.
But, sometimes, my father would say, "But as soon as one of you boys turns 16, we'll get one." It was as if he wasn't sure which one of us would turn 16 first.
But, sure enough , my brother turned 16 before I did, so in 1951 my parents bought a used 1950 Chevrolet from a friend who ran the parts department at a Chevy dealership downtown..
It was a four-door, white model, stick shift, fender skirts, loaded with everything, and, since my parents didn't drive, it more or less became my brother's car.
Having a car but not being able to drive didn't bother my father, but it didn't make sense to my mother..
So in 1952, when she was 43 years old, she asked a friend to teach her to drive. She learned in a nearby cemetery, the place where I learned to drive the following year and where, a generation later, I took my two sons to practice driving. The cemetery probably was my father's idea. "Who can your mother hurt in the cemetery?" I remember him saying more than once.
For the next 45 years or so, until she was 90, my mother was the driver in the family. Neither she nor my father had any sense of direction, but he loaded up on maps -- though they seldom left the city limits -- and appointed himself navigator. It seemed to work.
Still, they both continued to walk a lot. My mother was a devout Catholic, and my father an equally devout agnostic, an arrangement that didn't seem to bother either of them through their 75 years of marriage.
(Yes, 75 years, and they were deeply in love the entire time.)
He retired when he was 70, and nearly every morning for the next 20 years or so, he would walk with her the mile to St. Augustin's Church. She would walk down and sit in the front pew, and he would wait in the back until he saw which of the parish's two priests was on duty that morning. If it was the pastor, my father then would go out and take a 2-mile walk, meeting my mother at the end of the service and walking her home.
If it was the assistant pastor, he'd take just a 1-mile walk and then head back to the church. He called the priests "Father Fast" and "Father Slow."
After he retired, my father almost always accompanied my mother whenever she drove anywhere, even if he had no reason to go along. If she were going to the beauty parlor, he'd sit in the car and read, or go take a stroll or, if it was summer, have her keep the engine running so he could listen to the Cubs game on the radio. In the evening, then, when I'd stop by, he'd explain: "The Cubs lost again. The millionaire on second base made a bad throw to the millionaire on first base, so the multimillionaire on third base scored."
If she were going to the grocery store, he would go along to carry the bags out -- and to make sure she loaded up on ice cream. As I said, he was always the navigator, and once, when he was 95 and she was 88 and still driving, he said to me, "Do you want to know the secret of a long life?"
"I guess so," I said, knowing it probably would be something bizarre.
"No left turns," he said.
"What?" I asked.
"No left turns," he repeated. "Several years ago, your mother and I read an article that said most accidents that old people are in happen when they turn left in front of oncoming traffic.
As you get older, your eyesight worsens, and you can lose your depth perception, it said. So your mother and I decided never again to make a left turn."
"What?" I said again.
"No left turns," he said. "Think about it.. Three rights are the same as a left, and that's a lot safer. So we always make three rights.."
"You're kidding!" I said, and I turned to my mother for support.
"No," she said, "your father is right. We make three rights. It works."But then she added: "Except when your father loses count."
I was driving at the time, and I almost drove off the road as I started laughing.
"Loses count?" I asked.
"Yes," my father admitted, "that sometimes happens. But it's not a problem. You just make seven rights, and you're okay again."
I couldn't resist. "Do you ever go for 11?" I asked.
"No," he said " If we miss it at seven, we just come home and call it a bad day. Besides, nothing in life is so important it can't be put off another day or another week." My mother was never in an accident, but one evening she handed me her car keys and said she had decided to quit driving. That was in 1999, when she was 90.
She lived four more years, until 2003. My father died the next year, at 102.
They both died in the bungalow they had moved into in 1937 and bought a few years later for $3,000. (Sixty years later, my brother and I paid $8,000 to have a shower put in the tiny bathroom -- the house had never had one. My father would have died then and there if he knew the shower cost nearly three times what he paid for the house.)
He continued to walk daily -- he had me get him a treadmill when he was 101 because he was afraid he'd fall on the icy sidewalks but wanted to keep exercising -- and he was of sound mind and sound body until the moment he died.
One September afternoon in 2004, he and my son went with me when I had to give a talk in a neighboring town, and it was clear to all three of us that he was wearing out, though we had the usual wide-ranging conversation about politics and newspapers and things in the news.
A few weeks earlier, he had told my son, "You know, Mike, the first hundred years are a lot easier than the second hundred." At one point in our drive that Saturday, he said, "You know, I'm probably not going to live much longer."
"You're probably right," I said.
"Why would you say that?" He countered, somewhat irritated.
"Because you're 102 years old," I said..
"Yes," he said, "you're right." He stayed in bed all the next day.
That night, I suggested to my son and daughter that we sit up with him through the night.
He appreciated it, he said, though at one point, apparently seeing us look gloomy, he said: "I would like to make an announcement. No one in this room is dead yet"
An hour or so later, he spoke his last words:
"I want you to know," he said, clearly and lucidly, "that I am in no pain. I am very comfortable. And I have had as happy a life as anyone on this earth could ever have."
A short time later, he died.
I miss him a lot, and I think about him a lot. I've wondered now and then how it was that my family and I were so lucky that he lived so long..
I can't figure out if it was because he walked through life,
Or because he quit taking left turns. "
Life is too short to wake up with regrets.
So love the people who treat you right.
Forget about the one's who don't.
Believe everything happens for a reason.
If you get a chance, take it & if it changes your life, let it.
Nobody said life would be easy, they just promised it would most likely be worth it."
ENJOY LIFE NOW - IT HAS AN EXPIRATION DATE
katt
Een prachtig verhaal...
- 2,950
- bekeken
- 8
- antwoorden
- Gestart door
- kattboots
-
Machtige
2805
Participeren in het forum is alleen toegestaan voor actieve leden. Alstublieft Inloggen of registreren om te posten.
-
- Gestart door
- kattboots
- op Mar 07, 12, 04:02:40 PM
-
Machtige
2805
Bedankt voor deze post van:
Origineel
Vertaling 
vertaald met 
Dit is een stuk van Michael Gartner, redacteur van grote en kleine kranten en voorzitter van NBC News. In 1997 won hij de Pulitzerprijs voor redactioneel schrijven. Het is zeker de moeite waard om te lezen, en een paar goede grinniken zijn gegarandeerd. Hier gaat...
Mijn vader heeft nooit auto gereden. Nou, dat klopt niet helemaal. Ik moet zeggen dat ik hem nooit auto heb zien rijden.
Hij stopte met autorijden in 1927, toen hij 25 jaar oud was, en de laatste auto waarin hij reed was een Whippet uit 1926.
"In die tijd", vertelde hij me toen hij in de negentig was, "moest je om auto te rijden dingen met je handen doen, en dingen met je voeten doen, en alle kanten op kijken, en ik besloot dat je er doorheen kon lopen leven en ervan genieten, of door het leven rijden en het missen."
Op dat moment zei mijn moeder, een soms zoute Ierse vrouw,: "Oh, flauwekul!" ze zei. "Hij heeft een paard aangereden."
'Nou,' zei mijn vader, 'dat was er ook.'
Mijn broer en ik zijn dus opgegroeid in een huishouden zonder auto. De buren hadden allemaal een auto – de Kollingses ernaast hadden een groene Dodge uit 1941, de VanLaninghams aan de overkant een grijze Plymouth uit 1936, de Hopsons twee deuren verderop een zwarte Ford uit 1941 – maar wij hadden er geen.
Mijn vader, een journalist in Des Moines, nam de tram naar zijn werk en liep, vaak zo niet, de vijf kilometer naar huis. Als hij de tram naar huis zou nemen, zouden mijn moeder, broer en ik de drie blokken naar de tramhalte lopen, hem ontmoeten en samen naar huis lopen.
Mijn broer, David, werd geboren in 1935, en ik werd geboren in 1938, en soms vroegen we tijdens het eten hoe het kwam dat alle buren een auto hadden, maar wij geen. ‘Niemand in de familie rijdt,’ legde mijn moeder uit, en dat was dat.
Maar soms zei mijn vader: 'Maar zodra een van jullie jongens zestien wordt, krijgen we er een.' Het was alsof hij niet zeker wist wie van ons het eerst 16 zou worden.
Maar ja hoor, mijn broer werd eerder 16 dan ik, dus kochten mijn ouders in 1951 een gebruikte Chevrolet uit 1950 van een vriend die de onderdelenafdeling leidde bij een Chevy-dealer in het centrum.
Het was een vierdeurs, wit model, met versnellingspook, spatbordbeschermers, boordevol van alles, en aangezien mijn ouders niet reden, werd het min of meer de auto van mijn broer.
Het hebben van een auto, maar niet kunnen rijden, stoorde mijn vader niet, maar mijn moeder vond het niet logisch.
Dus in 1952, toen ze 43 jaar oud was, vroeg ze een vriendin om haar te leren autorijden. Ze leerde het op een nabijgelegen begraafplaats, de plek waar ik het jaar daarop leerde autorijden en waar ik een generatie later mijn twee zoons meenam om te oefenen met autorijden. De begraafplaats was waarschijnlijk een idee van mijn vader. 'Wie kan je moeder pijn doen op het kerkhof?' Ik herinner me dat hij dat meer dan eens zei.
Ongeveer 45 jaar lang, tot ze 90 was, was mijn moeder de chauffeur van het gezin. Noch zij, noch mijn vader hadden enig richtingsgevoel, maar hij laadde kaarten in (hoewel ze zelden de stadsgrenzen verlieten) en benoemde zichzelf tot navigator. Het leek te werken.
Toch bleven ze allebei veel lopen. Mijn moeder was een vrome katholiek, en mijn vader een even vrome agnosticus, een regeling waar ze geen van beiden last van leken te hebben tijdens hun 75-jarige huwelijk.
(Ja, 75 jaar, en ze waren de hele tijd erg verliefd.)
Hij ging met pensioen toen hij zeventig was, en de daaropvolgende twintig jaar liep hij bijna elke ochtend met haar de mijl naar de Sint-Augustinuskerk. Zij liep naar beneden en ging op de voorste bank zitten, en hij wachtte achterin tot hij zag welke van de twee priesters van de parochie die ochtend dienst had. Als het de predikant was, zou mijn vader naar buiten gaan en een wandeling van drie kilometer maken, waarbij ik mijn moeder aan het einde van de dienst zou ontmoeten en met haar naar huis zou brengen.
Als het de assistent-pastor was, zou hij slechts anderhalve kilometer lopen en dan teruggaan naar de kerk. Hij noemde de priesters ‘Father Fast’ en ‘Father Slow’.
Nadat hij met pensioen was gegaan, vergezelde mijn vader mijn moeder bijna altijd als ze ergens heen reed, zelfs als hij geen reden had om mee te gaan. Als ze naar de schoonheidssalon ging, zat hij in de auto te lezen, of ging hij wandelen, of, als het zomer was, liet hij haar de motor draaien zodat hij naar het Cubs-spel op de radio kon luisteren. Toen ik 's avonds langskwam, legde hij uit: 'De Cubs verloren opnieuw. De miljonair op het tweede honk maakte een slechte aangooi naar de miljonair op het eerste honk, waardoor de multimiljonair op het derde honk scoorde.'
Als ze naar de supermarkt ging, ging hij mee om de tassen naar buiten te dragen en ervoor te zorgen dat ze ijs inpakte. Zoals ik al zei, hij was altijd de navigator, en een keer, toen hij 95 was en zij 88 en nog steeds aan het rijden waren, zei hij tegen mij: "Wil je het geheim van een lang leven weten?"
'Ik denk het wel,' zei ik, wetende dat het waarschijnlijk iets bizars zou zijn.
‘Geen bochten naar links,’ zei hij.
"Wat?" Ik heb gevraagd.
'Geen bochten naar links,' herhaalde hij. ‘Een aantal jaren geleden lazen je moeder en ik een artikel waarin stond dat de meeste ongelukken waar oude mensen mee te maken krijgen, gebeuren als ze linksaf slaan voor tegenliggers.
Naarmate je ouder wordt, verslechtert je gezichtsvermogen en kun je je dieptewaarneming verliezen, aldus het rapport. Dus hebben je moeder en ik besloten om nooit meer linksaf te slaan."
"Wat?" zei ik nog eens.
‘Geen bochten naar links,’ zei hij. "Denk er eens over na.. Drie rechten zijn hetzelfde als links, en dat is een stuk veiliger. We maken dus altijd drie rechten...."
"Je maakt een grapje!" ' zei ik, en ik wendde me tot mijn moeder voor steun.
'Nee,' zei ze, 'je vader heeft gelijk. We maken drie rechten. Het werkt.' Maar toen voegde ze eraan toe: 'Behalve als je vader de tel kwijtraakt.'
Ik reed op dat moment en reed bijna van de weg toen ik begon te lachen.
"De tel kwijt?" Ik heb gevraagd.
'Ja,' gaf mijn vader toe, 'dat gebeurt wel eens. Maar dat is geen probleem. Je maakt gewoon zeven rechten, en dan is het weer goed.'
Ik kon het niet laten. "Ga jij ooit voor 11?" Ik heb gevraagd.
'Nee', zei hij. 'Als we het om zeven uur missen, komen we thuis en noemen het een slechte dag. Bovendien is niets in het leven zo belangrijk dat het niet nog een dag of nog een week kan worden uitgesteld.' Mijn moeder heeft nooit een ongeluk gehad, maar op een avond overhandigde ze mij haar autosleutels en zei dat ze had besloten te stoppen met autorijden. Dat was in 1999, toen ze 90 was.
Ze leefde nog vier jaar, tot 2003. Mijn vader stierf het jaar daarop, op 102-jarige leeftijd.
Ze stierven allebei in de bungalow die ze in 1937 hadden betrokken en een paar jaar later voor $ 3.000 hadden gekocht. (Zestig jaar later betaalden mijn broer en ik 8.000 dollar om een douche in de kleine badkamer te laten plaatsen; het huis had er nog nooit een gehad. Mijn vader zou ter plekke gestorven zijn als hij wist dat de douche bijna drie keer zoveel kostte als waarvoor hij had betaald. het huis.)
Hij bleef dagelijks lopen - hij liet me een loopband voor hem kopen toen hij 101 was, omdat hij bang was dat hij op de ijzige trottoirs zou vallen, maar hij wilde blijven sporten - en hij was gezond van geest en gezond lichaam tot het moment dat hij ging dood.
Op een middag in september 2004 gingen hij en mijn zoon met mij mee toen ik een lezing moest houden in een naburige stad, en het was voor ons alle drie duidelijk dat hij moe was, hoewel we het gebruikelijke uitgebreide gesprek hadden over politiek en kranten en dingen in het nieuws.
Een paar weken eerder had hij tegen mijn zoon gezegd: 'Weet je, Mike, de eerste honderd jaar zijn een stuk gemakkelijker dan de tweede honderd.' Op een gegeven moment tijdens onze rit die zaterdag zei hij: 'Weet je, ik zal waarschijnlijk niet lang meer leven.'
'Je hebt waarschijnlijk gelijk,' zei ik.
"Waarom zou je dat zeggen?" Hij reageerde enigszins geïrriteerd.
"Omdat je 102 jaar oud bent", zei ik...
‘Ja,’ zei hij, ‘je hebt gelijk.’ De hele volgende dag bleef hij in bed liggen.
Die avond stelde ik mijn zoon en dochter voor om de hele nacht bij hem te blijven zitten.
Hij waardeerde het, zei hij, maar toen hij ons blijkbaar somber zag kijken, zei hij op een gegeven moment: 'Ik zou graag een aankondiging willen doen. Er is nog niemand in deze kamer dood.'
Ongeveer een uur later sprak hij zijn laatste woorden:
'Ik wil dat je weet,' zei hij duidelijk en helder, 'dat ik geen pijn heb. Ik voel me erg op mijn gemak. En ik heb een zo gelukkig leven gehad als iemand op deze aarde ooit zou kunnen hebben.'
Korte tijd later stierf hij.
Ik mis hem heel erg en denk veel aan hem. Ik heb me af en toe afgevraagd hoe het kwam dat mijn familie en ik zoveel geluk hadden dat hij zo lang leefde.
Ik kan er niet achter komen of het kwam omdat hij door het leven liep,
Of omdat hij gestopt is met het nemen van bochten naar links. "
Het leven is te kort om met spijt wakker te worden.
Houd dus van de mensen die je goed behandelen.
Vergeet degenen die dat niet doen.
Geloof dat alles met een reden gebeurt.
Als je de kans krijgt, grijp hem dan en als het je leven verandert, laat hem dan.
Niemand zei dat het leven gemakkelijk zou zijn, ze beloofden alleen dat het waarschijnlijk de moeite waard zou zijn."
GENIET NU VAN HET LEVEN - HET HEEFT EEN VERVALDATUM
kat -
- Beantwoord door
- blueday
- op Mar 07, 12, 06:07:15 PM
-
Almachtige
37999
What a great piece of writing. I must remember that - no left turns and being as we drive on the other side of the road here, no right turns....when I'm 70 that is.
I really enjoyed that Katt.
A great find.
blueWat een geweldig stuk geschreven. Ik moet dat onthouden - geen bochten naar links en omdat we hier aan de andere kant van de weg rijden, geen bochten naar rechts... als ik 70 ben, tenminste.
Ik heb er echt van genoten Kat.
Een geweldige vondst.
blauw -
- Beantwoord door
- Markotik
- op Mar 08, 12, 11:05:19 AM
-
Administrator
7495
Bedankt voor deze post van:
It's a wonderful story. Hmm... It might be a good thing that I don't like to drive.
Het is een prachtig verhaal. Hmm... Het is misschien maar goed dat ik niet van autorijden houd.
-
- Beantwoord door
- JohnnyK
- op Mar 08, 12, 12:11:00 PM
-
Forum administrator
30868
This is an excellent piece of writing, full of sentiment and humour at the same time. Just brilliant.
Dit is een uitstekend stuk geschreven, vol sentiment en humor tegelijk. Gewoon briljant.
-
- Beantwoord door
- Imagin.ation
- op Mar 08, 12, 02:19:50 PM
-
Superster
5026
Wow Katt.. thank you for sharing, i enjoyed that reading to it's fullest.. it's funny but when my father was driving and i was in the car with him.. i hated left turns.. i'd map out the 3 rights.. (purposely he would miss those and we'd have to do the seven lol).. my father didn't park until he heard the "stall calling his name" the perfect one.. "dad theres a nice spot.." .."hmmm noooo i don't like parking next to green cars" (sometimes we'd be 20 minutes in the parking lot) no exceptions to the rule.. we'd all just lean back in the seats and say wake us when you park, close our eyes and pretend to be sleeping, snoring loudly...
Wauw Katt.. bedankt voor het delen, ik heb met volle teugen genoten van het lezen.. het is grappig, maar toen mijn vader reed en ik bij hem in de auto zat.. had ik een hekel aan bochten naar links.. ik zou de 3 rechten in kaart brengen .. (die zou hij met opzet missen en dan zouden we de zeven moeten doen lol).. mijn vader parkeerde pas toen hij het "stalletje zijn naam riep", de perfecte.. "papa, er is een mooi plekje.. ".."hmmm nee, ik hou niet van parkeren naast groene auto's" (soms stonden we 20 minuten op de parkeerplaats) geen uitzonderingen op de regel.. we leunden allemaal gewoon achterover in de stoelen en zeiden dat we wakker moesten worden ons als je parkeert, onze ogen sluit en doet alsof je slaapt, luid snurkt...
-
- Beantwoord door
- kattboots
- op Mar 08, 12, 04:09:18 PM
-
Machtige
2805
imagin.ation you got me laughing so hard at your story here about your father and his 7 rights and parking whims! You write so well yourself that I am not surprised you loved this wonderful story! Thanks for the rib tickle!
kattverbeelding, je hebt me zo hard laten lachen om je verhaal hier over je vader en zijn 7 rechten en parkeergrillen! Je schrijft zelf zo goed dat het mij niet verbaast dat je van dit prachtige verhaal hield! Bedankt voor de ribkietel!
kat -
- Beantwoord door
- Sportybuff
- op Mar 11, 12, 02:57:11 PM
-
Senior Nieuwkomer
35
pretty nice story.. maybe lucky for me I don't know how to drive...
best leuk verhaal.. misschien geluk voor mij, ik kan niet rijden...
-
- Beantwoord door
- kattboots
- op Mar 11, 12, 06:33:27 PM
-
Machtige
2805
pretty nice story.. maybe lucky for me I don't know how to drive...
Yeah sportybuff that could be a good thing... I don't think it counts if your turn left when you are walking... so you are good to go!
katt
best leuk verhaal.. misschien geluk voor mij, ik kan niet rijden...
Ja sportief, dat zou een goede zaak kunnen zijn... Ik denk niet dat het telt als je linksaf slaat als je loopt... dus je bent klaar om te gaan!
kat
Feedback van Leden
lcb activiteiten in de afgelopen 24 uur
Meest bekeken forum posts
bitspin365 controleer uw account Spin Blaster: 50 gratis spins! Ontvang 50 spins met een waarde van $0,3 per spin voor Midnight Mustang Deze bonus kan slechts eenmaal per huishouden/computer/persoon...
bitspin365 Casino Geen Storting
De stemwedstrijd voor de LCB Awards 2024 is hier! We zijn verheugd om de terugkeer van de LCB Awards aan te kondigen, waarmee de beste merken en games in iGaming in 2024 worden gevierd . Breng uw...
GESLOTEN: LCB Awards 2024 $ 6.000 contant geldwedstrijd: stem op de beste iGaming-merken!
2 maanden geleden
Zonsopgang Slots Casino Opmerking van de beheerder: Sunrise Slots Casino staat op de waarschuwingslijst van LCB vanwege een voortdurende lijst met klachten van spelers. Klachten geven aan dat ze...
[Waarschuwing] Sunrise Slots Casino Geen Storting
