Geestelijke gezondheidsproblemen

Ik keek naar een documentaire over de verschillende psychische aandoeningen die er zijn.

Ik lijd zelf aan een depressie, ben bipolair en heb een ernstige paniekstoornis.

Ik slik dagelijks medicijnen om het onder controle te houden.

Mijn zus is paranoïde schizofreen, maar ze slikt haar medicijnen niet en zit helemaal in de meth. De artsen vertelden haar dat haar overmatig drugsgebruik bijdroeg aan haar aandoening.

Mijn zwager heeft OCD. Hij heeft rituelen, handen wassen, tellen, tikken, enz.
Hij heeft ook het syndroom van Gilles de la Tourette.

Mijn man heeft een borderline persoonlijkheidsstoornis en hij gebruikt er ook medicijnen voor.

Mijn 8-jarige heeft een paniekstoornis en slikt elke nacht medicijnen.



Ik denk dat ik net naar deze show zat te kijken, en ik besefte dat psychische aandoeningen overal voorkomen. Iemand die u kent heeft een aandoening, en miljoenen mensen worden erdoor getroffen. Ik denk dat medicijnen en therapie veel helpen, en ik weet dat sommige anderen vinden dat medicatie slechts een steunpilaar is. Ik hoopte dat ik een ander standpunt zou krijgen over behandelingen, meningen, enz.

Ik voel me erg op mijn gemak als ik met jullie over bijna alles kan praten, en elke inbreng wordt op prijs gesteld.


:-*

Ik heb een paar keer in mijn leven meegemaakt dat ik een postdeel had. depressie of paniekaanvallen of zo erge stress dat ik 20 pond afviel en last kreeg van netelroos over mijn hele lichaam. Ik heb absoluut niets gedaan en er gewoon mee omgegaan totdat het wegging of remissie zou ik moeten zeggen, omdat ik weet dat het er altijd is. Ik zou dit niet aanbevelen. Ik voel je en het komt vaker voor dan mensen beseffen en het is niets om je voor te schamen.

Ja, ik had ook een postpartumdepressie, behoorlijk erg nadat ik Brooklyn had gehad. Ik wist niet wat er aan de hand was, ik voelde me gewoon anders dan bij de andere baby's.

Ik kreeg behandeling en ik werd beter. Ik denk dat mijn depressie voortkomt uit alle moeilijke dingen die ik heb meegemaakt. Zonder therapie zou ik alle spullen opgekropt houden, en dat is niet goed.

Ik denk ook dat het niet iets is om je voor te schamen. Het is tegenwoordig een echt probleem, en als iemand zich schaamt voor hoe hij zich voelt, krijgt hij misschien geen hulp, en het eindresultaat daarvan zal 99% van de tijd niet goed zijn.

In jouw geval hoop ik dat je je de laatste tijd beter voelt, en ik weet dat je wat stress hebt over de toestand van je dochter, en ik weet dat het moeilijk is.

Ik neem het per dag, en dat is het beste wat ik kan doen.


:-*

Ik voel meestal wel wanneer ik een episode ga krijgen en probeer mezelf van tevoren voor te bereiden en het niet uit de hand te laten lopen. Dingen op slot houden is niet goed, je hebt gelijk. Het is fijn om iemand te hebben om mee te praten. Ik kan me herinneren dat ik als kind al een zorgenkind was. Ik werd zo verteerd door de angst dat de wereld elk moment kon vergaan. Dat is het enige waar ik aan dacht, en toen ik kinderen kreeg, begon ik me zorgen te maken over elk klein dingetje met hen.

Ik kan mezelf uit de paniek praten, en dat werkt meestal. In sommige gevallen moet ik mijn angstmedicijn nemen om het te helpen.

Ik ben ook altijd een piekeraar geweest: als ik iets in mijn hoofd krijg waar ik me zorgen over maak, lijkt het alsof het mij verteert. Niet zo veel meer, in therapie heb ik veel geleerd, en nu heb ik hulpmiddelen om mij te helpen.


:-*

Mama, ik prijs je omdat je proactief bent in het voorlichten van jezelf over de verschillende gezondheidsproblemen waarmee jij en je gezin te maken hebben.

Mama, je mag trots op jezelf zijn ! Er is veel moed voor nodig om over psychische aandoeningen te praten. Mijn hobby heeft een ernstige angststoornis en slik medicijnen. Maar er is hoop... er is een onderzoek gepubliceerd aan de McGill University, hier in Montreal, en er zijn enkele interviews gehouden. Omega 3 lijkt na 8-14 dagen gebruik hetzelfde effect te hebben als antidepressiva.

Ze hadden 2 groepen (Omega-3 en placebo) en er werd een significante verbetering opgemerkt in de omega-3-groep...de depressiesymptomen waren niet zo ernstig. Als er naast een depressie ook angst is, kan het natuurlijk wel een maand duren voordat je de effecten ziet... Ik zit in de medische sector en studeer aan Mcgill, dus ik weet dat het onderzoek goed is...) Bekijk het op een Op elke website voor psychische aandoeningen weet ik zeker dat ze de resultaten zullen posten

Mijn hobby is gisteren begonnen met Omega 3 om te zien of medicijnen tegen depressies beter zullen zijn of dat hij ze kan verminderen....volgt

Wauw... dit board begint als therapie te voelen en dat is maar goed ook!
Oké, ik heb al meer dan 37 jaar met depressie te maken gehad, dus ik realiseer me dat ik als kind inderdaad depressief was, mijn depressieve kern komt voort uit het feit dat ik als klein kind werd misbruikt, en ik heb jarenlang vreselijke "flashbacks" gehad (door de puberteit heen) en ik begon erg teruggetrokken en zelfbewust te worden over alles, nou, ik begon aan te komen (wat altijd een probleem is geweest) en bij mezelf te blijven, gelukkig was een van de eigenschappen van mijn moeder het bijbrengen van mijn zussen en mij (alle 6 voeters) wees trots op onze lengte, houd je hoofd omhoog en houd je schouders naar achteren, WEES KONINGINNEN!! Dat hielp enorm en uiteindelijk dwong ik mezelf assertiever te zijn, omdat ik wist dat als ik dat niet deed, ik gewoon zou verdwijnen.

Ik heb nooit iemand verteld wat er met mij was gebeurd tot ik in de twintig was en dat was een lelijk tafereel. Mijn moeder en ik hadden ruzie over iets triviaal wat dan ook en zij drukte op een knop en ik flapte eruit: 'Wist je dat ik werd lastiggevallen toen Ik was 4"!? Ik was geschokt toen ik haar antwoord hoorde: "Ja, dat dacht ik al" WTF!!! Dus mijn moeder vermoedde het, maar vroeg me er NOOIT naar, en dat deed me beseffen dat het een onderwerp is dat als de pest wordt vermeden. Ik voelde me verraden en verpletterd, want als je IEMAND zou moeten vertrouwen en afhankelijk zou moeten zijn, dan zou het je moeder moeten zijn. Ik hou van mijn moeder, we stoten soms nog steeds hoofden, maar ik realiseerde me eindelijk dat mijn moeder haar eigen problemen had en nooit geprobeerd heeft ze op te lossen (ontkenning is een bitch). Ik heb wel advies gezocht en een geweldige therapeut gevonden die ik al jaren zie, heb genomen Paxil (zombiedde me uit) Zoloft, wat me gelijk houdt, en Wellbutrin, wat me in ieder geval hielp stoppen met roken, maar me de DROOGSTE mond gaf, om nog maar te zwijgen van het feit dat het je verdomd verstopt (echt heel erg)
Nu, op 51-jarige leeftijd, heb ik nog steeds een depressie, sarcoïdose, hoge cholesterol, hoge bloeddruk, diabetes en nu een nierziekte (goh, ik ben het toonbeeld van gezondheid), MAAR ik ga door en ik bid dat ik beter zal worden en probeer gewoon van het leven te genieten. Ik heb een heel goed gevoel voor humor en hou van mensen en creativiteit, koken, schrijven. Ik probeer een roman te schrijven en schilder ook graag op grote doeken. Ik waardeer deze plek en de mensen hier en hoop dat jullie allemaal de jackpot winnen en stinkend stom worden, beladen met geld!!! :-)
We keren nu terug naar onze reguliere programmering....bedankt voor het lezen.

Ik hou van je bondgenoot, je bent ook een inspiratie voor velen. Je bent een van mijn goede vrienden hier, en ik ben er hoe dan ook voor je.

Ik ben gezegend dat ik hier onder de beste vrienden ben!

Blijf sterk.

Sorry dat ik hier een therapiebord LMAO van heb gemaakt


:-*

Ik hou ook van jou, kleintje

Ook ik heb al meer dan 30 jaar last van depressies. Mijn moeder was erg mishandelend, dus ik werd een eenling en leed jarenlang aan depressies. De afgelopen 5 jaar is het wat erger geworden, denk ik, omdat bij mij de diagnose MS is gesteld. Ik vind het moeilijk om te accepteren dat mijn leven zoals ik het kende, is veranderd. Ik was altijd heel lichamelijk actief en plotseling kwam het tot stilstand. Ik ben ook een zeer dwangmatig persoon, wat soms erg frustrerend kan zijn. Mijn grootvader was paranoïde schizofreen en was zelfdestructief. Hij beëindigde uiteindelijk zijn eigen leven. Leven bij mijn moeder was als leven bij mijn liefste moeder en dat is geen grap. Ze was echt gemeen. Ze had vier kinderen en wist niet hoe ze van ons allemaal moest houden. Ik denk echt dat ze geestesziek was, en ook al mishandelde ze mezelf en mijn broers en zussen, ik was altijd goed voor haar zolang ze leefde. Ik voelde me echt schuldig toen ze overleed, omdat ik niet kon huilen, ik voelde alleen maar opluchting. MIJN eerste gedachte was: ik heb geen jeugd gehad, tenminste niet één die ik me graag wil herinneren, dus mijn leven begint vandaag.

Ik weet hoe het voelt om voort te komen uit misbruik Deb321, ik juich je moed bij het delen van je verhaal enorm toe.

Ik wil niet dat mijn kinderen zich ooit hetzelfde zullen voelen als ik toen ik opgroeide, dus ik doe mijn best om een goede moeder te zijn.

Ik weet wat je bedoelt, hoe goed je ook voor haar was, ik was op dezelfde manier met mijn moeder, ze was geen erg aardig persoon en haar opvoedingsvaardigheden bestonden niet. Ik hield sowieso van haar, ik denk dat het bijna de menselijke natuur is om dat te doen.

:-*

Deze wereld is voor de meesten van ons een moeilijke plek om mee om te gaan. Ik denk dat ik persoonlijk het gevoel heb dat driekwart van de mensen op aarde te maken heeft met een of andere vorm van depressie, en indien mogelijk zou IEDEREEN op de planeet therapie moeten volgen als alleen om iedereen de werking van het beest te laten BEGRIJPEN. Ik weet voor mij dat het heel snel oud werd als iemand het me vertelde. "Om het gewoon te vergeten", HA, heel erg bedankt, WAAROM HEB IK DAT NIET DENKEN!!
Ik zal jullie iets vertellen dat waar is en ook een soort fenomeen is: de meeste van de grootste komieken en artiesten leden aan depressies. Jonathan Winters, Richard Pryor, Robin Williams, Richard Jeni (pleegde zelfmoord) Freddie Prinz Sr. (zelfmoord)...de lijst gaat maar door, maar mijn punt is dat mensen met een depressie meestal erg grappig zijn omdat ze het gebruiken als een 'coping-vaardigheid'. " en zelfs een overlevingsinstrument. Ook kozen veel geesteszieken ervoor om de psychologie in te gaan, ik weet dat ik veel KOOKOO NUTJOBS moest doorstaan voordat ik competente artsen en analisten vond die me niet het gevoel gaven dat ik dat zou moeten doen hebben in de stoel gezeten en zouden op de bank moeten liggen.

Amen Ally, veel mensen lijden aan depressies. Veel van die mensen krijgen nooit hulp, en helaas is zelfmoord ook voor veel van hen een lelijke realiteit.

Ik heb nooit geprobeerd mezelf pijn te doen, ik heb nu te veel mensen die van mij afhankelijk zijn. Ik geloof dat als ik zoiets zou doen, het erg egoïstisch van mij zou zijn om dat mijn kinderen aan te doen.

Als ik een bijzonder zware dag heb, bid ik, houd ik een dagboek bij, zoek ik een vriend met wie ik kan praten.

Therapie is het beste voor mij, ik zet mezelf helemaal buiten, ik huil, ik word boos, maar na alles wat gezegd en gedaan is, voel ik me zoveel beter. Lange tijd heb ik mijn gevoelens opgekropt en ontplofte.

Ik moest zoveel therapeuten doorzoeken om eindelijk een goede te krijgen waar ik me niet alleen bij op mijn gemak voelde, maar die ik ook vertrouwde.

Ik heb mijn pijn en gevoelens zo lang verborgen gehouden met medicijnen, toen ik eenmaal niet meer verdoofd was, gingen de sluizen open en kwam alles eruit


:-*

Ja, ik ging door het vasthouden ervan en deed alsof het "gewoon weg zou gaan", zoals slecht geïnformeerde mensen hadden gesuggereerd, maar uiteindelijk zul je ontploffen, ik weet dat ik nogal wat explosies heb gehad en misschien ook een paar kleine zenuwinzinkingen voordat ik werd uiteindelijk boos omdat ik me de hele tijd verkeerd voelde, en zocht hulp. Ik denk dat wat mij zo lang tegenhield, de houding van mijn familie was ten opzichte van zwak lijken en mijn trots, omdat ik bang was om voor hen of voor iemand anders de zwakste schakel te lijken. Toen ik dit aan mijn therapeut vertelde, zei ze iets tegen me dat het voor mij zoveel gemakkelijker maakte, ze zei: 'Allyson, je denkt dat je zwak bent, maar de waarheid is dat je kracht toont door hier te komen, en dat ben je waarschijnlijk ook. het sterkste lid van je familie, en ik besef het niet', dat deed me rechtop zitten en nadenken. Als u een depressieve stoornis heeft, betekent dit NIET dat u een slecht persoon bent, of iemand om medelijden mee te hebben. Het is gewoon dat u om redenen waar u geen controle over heeft, een ziekte heeft, heel simpel. Zoals sommigen hypertensie hebben, of anderen acne, hebben wij ALLEN hebben gebreken, dat is wat ons menselijk maakt. Onthoud dat er één perfecte man was en hij stierf voor onze zonden, wij allemaal.
Mama, je schrijft heel goed, heb je er ooit aan gedacht om korte verhalen te schrijven? Er zijn online plaatsen die betalen voor verhalen, je hebt de gave om je uit te drukken en je hebt ook veel meegemaakt, dus schrijf misschien over dingen die je hebt meegemaakt en verander gewoon de namen om de onschuldigen te beschermen, LMAO. Je hebt al een geweldige start en een unieke situatie, weet je? Wat dacht je van "Het waargebeurde verhaal en de kronieken van een echte MommyMachine"? Ik zeg het maar ....

Aw jee Lipstick, je bent zo lief om dat te zeggen en je gaat me aan het huilen maken, jullie zijn zo cool om mee te delen en ook al zijn we overal (land), het helpt VEEL om iemand te hebben om mee te praten en delen en zelfs openstellen, misschien omdat er tegelijkertijd een zekere mate van anonimiteit gepaard gaat met nabijheid. Ik hoop en bid dat deze draad ons allemaal enige afsluiting en vrede zal brengen.

Ha! Ik heb er nooit over nagedacht, maar ik weet zeker dat ik een boek of twee over mijn leven zou kunnen schrijven.

Ik zal dat onderzoeken.

Ik denk niet dat ik zo goed schrijf, maar misschien ben ik gewoon streng voor mezelf. Heel erg bedankt bondgenoot...xoxoxox


:-*

xoxoxoxo back atcha... het enige wat je doet is een verhaal vanuit je hart schrijven en een goede redacteur ruimt het op, en je schrijft WEL goed in vredesnaam!

Mama: Mag ik uit nieuwsgierigheid een professionele vraag stellen? Hebben de therapeuten (de therapeuten) tijdens de therapie veel tijd besteed aan problemen met het gezin van herkomst?

Doe zo voort. Ik ben trots op je voor wat je bereikt!

Pas toen ik bij mijn huidige therapeut was, kon ik een therapeut vinden die de tijd nam om me te helpen een aantal van mijn problemen uit het verleden op te lossen, zodat ik de huidige problemen kon aanpakken.

Ik hoop dat je dat vroeg.


Bedankt ook voor je vriendelijke woorden.


:-*

Ik kan me herinneren dat ik tijdens het ergste deel van wat ik aanneem mijn post-part-depressie was, niet kon slapen tenzij ik alle lichten aan had. Op een nacht, nadat ik de kinderen in slaap had gebracht, lag ik in mijn donkere slaapkamer om te zien wat ik dacht dat een heel donkere massa langs het plafond bewoog. Daarna slaap ik de komende 6 maanden met mijn beide kinderen in de woonkamer met de lichten aan. Ik kreeg paniekaanvallen en sliep nauwelijks. Ik hoop dat zoiets nooit meer zal gebeuren. Ik ga te ver met stress, en net als mama raak ik gefixeerd op één ding en geen enkele reden kan ervoor zorgen dat ik me er niet langer zorgen over maak. Het is beter, maar nog niet verdwenen. Onze geest is een complexe, hete puinhoop

Ik ben het ermee eens dat de geest soms een hete puinhoop is.


Ik ben blij dat je je nu beter voelt...


:-*