Bij een sollicitatiegesprek....

Zou u tijdens een sollicitatiegesprek het feit bekendmaken dat u het afgelopen jaar werkloos bent geweest vanwege uw depressie en angststoornis? Denkt u dat het openbaar maken van deze informatie aan uw potentiële werkgever zou tegenwerken dat u de baan krijgt? Heeft iemand hier in een soortgelijke situatie gezeten? Geef gerust een seintje en laat me weten wat je ervan vindt en hoe je het hebt aangepakt.

Dezelfde vraag, maar deze keer, in plaats van een depressie, zeg je dat het kanker is. Zou u tijdens een sollicitatiegesprek open zijn over uw kanker?

Op mijn werk interview ik vaak mensen. Persoonlijk zou ik een kandidaat voor een baan niet uitsluiten op basis van de door u genoemde kwesties. Hoewel de meeste excuses om werkloos te zijn, verband houden met de economie en de meeste niet zo eerlijk zijn om geestelijke of emotionele gezondheidsproblemen toe te geven. Zolang je over de kwalificaties beschikt om te doen wat ik nodig heb, kan het mij niets schelen wat je persoonlijke leven is.

Hier is een interessant stukje informatie met betrekking tot cv's en sollicitatiegesprekken. Als ik een kandidaat afwijs op basis van de inhoud van zijn cv zonder hem te hebben ontmoet of hem telefonisch te laten screenen, moet ik hem uitleggen en geldige redenen opgeven om hem door te geven. Ik kan niet zomaar zeggen dat ik slaag. Dit wordt allemaal door de overheid gereguleerd. Het punt is dat ik maar een verdomd goede reden kan hebben om je sollicitatie af te wijzen, die gebaseerd is op vaardigheden en niet op emoties of mijn mening over jou persoonlijk.

Omdat velen mijn open geest misschien niet delen, zou ik de onthulling overslaan en de schuld aan de economie geven!

Oké, zo kreeg mijn dochter een baan...

Ze werd gebeld voor een baan waarop ze solliciteerde en wilde die baan heel graag..
Hij belde en vroeg haar... Kun je hier over 20 minuten zijn, dan kunnen we dirigeren
een sollicitatiegesprek, je sollicitatie ziet er veelbelovend uit..
Oké, ze rende opgewonden rond, MAMA, ik heb een INTERVIEW.. kleed je aan, mama
Laten we gaan, ze moet zich ook haastig aankleden. Ze vond een broek, de avond ervoor gedragen, nog steeds schoon, ze trok hem aan, buiten op een mooi topje, in de auto een beetje make-up op, ze zag er echt leuk uit..

Onderweg zei ze: Mam. Er zit een soort knobbeltje of zoiets in het been
van mijn broek, ze kon er niet achter komen wat het was, ze dacht dat het gewoon de broek was
op de een of andere manier verdraaid, toch zo opgewonden dat ze zich er geen zorgen over maakte...

We kwamen aan, ik parkeerde en ze ging naar binnen, bleef even zitten en binnen een paar minuten
de meneer kwam naar buiten, zij stond op.. liep naar de man toe om hem de hand te schudden
en terwijl ze dat deed... vloog haar string uit de onderkant van haar broekspijp..rechts op de grond
voor hem.. stel je zijn gezicht voor.. denkend..umm.. heb ik dat effect op een vrouw..
umm.. haar gezicht in zoveel verlegenheid.. proberend uit te leggen.. hoe het daar terecht is gekomen..het interview, geen van beiden kon een strak gezicht houden, sprakeloos, en zij zo verlegen
in zulke verlegenheid gebeurt dit gewoon niet elke dag
ze probeerden allebei hun lach in te houden. Ze vroeg beschaamd. Kunnen we dit nog een keer doen? Hij zei nee.

Ze liep naar de auto met haar string in haar hand. Glimlachend legde ze uit wat er gebeurde
ik kon niet eens rijden!

dit is trouwens de originele berichtthread, er worden heel grappige dingen gezegd in deze thread...

https://lcb.org/onlinecasinobonusforum/general-discussion/most-embarressing-moment/

Ishin, ik geloof dat banen je zullen baseren op je geschiedenis, je hebt een goede geschiedenis, ik geloof dat je kansen beter zijn. Dit is mijn eigen persoonlijke mening, hier zullen banen je zelfs baseren op je TRW, je kredietwaardigheid en je achtergrondgeschiedenis, zeg maar iets crimineels. Maar medisch... kan een ander verhaal zijn. Vrouwen zijn soms jaren weg om een gezin te stichten. Ik had een werkgever met wie ik een goede band had. Vertel me dat hij een vrouw heeft aangenomen ENKEL omdat ze een gewelddadige relatie had en probeerde eruit te komen en weg, het nodig hebben van een baan had al vijftien jaar niet gewerkt.
Ik denk dat de meeste werkgevers op de een of andere manier mensen aannemen op basis van jouw ervaring en jouw houding en acties tijdens het sollicitatiegesprek, ongeacht wat je verleden weerspiegelt, aan de negatieve kant. Ze zouden tot het uiterste kunnen gaan geloven dat als ze iemand met een depressie aannemen eindigen in een postscène.

Een vriend van mij is advocaat arbeidsrecht. Hij vertelt me dat hij en zijn collega's de afgelopen jaren een dramatische toestroom van zaken hebben gezien waarin werknemers werden ontslagen kort nadat hun bazen op de hoogte waren van de medische toestand van de werknemer (zoals depressie, kanker). Deze gevallen doen zich vooral voor in de particuliere sector. Sommige werkgevers willen niets horen over de kwalen van hun werknemers, omdat dat doorgaans betekent dat ze rekening moeten houden met ziekteverlof, vrije tijd, verstoring van het werk, verminderde betrouwbaarheid en productiviteit, enz. Werkgevers willen werknemers die gezond en gelukkig zijn. Ik kan dat begrijpen. Geen enkele werkgever wil werknemers die thuis/privé een hele hoop problemen hebben... omdat iedereen weet dat het onmogelijk is om privé en werk volledig gescheiden te houden.

Ik stelde mijn eerste vraag in dit draadje omdat ik de mogelijkheid zie dat werkgevers een gekwalificeerde sollicitant met bekende medische aandoeningen voorbij laten gaan, omdat ze niet te maken willen hebben met toekomstige problemen die kunnen voortkomen uit deze medische aandoeningen. Ik zou dit gemakkelijk kunnen zien gebeuren als er voldoende kandidaten voor de functie zijn.

Ja, werkgevers moeten mensen aannemen op basis van de kwalificaties van de sollicitanten. Maar we weten allemaal dat dit in werkelijkheid niet het geval is.

Bedankt jongens, voor jullie input.

Stel je voor... als al het andere niet lukt, dien dan je CV samen met je leren string in! lamo

Dit maakt mij erg impopulair, maar als eigenaar van een klein bedrijf zou ik niet iemand in dienst nemen die in een zware depressie verkeert of grote angstproblemen heeft. Als ze hiervoor een succesvolle behandeling kunnen aantonen, dan zou ik dat zeker als positief beschouwen en sterk overwegen om ze in dienst te nemen. Nu beschouw ik niet dat een huisarts iemand een Rx van Zanex-behandeling toewerpt.

Mijn punt van empathie: ik was jaren geleden depressief, dus ik begrijp wat het betekent om in die situatie te zijn. Niet leuk!

Hoe dan ook, de reden is: het kan de productiviteit in het bedrijf naar beneden halen, waardoor het welzijn van anderen in gevaar komt.

Het komt erop neer dat als u mijn zaken niet kunt verdienen en uw collega aan het werk kunt houden, dan neem ik u NIET aan.

De beste manier om dit te doen is de informatie niet vrijwillig openbaar te maken, te wachten tot er naar wordt gevraagd, desgevraagd de informatie lichtjes aan te raken en niet te lang te wachten, de werkgever op de een of andere manier ervan op de hoogte te stellen dat het uw werk niet zal hinderen. plichten. MAAR dit hangt ook af van hoe ernstig de medische redenen zijn, als deze overduidelijk zijn.

Als je op sollicitatiegesprek zit en je in het begin niet op je gemak voelt met je geschiedenis, dan weet je dat de baan niets voor jou is. Maar ook jij kunt een kans maken om te overwinnen, denk daar maar eens over na.

Een andere suggestie is om banen te zoeken waarvan BEKEND is dat ze mensen met handicaps en ziekten in dienst nemen. (ik zeg dit omdat ik niet weet hoe ziek de persoon is)

Een baan krijgen door te liegen is de slechtste start die je [algemeen] kunt hebben in een nieuwe baan. Het zal een constante zorg zijn dat het "uit de kast komt".

Het is altijd het beste om eerlijk te zijn als de vraag wordt gesteld. Als een werkgever zijn beslissing baseert op eerdere (medische) problemen, is dit dan echt het soort plek waar men wil werken? Zoals Froggy terecht zegt: "Zolang je over de kwalificaties beschikt om te doen wat ik nodig heb, kan het mij niets schelen wat je persoonlijke leven is". Eerlijke opmerking inderdaad.

blauw

Ik ben hier eigenlijk met Drpsyche bij, ik zou niemand aannemen die openlijk onthulde dat ze een jaar niet hadden gewerkt vanwege een zware depressie. Dat is natuurlijk niet juist, maar het is zoals het is, en als ik zou vragen waarom, zou ik alleen maar zeggen dat ik veel sollicitanten heb ontvangen en dat het een moeilijke beslissing was, maar ik ben voor de meest gekwalificeerde gegaan. Ik zal mijn kankergeschiedenis van het afgelopen jaar niet bekendmaken aan mijn potentiële werkgevers. Ik heb de afgelopen week aanvragen ingediend - online maar solliciteer nog steeds - en ik ga die informatie op geen enkele manier vrijwillig verstrekken en ze kunnen me niet vragen 'was je werkloos vanwege kanker'

Ik houd ervan om vast te houden aan de basisprincipes van hoe ik gekwalificeerd ben en tijdens een sollicitatiegesprek helemaal niet op mijn persoonlijke leven in te gaan. Het heeft mij nog niet in de steek gelaten. Ik heb twee kleine kinderen, ik ga het ze niet vertellen. Ik heb aan beide kanten gestaan bij het aannemen en solliciteren, en ik denk dat je zo gekwalificeerd bent dat je het niet openbaar hoeft te maken.

Ik ben het volledig met je eens Blue.. lieg niet, mijn verklaring was niet bedoeld om te liegen. Bij de meeste sollicitaties worden medische vragen gesteld om de baan aan te kunnen, deze eerlijk te beantwoorden, en tijdens het sollicitatiegesprek komen ze niet vrijwillig ter sprake, de werkgever heeft ze gelezen, wacht tot er om meer informatie wordt gevraagd en dat zullen ze doen ALS ze er last van hebben . De werkgever interviewt u omdat hij gelooft dat u potentie heeft met uw ervaringen. Het aanslepen van een medisch probleem zou hem ertoe kunnen brengen te denken dat u meer met uw ziektes bezig bent dan dat u de baan zou hebben. U bent het die weet of u de baan aankunt. met uw medische geschiedenis, als u zich niet op uw gemak voelt, als de werkgever er bezorgd over lijkt te zijn, dan is dit niet de baan voor u.

Verkrijg het vertrouwen, verkrijg de baan..

Man, interviews moeten om te beginnen een echte nachtmerrie zijn voor iemand met een angstbevel. Als we rekening zouden moeten houden met het vervallen van de werkgelegenheid, zou dit het alleen maar erger maken.

Ik ben net als alle anderen van mening dat het geen goed idee zou zijn om dit soort informatie vrijwillig aan te bieden. Maar als er rechtstreeks naar de vervaldatum wordt gevraagd, weet ik niet zeker wat de juiste aanpak zou zijn. Ethisch gezien denk ik dat de juiste aanpak waarschijnlijk zou zijn: als het niet volledige openbaarmaking is, dan toch op zijn minst adequate of eerlijke openbaarmaking. Voldoende eerlijke informatie om de interviewer te informeren en te waarschuwen voor het betreffende probleem. Maar u bent zich er waarschijnlijk van bewust dat een dergelijke aanpak zeer waarschijnlijk een direct belangenconflict met het krijgen van de baan inhoudt. De persoon kan net zo goed helemaal geen sollicitatiegesprek voeren als hij daartoe onder bepaalde omstandigheden bereid is. Ik veronderstel dat ze een goed gevoel moeten hebben voor het bedrijf en vooral voor de interviewer om te weten of de persoon voldoende empathie en medeleven lijkt te hebben om dit gerechtvaardigd te maken. Anders zou het volgens mij raadzaam zijn om de kwestie op de een of andere manier te omzeilen, afhankelijk van hoe goed ze in staat zijn hun tijd tijdens deze periode te verantwoorden als ze echt onder druk staan. Het zou hen later kunnen bijten, maar zoals sommige eerlijkere posters hebben gesuggereerd, is er misschien niet veel keuze als ze de baan echt willen of nodig hebben.

ishin - Het punt dat ik probeerde te maken is het krijgen van een SUCCESVOLLE behandeling voor depressie, of wat de stoornis ook is. En, zoals ik al zei, het is niet genoeg om uw huisarts u een Rx van Zanex te laten geven.

Lieg niet. Lieg nooit bij het verkrijgen van een baan. Je kunt niet alleen heel snel ontslagen worden, maar je kunt ook te maken krijgen met strafrechtelijke of civielrechtelijke kwesties.

Dit gaat wreed klinken, en als voormalig professional in de geestelijke gezondheidszorg voel ik me schuldig als ik dit schrijf, maar de laatste persoon voor wie je wilt werken is een onbehandeld persoon met mentale of emotionele problemen. Angst of depressie? Nou, veel succes met hen en klanten en andere collega's. Bi-polair? Bereid je erop voor dat er herhaaldelijk tegen je wordt gelogen.

Ik zou werken met een medewerker met psychische problemen, op voorwaarde dat deze een doorlopende behandeling kreeg en ik hem binnen de grenzen van het begrip kon volgen.

Het afgelopen jaar ben ik naar school gegaan en heb ik medische lessen gevolgd.
waargebeurd verhaal, ik heb net vorige week mijn programma afgerond. Anderhalve maand voordat ik erachter kwam dat ik kanker had, werd ik samen met 1100 andere mensen ontslagen en was ik op dat moment op zoek naar een baan. Dus als ze vragen ‘wat heb je het afgelopen jaar gedaan’, zou ik zeggen: op zoek gaan naar een baan, naar school gaan, en voor het eerst OOIT genieten van de vrije tijd met mijn gezin. Ik zie geen reden om mijn persoonlijke gezondheidsgeschiedenis openbaar te maken, het zijn NIET hun zaken. en ik was niet depressief, dat was de andere persoon. Nou misschien wel, het krijgen van een extreem dodelijke kanker maakte me op geen enkele manier gelukkig Mijn punt is dat u in geen geval uw persoonlijke gegevens hoeft vrij te geven die niets met de functie te maken hebben. Als je gekwalificeerd bent, ben je gekwalificeerd. Als ze zeggen 'vertel me eens iets over jezelf', hebben we op de businessschool geleerd niet te zeggen 'nou, ik hou van haken en gokken als ik kan, en ook van porno kijken', maar om te zeggen 'Ik heb altijd al in xxx willen werken'. veld, en besloot ervoor naar school te gaan, en bla bla bla'. Houd het professioneel. Of je de baan wel of niet krijgt, moet afhangen van je kwalificaties en ervaring, en niet van de vraag of iemand de pech heeft gehad om te maken te krijgen met kanker, depressie, astma, een gebroken been, de dood van een echtgenoot, etc. etc. etc.

Als ik word aangenomen op basis van mijn kwalificaties, en ik ze een beetje beter leer kennen, heb ik er geen probleem mee om over mijn persoonlijke leven te praten. Maar in het zakenleven, en vooral in het begin, zijn de twee gescheiden.

Ik moet er ook aan toevoegen dat ik een bedrijfsdiploma heb behaald en altijd op kantoren heb gewerkt, ik heb nooit fysieke arbeid verricht. In mijn geval is er dus absoluut geen reden om dit openbaar te maken. De enige vragen die ik ooit bij een aanvraag heb gezien, zijn: 'Bent u in staat om consequent 10-15 pond op te halen' of iets dergelijks in mijn vakgebied. Voor een ander kan dit anders zijn. Maar weet je wat, het feit dat iemand ergens mee te maken heeft, betekent niet dat hij of zij nutteloos is. Er was een man bij mijn oude baan die de zwaarste monteur was (ik zat op de loonlijst maar zag hem vaak) en ik had geen idee dat hij de hele tijd dat hij daar werkte met maagkanker te maken had... nou ja, eigenlijk werd ik ontslagen en dat deed hij niet, dus de tijd dat ik hem kende. Een goed geïnformeerde werknemer, ongeacht waar hij of zij mee te maken heeft, is beter dan een of andere betweterige luie idioot die alleen maar de tijd aan het klokken is en zo min mogelijk doet. (Ik wil niemand beledigen, ik ben zeker allebei geweest, ik bedoel alleen dit onderwerp van discussie)

..Ik wilde alleen maar bedanken voor ieders mening hier. zeer gewaardeerd!

Ik heb al zo lang geen sollicitatie meer gezien en kan me echt niet herinneren of er gevraagd wordt "bent u lichamelijk in staat" of "verstandelijk in staat" of dat er staat "hebt u medisch gezien iets dat in de weg zou staan?" je werk correct doen.. ik zie er niets mis mee om je persoonlijke gegevens NIET vrij te geven. Wat betreft het verval.. niets mis met te zeggen dat ik de tijd heb genomen om bij familie te zijn, VEEL mensen doen dit, de meeste omdat ze depressief, moe, heeft een pauze nodig, heeft problemen. Het is beter om vrij te nemen in plaats van te blijven werken en de overweldigende problemen op het werk te brengen die uw werkprestaties en reputatie beïnvloeden. Als medische hulp nodig is om te helpen, dan zijn de juiste dingen gedaan , dit was heel onzelfzuchtig om te doen, ook al help je jezelf.

U liegt niet door deze vragen te beantwoorden, u geeft alleen geen persoonlijke informatie vrij waar zij niets van hoeven te weten. Het is echt aan u en uw welzijn of u bereid bent hiermee om te gaan.

Lippen. Ik weet zeker dat veel mensen liegen over sollicitaties. Maar de realiteit is: als iemand op een aanzienlijk niveau depressief is en NIET wordt behandeld, bestaat er een aanzienlijk risico dat dit een negatieve invloed zal hebben op de productiviteit van het bedrijf.

Geloof me, ik heb dit meegemaakt. Het hebben van een depressieve of angstige werknemer is niet leuk en schaadt het bedrijf.

Waar gaat die grap over.. "hij keek me altijd aan terwijl ik me schoor, nu staart hij alleen maar naar de grond"

Ik weet het ook niet meer, maar het ging over een oudere heer die praatte over ouder worden en wat hem opviel lol