Stof tot nadenken

Ik las dit net op Facebook en vond dat ik het moest delen.

Een zoete les over geduld.

Een taxichauffeur uit New York schreef:

Ik arriveerde op het adres en toeterde. Na een paar minuten wachten toeterde ik opnieuw. Omdat dit mijn laatste rit van mijn dienst zou zijn, dacht ik erover om gewoon weg te rijden, maar in plaats daarvan zette ik de auto in de parkeerstand, liep naar de deur en klopte aan.. 'Een ogenblikje', antwoordde een zwakke, oudere stem. Ik hoorde iets over de vloer worden gesleept.

Na een lange stilte ging de deur open. Voor mij stond een kleine vrouw van in de negentig. Ze droeg een jurk met print en een pillendoosje met een sluier erop, net als iemand uit een film uit de jaren veertig.

Naast haar stond een klein nylon koffertje. Het appartement zag eruit alsof er al jaren niemand in had gewoond. Al het meubilair was bedekt met lakens.

Er hingen geen klokken aan de muren, geen snuisterijen of keukengerei op de toonbanken. In de hoek lag een karton
doos gevuld met foto's en glaswerk.

'Wil jij mijn tas naar de auto dragen?' ze zei. Ik bracht de koffer naar de taxi en keerde toen terug om de vrouw te helpen.

Ze pakte mijn arm en we liepen langzaam naar de stoeprand.

Ze bleef me bedanken voor mijn vriendelijkheid. 'Het is niets', zei ik tegen haar. 'Ik probeer mijn passagiers gewoon te behandelen zoals ik zou willen dat mijn moeder behandeld zou worden.'

'O, je bent zo'n brave jongen,' zei ze. Toen we in de taxi stapten, gaf ze me een adres en vroeg toen: 'Kun je rijden?'
door het centrum?'

'Het is niet de kortste weg,' antwoordde ik snel..

'O, dat maakt mij niet uit,' zei ze. 'Ik heb geen haast. Ik ben op weg naar een hospice.

Ik keek in de achteruitkijkspiegel. Haar ogen glinsterden. 'Ik heb geen familie meer,' vervolgde ze met zachte stem. 'De dokter zegt dat ik niet zo lang meer heb.' Ik reikte stilletjes naar voren en zette de meter uit.

'Welke route wil je dat ik neem?' Ik heb gevraagd.

De volgende twee uur reden we door de stad. Ze liet me het gebouw zien waar ze ooit als liftoperator had gewerkt.

We reden door de buurt waar zij en haar man hadden gewoond toen ze pasgetrouwd waren. Ze liet me stoppen voor een meubelmagazijn dat ooit een balzaal was geweest waar ze als meisje was gaan dansen.

Soms vroeg ze me om vaart te minderen voor een bepaald gebouw of een bepaalde hoek, en bleef dan in de duisternis staren, zonder iets te zeggen.

Terwijl de eerste zonneschijn aan de horizon verscheen, zei ze plotseling: 'Ik ben moe. Laten we nu gaan.'
We reden zwijgend naar het adres dat ze mij had gegeven. Het was een laag gebouw, zoals een klein herstellingsoord, met een oprit die onder een portiek door liep.

Zodra we aankwamen, kwamen er twee verplegers naar de taxi. Ze waren bezorgd en aandachtig en keken naar elke beweging die ze maakte.
Ze hadden haar waarschijnlijk verwacht.

Ik opende de kofferbak en bracht het kleine koffertje naar de deur. De vrouw zat al in een rolstoel.

'Hoeveel ben ik je schuldig?' ' vroeg ze, terwijl ze in haar tas greep.

'Niets,' zei ik

'Je moet de kost verdienen,' antwoordde ze.

'Er zijn nog meer passagiers,' antwoordde ik.

Bijna zonder na te denken boog ik me voorover en gaf haar een knuffel. Ze hield me stevig vast.

'Je hebt een oude vrouw een klein moment van vreugde gegeven,' zei ze. 'Bedankt.'

Ik kneep in haar hand en liep toen het schemerige ochtendlicht in. Achter mij ging een deur dicht. Het was het geluid van het sluiten van een leven.

Ik heb die dienst geen passagiers meer opgehaald. Ik reed doelloos, in gedachten verzonken. De rest van die dag kon ik nauwelijks praten. Wat als die vrouw een boze chauffeur had gekregen, of iemand die ongeduldig was om zijn dienst te beëindigen? Wat als ik had geweigerd te gaan rennen, of één keer had getoeterd en vervolgens was weggereden?

Als ik het kort bekijk, denk ik niet dat ik iets belangrijkers in mijn leven heb gedaan.

We zijn geconditioneerd om te denken dat ons leven om geweldige momenten draait.

Maar grote momenten overvallen ons vaak onbewust, prachtig verpakt in wat anderen misschien als klein beschouwen.


Absoluut stof tot nadenken.

blauw

Prachtig mooi verhaal..............

Dat is een geweldig verhaal. Niemand anders zou haar hebben opgehaald omdat het de bedoeling was. Ze hadden een blijvende invloed op elk van hen en dat is waar het lot over gaat. Heel cool verhaal.

Dat was een geweldig verhaal, ik heb er erg van genoten. Sommige mensen kunnen begrijpen dat kleine dingen in het leven belangrijk zijn en dat ze het leven de moeite waard maken. De taxichauffeur heeft deze vrouw, maar ook zichzelf, een groot plezier gedaan.

Heel mooi blauw... de tranen lopen over mijn wangen, ik was er zo door geraakt. Bedankt.

kat

Dit is zo'n mooi verhaal, geweldig! Ik kreeg er zeker kippenvel van en ik zal er zeker nog een tijdje over nadenken.

Bedankt Johan, Froggy, Markotik, Katt en Johnny. Het is een prachtig verhaal en zet je echt aan het denken over de belangrijke dingen in het leven.

blauw

Een werkelijk prachtig verhaal! Ik denk dat die taxichauffeur voor haar bedoeld was. Ze hebben meestal zo'n haast, want hoe meer tarieven, hoe beter voor hen. Hij begreep dat het haar laatste rit was en besteedde de tijd om haar die te laten maken laatste geschenk.

Hartelijk dank aan de mooie vrouw die dit ook met ons deelde!!
Ik denk dat het iets was dat we allemaal moesten lezen. :)

ohhhhh wat een geweldige vondst :'(

Ik wist gewoon dat dit me kippenvel zou bezorgen toen ik het begon te lezen en ik kwam niet ver toen dat precies was wat er gebeurde! Ik ben dol op dit soort verhalen, vooral van een taxichauffeur die de reputatie heeft erg ongeduldig te zijn, vooral in de grote steden.

Het is een van de levenslessen waar we allemaal van kunnen leren.