Engelen waken over ons...

Neem even de tijd en lees dit prachtige gedicht dat ik heb gevonden.



Een dronken man in een Oldsmobile

Ze zeiden dat ze het licht hadden aangedaan

Dat veroorzaakte de kettingbotsing van zes auto's

Op 109 die avond..

Toen gebroken lichamen rondslingerden

'En overal was bloed'

'De sirenes schreeuwden lofzangen'

Want de dood hing in de lucht.

'Een moeder, gevangen in haar auto,'

Werd boven het lawaai gehoord;

Haar klaaglijke pleidooi deed bijna de lucht splijten:

'O God, spaar alstublieft mijn jongens!'

Ze vocht om haar vastgeklemde handen los te laten

'Ze had moeite om vrij te komen'

Maar verminkt metaal hield haar vast

In grimmige gevangenschap.

Haar bange ogen concentreerden zich toen

'Op de plek waar ooit de achterbank had gezeten'

Maar het enige wat ze zag was gebroken glas en...

Twee kinderzitjes verpletterd.

Haar tweeling was nergens te bekennen;

'Ze hoorde ze niet huilen'

'En toen bad ze dat ze vrijgelaten waren'

'O God, laat ze niet sterven! '

Toen kwam de brandweer en sneden haar los, '

'Maar toen ze de achterkant doorzochten,'

'Ze vonden daarin geen kleine jongens,'

Maar de veiligheidsgordels waren intact

Ze dachten dat de vrouw gek was geworden

'En was alleen op reis,'

'Maar toen ze zich omdraaiden om haar te ondervragen,'

Ze ontdekten dat ze weg was.

Politieagenten zagen haar wild rennen

En schreeuwen boven het lawaai uit

'In smekende smeekbede'

Help me alsjeblieft mijn jongens te vinden!

Ze zijn vier jaar oud en dragen blauwe shirts;

'Hun jeans zijn blauw en matchen'

'Eén agent zei:' Ze zitten in mijn auto, '

En ze hebben geen krasje.

Ze zeiden dat hun vader ze daar had neergezet

'En gaf ze elk een kegel,'

Toen zei hij dat ze allebei op mama moesten wachten

Om ze naar huis te komen brengen.

'Ik heb het gebied hoog en laag doorzocht'

Maar ik kan hun vader niet vinden.

'Hij moet het toneel zijn ontvlucht'

'Ik denk het wel, en dat is heel erg'

'De moeder omhelsde de tweeling en zei:'

'Terwijl hij een traan wegveegde'

'Hij kon het toneel niet ontvluchten, zie je,'

'Want hij is al een jaar dood.'

'De agent keek alleen maar verward en vroeg:'

'Hoe kan dat nu waar zijn? '

'De jongens zeiden:' Mama, papa is gekomen

'En liet een kus voor je achter.'''

Hij zei dat we ons geen zorgen hoefden te maken

'En dat het goed met je zou gaan,'

En toen zette hij ons in deze auto

'Het mooie, flitsende licht. '

'We wilden dat hij bij ons bleef'

'Omdat we hem zo missen'

'Maar mama, hij omhelsde ons gewoon stevig'

En zei dat hij moest gaan.

Hij zei dat we het ooit zouden begrijpen

'En zei dat we ons geen zorgen moesten maken,'

'En hij zei dat ik je moest vertellen, mama,'

'Hij waakt over ons.'

De moeder wist het zonder enige twijfel

'Dat wat ze spraken waar was'

'Want ze herinnerde zich de laatste woorden van hun vader:'

'Ik zal over je waken.'

De aantekeningen van de brandweerlieden konden het niet verklaren

'De verwrongen, verminkte auto,'

En hoe ze met zijn drieën ontsnapten

Zonder een enkel litteken.

'Maar op het rapport van de agent stond geschreven:'

'In druk zo mooi,'

Een engel liep vanavond op de beat op Highway 109..



:-*

:'(

een werkelijk prachtig gedicht MommyMachine

Mooi gedicht, maar ik geloof zeker niet dat engelen over ons waken. Ik zou mezelf ook als actief religieus beschouwen. Waar waren de ‘engelen’ voor de twintig miljoen kinderen die in Dar Fur zijn vermoord?

Hallo mama,

Ik geloof wel in engelen. Zonder enige twijfel....het kalmeert tenminste mijn ziel en brengt mij troost.

Ik zal je het verhaal vertellen dat mij een paar jaar geleden is overkomen.......

Het was een zondagmiddag en mijn moeder en ik besloten naar Harrah's Casino te gaan. Het is ongeveer 45 minuten rijden, een rechte snelweg. Ik reed de hele weg en reed zo'n 80 kilometer per uur. Dit stuk snelweg is geen gemakkelijk terrein. Het wordt intensief gebruikt met veel verbindingswegen onder en boven ons die slingeren en bochten maken.

Ik stapte uit bij de uitgang en had nog ongeveer 20 minuten voordat we bij het casino aankwamen. Dit stuk weg was 40 mijl per uur met twee rijstroken voor het verkeer per enkele reis. Slechts enkele minuten van Harrah's bereik ik een onderdoorgang die langzamer gaat naar één rijstrook. Net voordat we de onderdoorgang bereiken, zijn er werkzaamheden, dus ik verminder mijn snelheid tot ongeveer 30 kilometer per uur.

Net toen ik onder het viaduct kwam, verloor ik de volledige controle over mijn stuur. Ik had absoluut geen enkele sturing. De auto zwenkte naar rechts toen ik de muur van de onderdoorgang raakte. Mijn moeder en ik raakten gewond omdat ik zo langzaam ging.

De monteur zei dat de bout waarmee de arm van het stuur vastzit, losraakte. Een paar weken eerder werd de auto ter reparatie naar de monteur gebracht. Hij heeft de bout van de arm nooit vastgedraaid.

Zo vaak heb ik gezegd... er moest een engel naar ons kijken... omdat we eigenlijk dood zouden moeten zijn. Als dat met 130 kilometer per uur op de snelweg was gebeurd, kon ik niet bedenken waar we nu zouden zijn.

Het feit dat we gespaard bleven en het gebeurde toen dat gebeurde...was het werk van een hogere macht.

Lippen

Amen Lips, wat een verhaal... Ik ben zo blij dat het niet bij 130 km/u is gebeurd. Dat zou tragisch zijn.

Ik geloof ook in engelen, het verwarmt mijn hart en troost mijn ziel als ik geloof dat er iemand over mij en mijn familie waakt. Of het nu mijn moeder of mijn vader is, of een volslagen vreemde.

Ik denk dat het voor sommige mensen gemakkelijker is om te geloven dat ze niet bestaan. Ik weet het niet. Gewoon mijn mening natuurlijk.

Ik hoop dat als het mijn tijd is om te gaan, ik iemands engel zal zijn en over hen zal waken.


:-*

Wauw Lippen, ik zou nooit de kans hebben gekregen om je vriend te zijn en dat zou verschrikkelijk zijn geweest. Dank God en prijs Hem voor het redden van jou en je moeder.

Geweldig gedicht, ik geloof dat engelen over ons waken. Mijn vader is mijn engel. Ik verloor mijn dochter een jaar geleden bijna bij een heel zwaar ongeval. Als je de foto's van haar auto zou zien, zou je je afvragen hoe ze het ooit heeft overleefd, maar dat deed ze. Ze heeft drie weken op de trauma-afdeling gelegen en vandaag is ze weer aan het werk. Ik twijfel er niet aan dat haar opa bij haar was, en tot op de dag van vandaag houd ik van het nummer van Carrie Underwood, Jesus Take The Wheel. Toen ik haar auto zag, was de eerste gedachte die ik had: God zat in de stoel en Jezus nam het stuur over. Haar stoel was volledig zijwaarts gedraaid en als dat niet het geval was geweest, zou ze verpletterd zijn geweest omdat het dashboard van de auto lag waar ze anders zou hebben gezeten. Ze had behoorlijk ernstige beenblessures, maar het had nog veel erger kunnen zijn. Ze werd aangereden door een vrachtwagen, waardoor haar auto begon te draaien, over de kop ging en tegen een vangrail botste. Ik ben heel dankbaar dat ze het heeft overleefd. Dus ik geloof wel in engel.

Wat een mooi gedicht en een bijzonder verhaal. Ik geloof ook dat engelen uit een hogere bron over ons waken. Het zijn dit soort verhalen die mijn overtuigingen versterken. Bedankt!

Dit zijn zeker hartverwarmende verhalen. En ik zou God zeker loven als iemand gered wordt van een potentiële ramp.

Maar hoe zit het met de 30.000 mensen die vorig jaar in de VS omkwamen op de snelwegen en wegen? Waar was hun engel? Betekent dit dat hoeken gebruik maken van artibraire beslissingen over wie leeft en sterft?

Mijn mening: God kan niet de schuld krijgen van de tekortkomingen of slechte beslissingen van de mens. Soms raken goede mensen gewond en sterven ze. Dat is de weg van de wereld. Ik denk dat er af en toe een hemelse tussenkomst plaatsvindt, en het is prachtig als dat gebeurt. Deze wereld is vol met vreselijke mensen en vreselijke daden (zoals Darfur). Daarom moeten we vasthouden aan de tijden waarin wonderen gebeuren. De wil van God, zei iemand ooit, is wat wij zouden kiezen als we het hele verhaal kenden. Ooit haatte ik God met alles wat in mij is en soms botsen we nog steeds, maar ik besef nu dat de dingen die ik wil altijd het beste zijn en dat het misschien beter is dat niet alle gebeden worden verhoord. IDK, maar hoe dan ook, ik denk nog steeds niet dat kinderen ooit zouden moeten lijden. Die is moeilijk te begrijpen.

Hallo Deb,

Ik heb je verhaal gelezen en kreeg koude rillingen. Het zijn dit soort verhalen die mij vertrouwen geven in interventie. Het feit dat de stoel werd gedraaid is op zichzelf al een wonder, en nog minder het feit dat ze vandaag loopt en werkt!

Ik denk dat haar werk hier op aarde nog niet klaar is en iemand boven zei dat we nog niet helemaal klaar voor je zijn.

Bedankt dat je zo’n intiem verhaal met ons deelt. Ik ken je enige gelukkige moeder en je bracht vanmorgen een glimlach op mijn gezicht!

Lippen

Ik weet niet zeker waar engelen waren, en nee, ik geloof niet dat zij beslissen wie leeft en wie sterft. Toen mijn vader ziek was en vlak voordat hij stierf, zei hij tegen mij: laat ze mij nog niet meenemen en ik dacht dat hij de verpleegsters bedoelde die hem kwamen terugbrengen naar de intensive care en ik vertelde hem dat ze goed voor hem zouden zorgen. de eenheid, hij keek me aan en zei: nee, niet de verpleegsters, de engelen, ik wil nog niet gaan. Ik was erg boos toen hij stierf, maar ik kwam tot mijn eigen begrip en acceptatie. Met mijn dochter denk ik dat het niet haar tijd was om te gaan, en ze had hier nog veel te doen. Ik zeg niet dat wat ze doet belangrijker is, maar voor mij is ze een engel. Ze is verpleegster in een hospice en houdt van haar werk. Ze had net een patiënt verlaten toen ze haar ongeluk kreeg. Misschien zijn mijn overtuigingen voor sommigen een beetje vreemd, maar het is hoe ik geloof. Er gaan veel goede mensen dood en ik weet niet waarom. Mijn vader was een van die mensen, maar ik weet dat het zijn tijd moet zijn geweest. Hij was nog maar 52 jaar oud, maar had veel pijn en was erg ziek. Ik mis hem nog steeds heel erg.

Ja Lippen, ik heb veel geluk.

Ik geloof dat engelen een projectie zijn: een projectie van wat we WILLEN dat het zou zijn, of ons wensdenken dat de huidige gebeurtenissen interpreteert.

Voor elke persoon die gered wordt door een "engel" (wat ook kan worden toegeschreven aan geluk) sterven duizenden en duizenden mensen zonder het voordeel van een engel die hen redt. Op de een of andere manier lijkt het een vorm van narcisme. Met andere woorden: "Ik heb MIJN engelenervaring." Mijn vraag zou zijn: wat is er zo speciaal aan jou (diegene met het engelenvoordeel) en NIET zo speciaal aan de 5000 kinderen die vorig jaar omkwamen bij auto-ongelukken? Of degenen die zijn verbrand op het olieplatform in de Golf? Of degenen die zijn omgekomen bij de plotselinge overstromingen in Tennessee?

Ik heb een soort "engelachtig" verhaal. Op een ochtend werd ik wakker en ontdekte dat een van mijn oorbellen ontbrak. Nu doorzocht ik mijn bed en slaapkamer hoog en laag, maar geen oorbel. Ik word gek als er iets kleins verloren gaat, omdat mijn dochter alles in haar mond stopt. Ik had het bijna opgegeven, nadat ik mijn kamer grondig had doorzocht en schoongemaakt. Ik ging uit mijn slaapkamerraam kijken, dat achter één groot gordijn zit en niet twee die door het midden splijten en daar in het midden van de vensterbank zat mijn oorbel. Absoluut niemand heeft het daar neergezet en het gebeurde niet terwijl ik sliep, omdat mijn bed op geen enkele manier dat raam raakte. Ik vond het gewoon een geweldige kleine ervaring.

Leuk verhaal wmmeden.



:-*