Moeten ouders het recht hebben om over de toekomst van hun kind te beslissen?

Vindt u dat ouders het recht moeten hebben om over de toekomst van hun kind te beslissen?
In het ergste geval hun kinderen enigszins dwingen bepaalde beslissingen te nemen?

Voor mij is het een heel brede en diepgaande vraag, maar tegelijkertijd is het zo eenvoudig, omdat ik opgroeide in een cultuur waarvan van mij werd verwacht dat ik gehoorzaamde, niet vanwege de regels die volledige gehoorzaamheid vereisten of ook maar enigszins bang waren als ze mij lichamelijk pijn zouden doen. maar vooral omdat ik mijn ouders en familie niet wilde beschamen en teleurstellen... en om eerlijker te zijn, want zo was het gewoon.
Maar een tiener opvoeden op dezelfde manier waarop ik ben opgegroeid in een compleet andere samenleving is soms een uitdaging en zwaar en het is ook moeilijk voor mijn meisje om de regels te volgen die enigszins verschillen van die van vele anderen die niet twee culturen hoeven te volgen. ....

Wat denk je?

Hele goede vraag Nan.

Ik begrijp dat het jouw cultuur is om te volgen wat je ouders zeggen dat je moet doen, maar hoe vond jij dat? Had u het gevoel dat het juist was om te doen wat ze vroegen, of had u het gevoel dat u werd gedicteerd? Heb je bereikt wat je ouders wilden?

Toen mijn zoon besloot dat hij advocaat wilde worden, stond ik volledig achter hem. Ik wist dat hij capabel was, maar ik dacht niet dat hij het geduld had om alle jurisprudentie uit zijn hoofd te leren. Niettemin steunde ik zijn keuze. Binnen slechts een paar weken besloot hij dat het niets voor hem was: "het is te saai". Hij veranderde van cursus naar computers en behaalde een diploma en opnieuw steunde ik hem. Toen hij uiteindelijk de grote wijde wereld in trok om een baan te vinden, maakte hij geen gebruik van de kennis die hij had geleerd. Hij was niet alleen een Cisco Systems Network Engineer, maar hij beschikte ook over andere computertaalvaardigheden die hem een fantastische baan zouden hebben opgeleverd. Hij koos ervoor zijn vaardigheden niet te gebruiken. Na ongeveer een jaar sprak ik er eindelijk met hem over en ik vertelde hem dat ik mezelf niet diep in de schulden had gestoken, alleen maar zodat hij een waardeloze baan kon hebben die ik zou kunnen doen zonder enige diploma enz. Gelukkig voor mij luisterde hij en Hij stapte opzij naar de computerafdeling van hetzelfde bedrijf waar hij op dat moment werkte. Hij is nu webontwikkelaar en werd na een enorme ontslagronde geselecteerd om in deze functie te blijven. Hij houdt van het werk omdat hij voortdurend leert, het loon fantastisch is en hij erg gelukkig is.

Het punt waarmee ik je het bovenstaande verhaal vertel, is dat, hoewel ik hem niet vertelde wat hij moest studeren of dat hij na school en universiteit moest blijven studeren, ik hem wel in de goede richting probeerde te leiden nadat hij in de werkende wereld was gekomen. . Ik vraag me nu af of hij nog steeds dezelfde baan zou hebben gehad als ik niet iets tegen hem had gezegd.

Dus als antwoord (eindelijk hoor ik je huilen) op je vraag, denk ik dat ouders achterover moeten leunen en gewoon moeten proberen hun kinderen naar het best mogelijke resultaat te begeleiden. Ik heb altijd tegen mijn zoon gezegd: wat je ook doet, doe je best en als je me vertelt dat je je best hebt gedaan, zal ik altijd trots op je zijn.

blauw

Ik ben het met Blue eens dat kinderen niet gedwongen moeten worden om iets te doen, maar je kunt hun keuzes niet zomaar negeren, je moet op zijn minst proberen er wat verstand in te praten. Maar nogmaals, ik heb geen kinderen, dus ik spreek misschien alleen vanuit mijn ervaring als iemands kind. Ik weet nog dat ik op de middelbare school nogal wat ruzies had met mijn ouders en ik weet ook nog dat ik zo koppig was dat ze mij uiteindelijk altijd lieten doen wat ik wilde. Toen verliet ik op 18-jarige leeftijd het huis, kreeg een baan en ging tegelijkertijd studeren, sindsdien hebben ze geen problemen meer met mij gehad

Ik moet zeggen... het hangt ervan af, . Ik denk dat het een situatie is waar gewoon geen antwoord op bestaat en die moet worden aangepakt zoals deze zich voordoet.
Terwijl jij, Blue, misschien een slimme, goed opgeleide, volwassen zoon hebt gehad die je kon 'toestaan' om zijn eigen beslissingen te nemen en zo zijn eigen weg te vinden, zijn anderen misschien niet op dezelfde manier volwassen geworden en hebben ze hetzelfde besluitvormingsvermogen.
Degenen die huilen 'maar wacht, het is zijn leven, daarom zijn beslissing om te kiezen', hoe diepbedroefd zou je zijn als dat kind zich op een dag omdraaide en zei: 'Wauw, ik zou mijn leven niet hebben verspild als ik naar je had geluisterd ; ik was te jong om beter te weten'.
Kortom, voor hun eigen bestwil moeten en moeten ouders in sommige gevallen en soms de beslissingen van hun kind voor hen nemen. In andere gevallen niet.
Dus, wat is het antwoord?
Er is er niet één, ..er is geen gids, geen boek met antwoorden; het is elke keer anders

Ik denk dat het heel moeilijk is om je permanente roeping te kiezen. Als je net van de middelbare school komt, heb je veel hoop en dromen. We hebben de neiging om langs de plek van onze broek te vliegen, denkend dat de wereld onze oester is.

Ouders geven hun kinderen gaandeweg vleugels om te vliegen, omdat ze hun zicht niet willen belemmeren. Ook al kan het soms een van de meest onbereikbare carrières zijn als beroemd schrijver/dichter, danser of acteur. Voordat de ouders het beseffen, is hun kind wakker geworden, of het nu een droom is die moeilijk te verwezenlijken is of een carrière waarmee heel weinig geld wordt verdiend.

Ik denk dat het in wezen het beste is om achterover te leunen en je kind zijn dromen te laten laten gaan, want als je hem niet zoveel toestaat, zal hij altijd het gevoel hebben dat je hem tegenhoudt. Vroeg of laat komen we allemaal wel eens langs. Het enige probleem is dat het veel geld kost totdat het zover is.

Ik denk dat Blue een uitstekend punt maakt door je Nan te vragen hoe je je voelde toen je zulke beperkingen opgelegd kreeg. Te vaak hebben we de neiging om te zeggen: "Nou, ik moest er doorheen, jij ook". Terwijl het in werkelijkheid niet zo is of zou moeten zijn.

Je bent een verdomd goede ouder, Nan, en een heel gevoelig persoon voor anderen en hun gevoelens. Laat dat uw gids zijn. Het is je persoonlijke geschenk en ik zou elk onderdeel ervan gebruiken.

Lippen

Ik ben het ermee eens dat sommige kinderen meer begeleiding nodig hebben, omdat ze misschien niet volwassen genoeg zijn om een beslissing te nemen (of zelfs te lui zijn om er een te nemen), maar ik moet hieraan toevoegen dat mijn jongen op een gegeven moment "niet echt zijn best deed", ik herinner me dat ik zei tegen hem "als je bij MacDonalds wilt werken, ga dan gewoon door zoals je bent". Ik zou hem nog steeds nooit hebben verteld wat hij moest doen; ik kon hem alleen aanwijzingen en begeleiding geven als dat nodig was en op het juiste moment.

Lippen, ik ben het er helemaal mee eens. Nan, je bent een geweldige ouder die door een zeer moeilijke tijd in het leven van je dochter gaat. Ik ben ervan overtuigd dat jij haar zult begeleiden naar waar ze moet zijn.

blauw

Het is nogal moeilijk uit te leggen en je gelooft dit misschien niet, maar ik heb nooit getwijfeld of me slecht gevoeld over de manier waarop ik eindeloos werd geduwd en onder druk gezet... zoals ik al zei: dat was voor iedereen zo ongeveer en we moesten het accepteren.
Zie je, je moet proberen het verschil in culturen te begrijpen en ik hoop dat dit misschien een voorbeeld is van hoe anders het was (is). Ik moest zes dagen per week 14 tot 15 uur per dag naar school vanwege de De academische omgeving is zo extreem competitief en zelfs daarna moest ik nog drie uur naar privé-academies gaan, dus... dat is ongeveer 6 tot 7 uur of meer verschil als je het vergelijkt met de meerderheidsscholen hier.
Kinderen hier hebben over het algemeen veel te veel vrijheden, meestal nadat de school voorbij is (ik ben er vrij zeker van dat iedereen anders is) en ik kan op geen enkele manier oordelen of zeggen welke beter is, maar ik probeer het uit te leggen.
Zij (ouders of leraren) hebben mij niet gedwongen om iets te doen... nou ja, dat hoefden ze ook niet, want ik zag de realiteit van wat er zou gebeuren als ik het toch niet deed, maar moedigde me aan om het beter te doen en het te proberen. om hoger te reiken en daar zie ik niets verkeerds in.
Om je vraag te beantwoorden: ik weet niet zeker of ik iemand ben geworden die mijn ouders van mij verwachtten, of niet, maar ik denk dat ik alles wat ik tot nu toe heb gedaan het beste heb gedaan.
Ik zeg ook elke dag tegen mijn meisje dat ze haar best moet doen, wat ze ook besluit en wil zijn, zelfs als ze faalt...
Ongeacht welke cultuur, als ouders willen we alleen het beste voor onze kinderen... dat ene feit is zeker.

Goede vraag en ik begrijp volledig dat jouw cultuur veel meer gaat over het behagen of trots maken van ouders.

VEEL kinderen hebben tegenwoordig zo'n gevoel dat ze er recht op hebben dat het ziekelijk is.

Ik heb veel geluk gehad.

Ik heb een 20-jarige dochter die wist dat ze een elem wilde worden. lerares sinds ze 3 was. Ze begint aan haar derde jaar van de universiteit (tot nu toe schuldenvrij... whoo-hoo), werkt als oppas en geeft les in een kinderdagverblijf. Eerlijk gezegd heeft het mij nooit een moment van problemen bezorgd. Het ergste dat ik kreeg waren oogrollen.

Zoon - 14. Ugh. Ik heb me afgevraagd wat hij in vredesnaam zal doen? Hij heeft het altijd over het beoefenen van profsport (natuurlijk), sportmanager, omroeper of iets dergelijks. Een paar maanden geleden kondigde hij aan dat hij de criminologie in wil gaan en voor de FBI wil gaan werken, hetzij als rechercheur, hetzij voor de BAU (Behavior Analysis Unit). Dat is wat ik zou willen doen als ik opnieuw zou beginnen.

Zoon 3 - 10....wie weet het. Hij volgt de sportdromen van zijn broer... die of werken bij Dave's Sport Shop.