We naderen 10 jaar sinds 9/11

We naderen de tiende verjaardag van de aanslagen van 11 september op Amerika. Ik zag vorige week een programma met videoclips van de "jumpers". Het was alsof je meteen terug werd gebracht naar de dag. Die beelden verontrustten mij het meest. Ik kan me de hitte van het vuur niet voorstellen, of simpelweg de angst die hen ertoe bracht te springen. Oh en het geluid dat werd vastgelegd toen ze landden. Ik kreeg er tranen van.

Ik weet nog waar ik was en wat ik deed toen ik hoorde dat het eerste vliegtuig insloeg. Ik was aan het werk en iemand kwam terug van een pauze en vertelde ons alles over het eerste vliegtuig. We wisten op dat moment niet wat we ervan moesten denken. Even later komt iemand anders terug van een pauze en vertelt over een tweede vliegtuig. Een tweede vliegtuig?!? Op dat moment wisten we allemaal dat er iets heel erg mis was, en dit was geen toeval.

Ik weet nog dat ik aan het eind van de dag naar huis ging en naar de berichtgeving keek. Ik was online en zag op de homepage van Yahoo de eerste afbeelding van een persoon die uit het gebouw sprong. Dat beeld bleef bij mij.

Ongeveer een week daarvoor had ik een droom. Ik liep een heuvel af met duizenden mensen die ik niet kende. Vreemd, ik weet het, maar ze begonnen overal om me heen te vallen. Toen de terroristische aanslagen plaatsvonden, kon ik niet anders dan terugdenken aan die droom.

We zijn sterk en de beroemde woorden "We zullen nooit vergeten" blijven waar!

Deel uw herinneringen aan de dag, gedachten en gevoelens en eer natuurlijk degenen die we verloren hebben.

Empire-gemoedstoestand

Je slaat zo de spijker op de kop Froggy. Jouw gedachten en gevoelens op die dag lijken erg op de mijne, en ik weet het zeker, vele anderen.

Ik herinner me dat ik die dag vrij was van mijn werk op vakantie en dat ik toevallig het nieuws had staan. Ik zat met afgrijzen op de plek vastgepind toen ik het gebouw in brand zag staan en het 'breaking news' over de onderkant van het scherm zag rollen. Ik weet nog dat ik dacht OMG wat een verschrikkelijk ongeluk, hoe kon dit gebeuren en toen zag ik het tweede vliegtuig het andere gebouw raken en besefte ik dat dit geen ongeluk was. Ik zat nog steeds vastgepind op de plek waar ik voor de tv stond, zo geschokt, overstuur, verdrietig, vol ongeloof en bang voor de mensen in de gebouwen en voor degenen die buiten stonden. Toen begon de eerste toren als een pak kaarten te vallen en ik kon eigenlijk niets anders bedenken dan de arme mensen die erin vastzaten.

Net als jij zag ik vorige week een programma over de brandweerman en de levens die werden genomen - zo'n 350+ brandweerlieden verloren op die dag dapper hun leven. De dappere brandweerlieden die het overleefden vertelden hun verhalen en je kon de totale pijn in hun ogen zien terwijl ze vertelden wat er was gebeurd, lichamen die achter hen vielen toen mensen uit de ramen waren gesprongen en mensen die voor hen uit het gebouw kwamen. . Leven en dood in één scène. De pijn en het verdriet in hun ogen brachten me tot tranen en deden me denken aan het gevoel hopeloos hulpeloos te zijn.

Ze geloven niet dat ze helden zijn, maar dat zijn ze echt en waren ze ook.

blauw

Ik herinner me dat ik die dag naar CNN, BBC en andere satellietkanalen keek. En ik zag toen het tweede vliegtuig de toren raakte.

Deze datum zal de geschiedenis ingaan als een van de meest beruchte historische gebeurtenissen in de moderne geschiedenis. De dag waarop menselijke haat, fanatisme en onwetendheid het verlies van zoveel onschuldige levens veroorzaakten.

Discovery Channel zal een special over 11 september hebben om die dag te herdenken en ik hoorde ook dat National Geographic een interview heeft gemaakt met GW Bush, dat op de 9e zal worden uitgezonden.

Ik maakte me klaar om naar het ziekenhuis te gaan, mijn schoondochter was aan het bevallen en ik had de tv aan. Ik was al een zenuwachtig wrak toen mijn kleinzoon onderweg was, toen ik zag wat er aan de hand was... OMG .Ik weet zeker dat ik net als veel anderen was en aan een ongeluk dacht... totdat het andere vliegtuig insloeg!! Al die arme mensen en niet wetend wat de volgende stap was, heel eng inderdaad. Ik ben in het ziekenhuis, kijk naar deze gruwel en denk dat ik oma ga worden, maar vandaag de dag... oh man!! Dus voor mij is het zo raar..de verjaardag van mijn kleinzoon en een van de meest beruchte dagen in de geschiedenis die op dezelfde dag valt.

Zo snel gegaan. Ik was bij een van mijn rekeningen aan de bar bezig met het aanvullen van de schappen en de tv stond aan. Drankbestellingen deden er niet meer toe. Ik bleef de hele middag aan de bar en keek naar het nieuws.

Ik denk vaak aan die dag en hoe het Amerika voor altijd heeft veranderd. Ook ik weet nog precies waar ik was en wat ik die ochtend zag, en dat zich voor mijn ogen live op tv afspeelde. Ik zag hoe het vliegtuig de 2e toren raakte en zal nooit ALLE foto's en videobeelden vergeten die ik die dag en de dagen erna zag. Ik kon mezelf bijna twee dagen lang niet losmaken van de televisie, ik was zo ongelooflijk verdrietig en verdoofd. Ik herinner me dat ik twee dagen na de aanval een e-mail stuurde naar een van onze lokale tv-stations, met het verzoek om iets anders uit te zenden dan de 24/7 live verslaggeving van de nasleep, omdat we allemaal iets GOEDs moesten zien...positief, vrolijk en gewoon even onze gedachten op iets anders richten....de depressie was verschrikkelijk, niet alleen voor mij, maar voor zoveel mensen in mijn gemeenschap. Maar wat ik in de dagen...weken na die verschrikkelijke dagen zag, maakte mij ook zo trots om Amerikaan te zijn. ZOVEEL Amerikanen kwamen samen als een VERENIGD volk en hielpen elkaar, waarbij ze hun politieke, religieuze en persoonlijke overtuigingen opzij zetten. Ik wou... ik bid... dat we de weg terug konden vinden naar die patriottische VERENIGDE natie, omdat zovelen van ons die dag zijn vergeten en hoe deze ons bijna uit elkaar heeft gescheurd. De offers die zovelen hebben gebracht en nog steeds maken, om onze vrijheden mogelijk te maken en ons veilig te houden. "Bedankt" is soms niet genoeg. Ik zal naar de shows kijken die die dag herdenken... en bidden voor al degenen die verloren zijn gegaan.

Ik herinner me dat ik naar "Good Morning America" keek en Charlie Gibson met iemand in de andere toren aan het praten was, toen er plotseling een enorme brand uitbrak en de geïnterviewde man riep: "Een ander vliegtuig heeft de andere toren geraakt!"

Toen ik naar mijn werk ging (de onmiddellijke gronding was na twee uur van kracht), hoorde ik geen straaljagers vliegen en werkte ik op dat moment vlak onder de startcorridor voor PDX. Ik keek in vele ogen en zag angst en woede.

De stemming was de hele week zo somber... Een dag die werkelijk in de geschiedenis zal leven.

Ik ben geen Amerikaan en heb zelfs nog nooit de VS bezocht. Maar ik herinner me die dag zeker nog... Ik was van streek voordat het gebeurde, maar om een triviale reden: ik ging die dag naar de Roemeense Tennis Open en moest vertrekken de arena omdat het onophoudelijk regende. Tot mijn frustratie was de regen gestopt toen ik thuiskwam, dus ik bereidde me voor op een van de wedstrijden op tv. Maar de uitzending werd stopgezet vanwege een mededeling: een vliegtuig had een van de WTC-torens geraakt! Ik schakelde onmiddellijk over naar CNN en toen... weten jullie allemaal wat er is gebeurd. Wat we in Roemenië over de hele zaak voelden, werd de volgende dag briljant samengevat in een van de kranten door een ervaren journalist, hier is het artikel:

Redactioneel artikel uit een Roemeense krant

"Een ode aan Amerika"

Waarom zijn Amerikanen zo verenigd? Ze lijken niet op elkaar, zelfs niet als je ze schildert! Ze spreken alle talen van de wereld en vormen een verbazingwekkende mix van beschavingen. Sommigen van hen zijn bijna uitgestorven, andere zijn onverenigbaar met elkaar, en op het gebied van religieuze overtuigingen kan zelfs God niet tellen met hoeveel ze zijn.

Toch heeft de Amerikaanse tragedie driehonderd miljoen mensen tot een hand op het hart gemaakt. Niemand haastte zich om het Witte Huis, het leger en de geheime diensten ervan te beschuldigen dat ze slechts een stelletje verliezers zijn. Niemand haastte zich om hun bankrekeningen leeg te maken. Niemand haastte zich de straten in de buurt op om rond te gapen. De Amerikanen boden zich vrijwillig aan om bloed te doneren en een helpende hand te bieden. Na de eerste momenten van paniek hieven ze de vlag op de rokende ruïnes en deden ze T-shirts, petten en stropdassen aan in de kleuren van de nationale vlag. Ze plaatsten vlaggen op gebouwen en auto's alsof overal en op elke auto een minister of de president passeerde. Bij elke gelegenheid begonnen ze hun traditionele lied te zingen: "God Bless America!".

Stil als een rots keek ik zaterdag één, twee, drie keer naar het liefdadigheidsconcert dat op verschillende tv-zenders werd uitgezonden. Er waren Clint Eastwood, Willie Nelson, Robert de Niro, Julia Roberts, Cassius Clay, Jack Nicholson, Bruce Springsteen, Sylvester Stalone, James Wood en vele anderen die geen enkele film of producer ooit bij elkaar zou kunnen brengen. De solidariteitsgeest van de Amerikanen maakte van hen een koor. Eigenlijk is koor niet het juiste woord. Wat je kon horen was de zware artillerie van de Amerikaanse ziel. Wat noch George W. Bush, noch Bill Clinton, noch Colin Powell konden zeggen zonder het risico te lopen over woorden en geluiden te struikelen, werd tijdens dit liefdadigheidsconcert op grootse en onmiskenbare wijze gehoord.

Ik weet niet hoe het kon gebeuren dat al dit obsessieve gezang van Amerika niet schor, nationalistisch of opzichtig klonk! Je werd er groen van jaloezie van, omdat je niet voor je land kon zingen zonder het risico te lopen als chauvinistisch of belachelijk te worden beschouwd, of verdacht te worden van wie-weet-wel-belangen.

Ik keek urenlang naar de live-uitzending en de herhaling ervan en luisterde naar het verhaal van de man die met een vrouw in een rolstoel honderd verdiepingen naar beneden ging zonder te weten wie ze was, of van de Californische hockeyspeler die met de terroristen vocht. en voorkwam dat het vliegtuig een doel raakte dat andere honderden of duizenden mensen zou hebben gedood. Hoe konden ze in hemelsnaam buigen voor een medemens?

Onmerkbaar veranderde de herinnering aan sommigen met elk woord en elke muzieknoot in een moderne mythe van tragische helden. En bij elk telefoontje werden miljoenen en miljoenen dollars in een inzameling gestopt, die niet bedoeld was om een man of een gezin te belonen, maar om een geest die met niets te koop is.

Wat ter wereld kan de Amerikanen op zo’n manier verenigen? Hun land? Hun galopperende geschiedenis? Hun economische macht? Geld? Ik probeerde urenlang een antwoord te vinden, terwijl ik liedjes neuriede en zinnetjes mompelde die het risico liepen als alledaags te klinken. Ik heb er over nagedacht, maar ik kwam maar tot één conclusie.

Alleen vrijheid kan zulke wonderen verrichten!

Wat een mooie, oprechte berichten allemaal. Het is een dag die we ons allemaal zullen herinneren.

1-9-2001 was onze 14e huwelijksverjaardag. Ik begon de dag met het schoonmaken van mijn doucheafvoer met een metalen hanger. Ik leef een leven van luxe. Ik nam mijn dochter mee naar de bushalte en een van de vaders zei: 'Er is iets in een van de Twin Towers terechtgekomen'. Niemand wist op dat moment wat er aan de hand was.
Ik keerde terug naar huis en zette de tv aan. Ik belde onmiddellijk mijn ouders, die in een andere staat wonen, en zei tegen mijn moeder dat ze de tv aan moest zetten. We bleven urenlang aan de telefoon hangen en keken hoe de verschrikking zich ontvouwde.

De geplande romantische avond ging uiteraard niet door. Het was geen dag om iets te vieren, noch een dag om weg te zijn van je familie. We namen de kinderen mee naar een nabijgelegen restaurant en zaten somber naar de tv te kijken.

Zegen degenen die die dag stierven. Zegen de vrijwilligers. Zegen de families en vrienden die achterblijven.

Als ik terugdenk aan de gebeurtenissen, krijg ik nog steeds tranen in mijn ogen.



Ik keek naar een programma over de CSI-medewerkers die de stoffelijke resten doorzochten. Ik was ontroerd toen een medisch onderzoeker zei dat er een stuk schedel van 10 cm was gevonden met iets roods erop verbrand. (Het was de helm van een vechter die tot aan zijn schedel was verbrand). Ze was ontroerd dat een stuk schedel van 10 cm in een vlag was gewikkeld. en met dezelfde eerbied aan de familie gepresenteerd als een krachtige brandweerman.

Dat artikel was geweldig. Bedankt Johnny!

Heeft iemand vanochtend de documentaire over A&E gezien, "102 Minutes That Changed America"? Ik moest er weer van huilen. Mijn man werkt bij de politie, zijn zoon is een plaatselijke brandweerman en onze schoonzoon is ook brandweerman. Na 11 september heb ik een nog grotere bewondering en respect ontwikkeld voor de offers die ze brengen ‘gewoon door hun werk te doen’. . Het zijn en zullen altijd MIJN helden zijn. Geen beroemdheden of sportfiguren. DEZE mensen, evenals degenen in alle takken van ons leger, zijn de echte helden. God zegen Amerika.

Ja. Ik huilde ook.
Ik kijk elke dag naar de specials. Erg ontroerend.

Vandaag 10 jaar geleden... kwam Amerika samen. We waren verenigd op een manier waarop geen enkele humanitaire leider, toespraak of leider ons kon verenigen; we waren verenigd vanwege de terroristen. Ze hebben zoveel van ons afgenomen, maar onze vastberadenheid, zorgzaamheid en hulp voor vreemden was geweldig. Het maakt me erg verdrietig dat naarmate de tijd verstreek, mensen weer normaal zijn. Op 11-09-2001 zag niemand zwart/wit, lang/klein, jood/christen... ze zagen Amerikanen en gaven heldhaftig van zichzelf.
Als ieder van ons een klein deel zou geven van wat duizenden gaven op 11 september, kun je je dan voorstellen wat voor soort Amerika we vandaag en voor altijd zouden hebben?

Ik was in Minnesota en werd die ochtend vroeg wakker, ik deelde een huis met een paar mensen. Ik herinner me dat het ongeveer half tien was. Ik zat tv te kijken, het drong nog niet eens tot me door. Ik dacht dat ik naar een film keek en denk: welke film is dit? Het was echt.. het gebeurde echt.. ik maakte iedereen in huis wakker en zei dat ze de tv moesten aanzetten..de eerste gevoelens die ik me herinner.. mijn hart zat zo in mijn maag verzonken dat ik mijn hand daar had Om te voorkomen dat het verder zou vallen, waren mijn ogen vastgekleefd, mijn mond lichtjes geopend in de droevige positie, het enige waar ik aan kon denken was "WAAROM?" er kon geen legitiem antwoord tot mij komen..

Aan alle moed en opofferingen die die mensen die dag hebben gebracht. Door hier te zijn om deze draad te herdenken, weet ik echt hoe enorm gelukkig we zijn

God zegene de VS

Herinneringen en herinneringen. Ik kreeg kippenvel toen ik dit zag...