Een mooi verhaal. Ik hoop dat je de tijd neemt om het te lezen.

De man keek langzaam op. Dit was een vrouw die duidelijk gewend was aan de fijnere dingen van het leven. Haar jas was nieuw. Ze zag eruit alsof ze nog nooit in haar leven een maaltijd had gemist. Zijn eerste gedachte was dat ze hem voor de gek wilde houden, zoals zoveel anderen al eerder hadden gedaan.

‘Laat me met rust,’ gromde hij.

Tot zijn verbazing bleef de vrouw staan. Ze glimlachte; haar gelijkmatige witte tanden waren in oogverblindende rijen zichtbaar.
"Heb je honger?" zij vroeg.
‘Nee,’ antwoordde hij sarcastisch. 'Ik kom net terug van een diner met de president. Ga nu weg.' De glimlach van de vrouw werd nog breder. Plotseling voelde de man een zachte hand onder zijn arm.

"Wat bent u aan het doen, dame?" vroeg de man boos. ‘Ik zei dat ik me met rust moest laten.

Op dat moment kwam er een politieagent aanlopen. "Is er een probleem, mevrouw?" hij vroeg.

'Geen probleem hier, agent,' antwoordde de vrouw. 'Ik probeer deze man alleen maar overeind te krijgen. Wil je me helpen?'

De officier krabde zich op zijn hoofd. 'Dat is de oude Jack. Hij is hier al een paar jaar een vaste waarde. Wat wil je van hem?'

'Zie je die cafetaria daar?' zij vroeg. 'Ik ga hem wat te eten geven en hem een tijdje uit de kou halen.'

"Ben je gek, dame?" de dakloze man verzette zich. "Ik wil daar niet naar binnen!" Toen voelde hij hoe sterke handen zijn andere arm vastpakten en hem optilden.

'Laat me gaan, agent. Ik heb niets gedaan.'

'Dit is een goede deal voor jou, Jack,' antwoordde de officier. "Niet verpesten."

Uiteindelijk, en met enige moeite, kregen de vrouw en de politieagent Jack de cafetaria binnen en lieten hem aan een tafel in een afgelegen hoek zitten. Het was midden in de ochtend, dus het grootste deel van de ontbijtmenigte was al vertrokken en de lunchgroep was nog niet gearriveerd. De manager liep door de cafetaria en ging bij zijn tafel staan.

"Wat is hier aan de hand, agent?" hij vroeg. 'Wat is dit allemaal. Zit deze man in de problemen?'

'Deze dame heeft deze man hierheen gebracht om gevoed te worden,' antwoordde de politieagent.

"Niet hierbinnen!" antwoordde de manager boos. 'Het is slecht voor de zaken om zo iemand hier te hebben.'

Oude Jack glimlachte tandeloos. 'Zie je, dame. Ik heb het je toch gezegd. Als je me nu wilt laten gaan. Ik wilde hier helemaal niet komen.'

De vrouw wendde zich tot de cafetaria-manager en glimlachte. 'Meneer, kent u Eddy and Associates, het bankbedrijf verderop in de straat?'

'Natuurlijk,' antwoordde de manager ongeduldig. 'Ze houden hun wekelijkse bijeenkomsten in een van mijn feestzalen.'

'En verdient u een aardig bedrag met het verstrekken van voedsel tijdens deze wekelijkse bijeenkomsten?'

'Wat zijn jouw zaken?'

"Ik, meneer, ben Penelope Eddy, president en CEO van het bedrijf."

"Oh."

De vrouw glimlachte opnieuw. "Ik dacht dat dat misschien een verschil zou maken." Ze wierp een blik op de agent die bezig was een giechel te onderdrukken. 'Wilt u met ons meekomen voor een kop koffie en een maaltijd, agent?'

"Nee, bedankt, mevrouw", antwoordde de officier. "Ik heb Dienst."

"Dan misschien een kop koffie to go?"

'Ja mevrouw. Dat zou heel aardig zijn.'

De cafetaria-manager draaide zich om. 'Ik haal meteen uw koffie voor u, agent.'

De agent zag hem weglopen. 'Je hebt hem zeker op zijn plaats gezet,' zei hij.

'Dat was niet mijn bedoeling. Geloof het of niet, ik heb hier een reden voor.'

Ze ging aan de tafel tegenover haar verbaasde dinergast zitten. Ze staarde hem aandachtig aan. "Jack, ken je mij nog?"

Oude Jack bestudeerde haar gezicht met zijn oude, tranende ogen. 'Ik denk het wel, ik bedoel, je komt me bekend voor.'

‘Ik ben misschien wat ouder,’ zei ze. 'Misschien heb ik zelfs meer gedronken dan in mijn jonge jaren, toen je hier werkte, en ik kwam door diezelfde deur, koud en hongerig.'

"Mevrouw?" zei de officier vragend. Hij kon niet geloven dat zo'n prachtige vrouw ooit honger had kunnen lijden.

‘Ik kwam net van de universiteit,’ begon de vrouw. "Ik was naar de stad gekomen op zoek naar een baan, maar kon niets vinden. Uiteindelijk zat ik aan mijn laatste centen en werd ik uit mijn appartement gezet. Dagenlang liep ik over straat. Het was februari en ik Het was koud en bijna uitgehongerd. Ik zag deze plek en liep naar binnen omdat ik de kans had iets te eten te krijgen.'

Jack lichtte op met een glimlach. ‘Nu weet ik het weer,’ zei hij. 'Ik stond achter de serveerbalie. Je kwam naar me toe en vroeg of je kon werken om iets te eten te halen. Ik zei dat het in strijd was met het bedrijfsbeleid.'

‘Ik weet het,’ vervolgde de vrouw. "Toen maakte je de grootste rosbiefsandwich voor me die ik ooit had gezien, gaf me een kop koffie en zei dat ik naar een hoektafel moest gaan en ervan moest genieten. Ik was bang dat je in de problemen zou komen. Toen Ik keek om, ik zag dat je de prijs van mijn eten in de kassa zette. Ik wist toen dat alles goed zou komen.'

'Dus je bent je eigen bedrijf begonnen?' zei oude Jack.

'Diezelfde middag kreeg ik een baan. Ik werkte me omhoog. Uiteindelijk begon ik mijn eigen bedrijf, dat met de hulp van God voorspoedig verliep.' Ze opende haar tas en haalde er een visitekaartje uit. 'Als je hier klaar bent, wil ik dat je een bezoek brengt aan een zekere meneer Lyons. Hij is de personeelsdirecteur van mijn bedrijf. Ik ga nu met hem praten en ik weet zeker dat hij iets voor je zal vinden om te doen. rond het kantoor.” Ze lachte. 'Ik denk dat hij misschien zelfs het geld zal vinden om je een klein voorschot te geven, zodat je wat kleren kunt kopen en een plek kunt krijgen om te wonen totdat je weer op de been bent. Als je ooit iets nodig hebt, staat mijn deur altijd voor je open.'

Er stonden tranen in de ogen van de oude man. "Hoe kan ik je ooit bedanken?" zei hij.

'Bedank me niet,' antwoordde de vrouw. 'Aan God gaat de eer. Dank Jezus. Hij heeft mij naar jou geleid.'

Buiten de cafetaria stopten de agent en de vrouw bij de ingang voordat ze hun eigen weg gingen. 'Bedankt voor al uw hulp, agent,' zei ze.

'Integendeel, mevrouw Eddy,' antwoordde hij. 'Bedankt. Ik heb vandaag een wonder gezien, iets dat ik nooit zal vergeten. En...En bedankt voor de koffie.'

Als je het gemist hebt mij te kennen, heb je niets gemist.
Als je een aantal van mijn e-mails hebt gemist, heb je misschien een lach gemist.
Maar als je het hebt gemist om mijn HEER en Heiland, JEZUS CHRISTUS, te kennen, heb je alles in de wereld gemist

Fijne week
En moge God u altijd zegenen

Dit is een geweldig verhaal, Dazz! Een verhaal als dit geeft mij een warm en ontroerd gevoel. De meeste mensen zijn aardig...sommige mensen vergeten het gewoon en sommigen zullen zich altijd de regenachtige dagen herinneren waarop ze zich warm en voldaan voelen. Wat rondgaat, komt rond...bedankt voor het delen.

Wat een geweldig verhaal Dazz, ik lees dit soort verhalen graag.

Wauw wat een verhaal. We hebben meer van dit soort mensen nodig in de wereld.

DAT IS EEN GEWELDIG VERHAAL!!

Je weet nooit hoeveel een kleine vriendelijke daad iemands leven kan veranderen.

Het is een geweldig verhaal en zoals iemand al zei: wat rondgaat, komt rond. Bedankt voor het plaatsen van deze oogverblindendedebra.

blauw