Moeten ouders verantwoordelijk worden gehouden voor het slechte gedrag van hun kinderen?

Hallo bende:

Ouders zijn verantwoordelijk voor het opvoeden van kinderen zodat ze een productief onderdeel van de samenleving kunnen zijn, zijn we het er allemaal over eens?

Dus wat doe je als je een ouder bent die al het mogelijke heeft gedaan om je kinderen op de juiste manier op te voeden, maar je kind in de problemen komt?

Moeten ouders van minderjarige vandalen aansprakelijk worden gesteld voor de schade van hun kinderen?
Is het passend om financiële sancties op te leggen?

Wat is de beste manier om eigenzinnige kinderen – en hun ouders – aan te pakken?


Misschien zijn de wetten te streng voor de manier waarop we een kind kunnen teleurstellen en dat heeft iets te maken met het feit dat goede kinderen slecht worden. (Zijn ze zich bewust van het feit dat er geen repercussies zijn voor hun daden?)

Wat zijn uw opvattingen?

PMM

Meisje, laat me niet beginnen! Mijn zonen zijn GEWELDIGE JONGENS (nou ja, ik ben nu een man), ze praten niet terug, ze houden de deur open voor anderen. Ze hebben TOTAAL RESPECT voor mijzelf, ouderen en autoriteit. Ik weet zeker dat als ik hun kleine kontjes niet vaker wel dan niet zou slaan toen ze jonger waren, het zooooo anders zou zijn.
Ik ben verre van een kindermisbruiker, ik heb nooit een stempel op mijn jongens gedrukt, behalve een beetje roodheid die na ongeveer 5 minuten verdween.

Ze noemen het niet voor niets de "verschrikkelijke 2's", een kind kent de betekenis van het woord NEE, maar wil zien hoe ver het kan gaan. Als je niet duidelijk maakt wie de ouder is, eindigt je kind net als de zoon van de buurman, die 8 is, hij schreeuwt tegen haar en zegt dat ze moet zwijgen, ik wil niet ook enz. en op een vreselijk respectloze toon van stem. Of zoals de kinderen die je in de talkshows ziet die 10 jaar oud zijn en waarvan de ouders bang zijn voor hun eigen kind.

We voeden een generatie respectloze kinderen op die zich niets aantrekken van autoriteit.
Ik weet dat mijn moeder verschillende keren tegen mijn @@@ heeft geschreeuwd en ik heb het ELKE KEER verdiend. Ik denk dat de meesten van ons hier op het forum wel eens een portie @@@ whoopin's hebben gehad en er is NIETS mis met ons! (haha)

Ik had nog steeds door kunnen gaan, maar ik vond het niet leuk dat CPS mij belde! LMAOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOO!!!

Ja..."Brat-isme" staat op een recordhoogte.

Als ze niet verantwoordelijk zijn bij het opvoeden, kunnen ze opnieuw betalen en misschien leren ze het misschien, maar een beetje laat.

Laat de kinderen de schulden afbetalen.

Als het in Of een paar jaar geleden was gebeurd. Mama en papa kregen de rekening. Niet leuk voor $ 50.000

Absoluut! Het zijn kinderen en ze weten niet beter tenzij ze les krijgen van iemand die beter zou moeten weten.

Sommige ouders denken dat terug praten en slaan leuk is als ze jong zijn, maar je moet niet vergeten dat ze niet klein blijven en dat dezelfde dingen die je toestond toen ze klein waren, over zullen blijven naarmate ze ouder worden en dan... je krijgt een grote oud monster dat je niet kunt beheersen :'(

Terug praten tegen jou en iedereen met wie ze zin hebben om terug te praten en in sommige gevallen denken ze zelfs dat ze je misschien willen slaan... Ik zal je wat vertellen, ik heb drie zoons, de oudste is bijna 22, bijna 10 en 8. Ik ben 1,80 meter lang, de oudste is 1,80 meter en als hij er zelfs maar uitziet alsof hij erover nadenkt om mij te slaan... Ik beloof je, hij zal een NUB terugtrekken!!! Ik zou proberen zijn hoofd er praktisch af te halen...punt!! Ik weet dat dit voor sommigen van jullie klinkt als OMG, ze is een misbruiker... nou, ik vertel het je zo, noem het hoe je wilt, maar voordat ik een kind van mij mij laat misbruiken, zal ik ze leren wat misbruik betekent! Ik heb het niet en ik wil niet dat ze met andere volwassenen praten of gek doen!

Ik heb, net als Shelli, geweldige jongens en dat krijg ik voortdurend te horen. Een deel ervan komt doordat ik eerlijk gezegd net gezegend ben met goede kinderen. Ik hoef geen buitensporig ouderschap te doen om te doen alsof ze enig verstand hebben. Ik, net als Shelli, kreeg dat onder controle toen ze nog heel jong waren. Mijn eerstgeborene probeerde slechts één keer in het openbaar te pronken en kreeg een klap in zijn kleine kont en deed het nooit meer.

Kinderen, zelfs zo jong als peuters, zijn erg slim en zullen doen wat je ze laat doen en ze weten met wie ze het kunnen doen en met wie niet. Ik zal je in het openbaar pakken en wie de wet wil bellen, ga je gang... ik bel ze, want ik ben verdoemd als ik ze negen maanden lang moet dragen, door de meest pijnlijke pijn ooit moet gaan ze bevallen en alles doen wat ik weet, hoe ik ze goed kan opvoeden en ze kan overladen met onvoorwaardelijke liefde en als ze dan tijdelijk hun verstand verliezen en in het openbaar een dwaas gedragen en in elkaar worden geslagen) laat iemand (meestal de persoon die de snotneuzen en tieners heeft) thuis bommen maken en plannen maken om ze te doden) vertel me dat ik niet mag doen wat nodig is en ik herhaal wat nodig is om deze kinderen op het goede spoor te houden
Onze kinderen zijn een directe weerspiegeling van ons, dus we moeten ervoor zorgen dat wij als ouders ze opvoeden om dat te weerspiegelen.

Ik onderhoud een open communicatie met mijn jongens, zodat ze me alles kunnen vertellen of vragen en ik zal het ze uitleggen (inclusief waarom ze gieren) op een niveau dat ze kunnen begrijpen. Meestal laat ik ze me vertellen waarom ze de koekjes hebben verbrand (gierend) op die manier zorgt het ervoor dat ze moeten nadenken over hun daden en niet over de mijne (het gieren)!

Ik kreeg een klap in mijn kont (maar niet zoals mijn stoute zussen) en ik leef nog steeds, ik heb geen slavensporen op mij, ik zit daardoor niet in enige begeleiding, ik ben niet boos, dat doe ik niet Ga de hele tijd rond met vechten, het is allemaal goed. Een klein kontje dat huilt met veel LIEFDE is het beste wat je voor een kind kunt doen

De belangrijkste reden dat ik uit de professionele begeleiding stapte, was vanwege alle BRATS-ouders die mij naar voren brachten om 'het recht te zetten'. Het hielp niet, want papa en mama hadden het monster gecreëerd en wat ik ook deed, ze deden er alles aan om de monsters die ze hadden gemaakt te voeden.

Het ouderschap staat in het land op een dieptepunt. Een all-time LAAG.

Ik denk dat dit voor mij een van de moeilijkste vragen van allemaal is... Ik heb er veel over te zeggen sinds ik mijn 17 jaar jongere broer en mijn 15-jarige destijds als alleenstaande moeder lange tijd heb grootgebracht. . Ik ben opgegroeid onder de invloed van mensen die zichzelf de schuld zouden geven als hun kinderen hoe dan ook iets verkeerds zouden doen. Dus ik deed mijn deel door mezelf de schuld te geven wanneer mijn dochter zich misdroeg, maar nu niet meer. Ik begon te beseffen dat ik alleen maar mijn best kan doen om zoveel les te geven. Ik help ze met het bouwen van een sterke basis, maar voor de rest moeten ze het zelf bouwen. Ik heb geluk als het om hen beiden gaat, ze hebben allebei meer dan goede manieren en respecteren anderen, maar heb ik ze goed geleerd, zodat ze zijn wie ze zijn???
Een van de echte misdaadboeken over deze man genaamd Charles NG... hij was de ergste seriemoordenaar ooit geboren, hij doodde onschuldige mannen en vrouwen, schepte zelfs op over het vermoorden van kleine baby's... tijdens het proces sprak zijn vader uit Vietnam met tranen, om vergeving vragen aan de families van de slachtoffers en zeggen dat het allemaal zijn schuld is... niet waar? Heeft hij het kind meegenomen als seriemoordenaar, om nog maar te zwijgen van het feit dat hij naar een ander land is gegaan om het te doen? Wat hadden zijn ouders mogelijk kunnen doen???
Mijn broer zat allemaal in ereklassen en ik had hem nooit gevraagd om huiswerk te maken of te studeren, tegelijkertijd moet ik constant tegen mijn dochter schreeuwen om het te doen...ZUCHT~...heb ik hem goed gestraft Dus hij was bang? Nee. Soms zijn sommige kinderen gewoon anders. Het enige wat we kunnen doen is hen het goede en het kwade leren... niet stelen, anderen pijn doen,... zich gedragen, beleefd zijn... wat mis ik nog meer? lol...

Je voedt je kinderen op met liefde, goede waarden en een stevige hand voor de achterkant. alles valt op zijn plek. Ik ben 38 jaar, mijn zoon is 19 en ik ben de enige ouder vanaf 4 jaar. we hadden wat problemen zoals kinderen dat zullen hebben, maar het gaat erom hoe je met de dingen omgaat, je moet altijd het goede voorbeeld geven. werk, houd je aan je woord en vraag nooit aan een kind om ergens over voor je te liegen. Mijn zoon woont nu een jaar op zichzelf en studeert fulltime. hij heeft een baan zodat hij buiten de campus kan leven.
Ik heb ook een neef die nu zes jaar bij mij woont, hij wordt volgend jaar 18. Mijn zus en haar man, allebei goede mensen, vertelden me dat ze hem niet onder controle konden houden. dus hij werd naar mij gestuurd. We hadden in het begin een paar problemen, geloof dat hij de wateren probeerde te testen. maar het duurde niet lang voordat hij besefte dat ik zijn laatste kans was. Ik verdraag geen onzin van wie dan ook, vooral van een kind, en het maakt me niet uit hoe groot ze denken dat ze zijn. Ik krijg die kont wel. maar ik zal nooit wrok koesteren en ik ben meer dan eerlijk. Het behoeft geen betoog dat het een absoluut genot was om hem te hebben.
dus om af te sluiten denk ik niet dat er een slecht kind is, misschien slechte of slecht geïnformeerde ouders. Kinderen zijn sponzen, ze leren van wat ze zien, zelfs de kleinste dingen waarvan je denkt dat ze er niet toe doen.

Ik ben het volledig met je eens, Slotjunkie en Shelli. Ik heb mijn kinderen op dezelfde manier opgevoed. Ik geloof ook dat het belangrijk is dat ouders hun kinderen laten deelnemen aan sport, dans, muziek of welke interesse ze ook hebben, omdat het hen bezig houdt en uit de problemen blijft, of in ieder geval werkte het voor mijn zoon. Mijn man en ik waren altijd betrokken bij wat ze deden en ik genoot van elke minuut en mis het echt nu ze volwassen zijn.

Dat klopt Deb, de betrokkenheid bij nevenactiviteiten is niet alleen een manier om ze bezig te houden, het helpt ze ook om relaties op te bouwen buiten huis en in de klas, en het helpt hun zelfvertrouwen op te bouwen!

Mijn man en ik zijn nu al drie jaar vrijwillige jeugdbasketbalcoaches (ik moest hem een beetje een duwtje geven, maar nu vindt hij het geweldig) en ik vind het absoluut geweldig dat we hun interactie met onze kinderen zijn in de dingen die ze leuk vinden om te doen. evenals alle andere kinderen in het team

Je weet dat je iets goeds doet als de ouders en kinderen buiten het seizoen contact houden en je bellen voordat het tijd is om je aan te melden om er zeker van te zijn dat je nog steeds aan het coachen bent, omdat ze willen dat hun kinderen alleen in jouw team spelen

Ik vind het geweldig als hun gezichtjes oplichten als ze ons zien aankomen ze rennen naar me toe en geven me heel veel knuffels... het is heel bijzonder

En net als Deb weet ik niet wat ik met mezelf moet doen als ze allemaal volwassen zijn en weg zijn... :'(