Wat zou jij doen?

We kennen allemaal de vreugde van het naar de universiteit sturen van een kind, de opwinding dat het wordt geaccepteerd en financiële hulp aanvraagt. Dan studeren ze af en hoop je dat ze een goedbetaalde baan krijgen om de kosten van de universiteit te rechtvaardigen. Dan begint de realiteit: je moet het terugbetalen. Ik heb $ 42.000 schulden vanwege mijn kleine afgestudeerde die nu een 27-jarige man is. Er wordt beslag gelegd op mijn loon voor $ 27.000 en de andere moet ik vanaf volgende week terugbetalen. Natuurlijk heeft hij zijn kleine Pell Grant van $ 15.000 voor boeken etc. opgehaald en betaalt dat terug. Maar ik ben een alleenstaande moeder en BETAALDE zijn huur, frat-contributie inclusief huur in de zomermaanden toen hij niet op de universiteit zat, omdat je een jaarhuurcontract moet tekenen, je krijgt geen financiële steun in de zomer. Dit heb ik 3 jaar gedaan. Het financiële hulpgeld dat ik op zijn bankrekening zou storten voor $ 3.718,50, hij blies het weg en betaalde zijn huur, contributie, enz. niet zoals hij had moeten doen, en belde me op met de mededeling dat ik je nodig had om het uit je eigen geld te betalen anders word ik van school gestuurd. Natuurlijk heb ik het BETAALD. Een studielening is niet iets waar je faillissement van kunt claimen en zelfs als je met pensioen gaat, zullen ze je socialezekerheidspremies, belastingteruggaven etc. innen. Mijn zoon vindt dat ALLE ouders hun kind moeten betalen en naar school moeten sturen, en dat hij de zijne betaalt. $ 15.000 terug. Ik vind dit schandalig en wil hem een promesse laten ondertekenen om de helft te betalen, maar hij is niet bereid dit te doen. Mijn zussen zeggen: welke ouders zouden hun kind laten betalen voor de universiteit? Wat zou jij doen? :'(

Ik denk dat het feit dat hij het geld had, het verprutste en je er vervolgens om vroeg, totaal niet in orde is.

Nee, ik zou hem niet vragen de helft te betalen, maar ik zou van hem verwachten dat hij een fatsoenlijke baan zou zoeken en als hij eenmaal een fatsoenlijke baan had, dan zou ik misschien om hulp vragen om het op te lossen. Woont hij nog bij jou?

Als hij nog steeds niet wil betalen, nee, dan zou ik mijn zoon niet vragen een promesse te ondertekenen. Zeg hem wel dat hij geen verdere hulp mag verwachten vanwege de schulden die je aan hem hebt.

Op een dag in de toekomst, als hij ouder en wijzer is, weet je maar nooit, misschien helpt hij je er uiteindelijk mee. (Maar ik betwijfel het ten zeerste)

blauw

Woont niet bij mij, betaalt geen huur. Woont met mijn zus in een huis met 4 slaapkamers, zus ongehuwd, geen kinderen. Hij is eigenaar van zijn eigen bedrijf dat huizen opruimt en met verhuizen ongeveer $ 4000 per maand verdient. >:(

Nou, dat is dan gewoon gemeen.

Ik denk nog steeds niet dat de belofte juist is, omdat hij je zoon is, maar ik had gedacht dat zijn geweten de overhand zou hebben gehad. Hij zou je op zijn minst elke maand iets kunnen geven om de vreselijke schuld waarmee hij je heeft opgezadeld, af te betalen.

Misschien is het tijd dat je bij hem op armoede bepleit en hem vertelt dat je je rekeningen niet kunt betalen omdat je al je geld hebt uitgegeven. Ik vraag me af of hij je te hulp zou komen?

Mijn ervaring doet me denken dat hij dat niet zal doen, maar je weet maar nooit!

blauw

Het is de Generation X-mentaliteit, het is het Facebook waar ik kan zeggen wat ik wil, omdat we het recht hebben op eerste wijziging. Het is de "Hell nee, we gaan niet naar Berkely-mentaliteit". Het is de jeugd tegen de gevestigde generatie. Het is degene die jij probeert mij te slaan en ik gooi je in de gevangenis wegens het genereren van mishandeling. "Spaar de hengel, bederf het kind." Ik heb hem een keer geslagen, dat is nu mijn probleem. Het is zijn houding, de ouders van mijn vrienden betaalden voor de universiteit, jij zou dat ook moeten doen. De ouders van zijn vriend waren mama en papa en waren dokters en advocaten en oh ja, het kind van de burgemeester. Er was alleen mijn moederperiode. Nu belt hij natuurlijk en zegt dat ik je graag mee uit wil nemen voor een moederdagdiner? Dit jaar heb ik tegen hem gezegd dat ik er echt over moet nadenken, ik kom er nog op terug. Zie je, het is prima, zolang ik het maar niet vermeld en het gewoon opzuig, want zoals hij zegt, zou ik dat moeten doen, omdat alle anderen dat deden.

Ik weet volkomen waar je vandaan komt.

Hij moet weten hoe je moeite hebt gedaan om hem te helpen - natuurlijk weet hij dat. Hij maakt zich geen zorgen over hoe jij nu worstelt vanwege zijn daden. Het klinkt alsof hij niet begrijpt dat je er alleen voor stond en dat je het helemaal alleen hebt gedaan.

Je zou echt trots moeten zijn op wat je voor hem hebt gedaan, zelfs als hij het niet op prijs stelt. Jij was degene die hem door de universiteit liet gaan, jij was degene die hem redde en jij was degene die waarschijnlijk dingen opofferde die je waarschijnlijk nodig had, maar in plaats daarvan gaf je het geld aan hem. Hij waardeert je zeker niet en hij begrijpt niet wat je helemaal alleen voor hem hebt gedaan.

Wat betreft de Moederdagmaaltijd: alleen jij kunt beslissen of je gaat of niet.

blauw

Ik stuur mijn kind naar de universiteit. Run #1 Teken nooit, nooit voor een lening. Laat het kind het doen.

Gelukkig, het spijt me. Dat ben ik echt, maar uw kind heeft ernstige problemen met het recht op rechten. Toen ik praktiserend psycholoog was, zag ik het de hele tijd: mama en papa gingen failliet zodat hun kinderen een goed leven konden leiden.

Het enige wat je kunt doen is leven en leren. En misschien moet u uzelf in de gaten houden, zodat u niets inschakelt.

Het spijt me echt. Dit klinkt heel, heel pijnlijk.

Welnu, u "zou" een rechtszaak kunnen aanspannen, maar dit zou een wig in uw relatie drijven.

Ik wou dat er een gedegen antwoord was, maar het klinkt alsof hij nog steeds een onverantwoordelijk kind is. Ik denk dat het het beste is om te proberen te betalen en het af te schrijven... Maar je kunt hem gewoon een leuke kaart sturen voor Kerstmis en zijn verjaardag.

Je hebt al genoeg geld gegeven.

Gen, ik ben bang dat ze geen poot heeft om op te staan om een rechtszaak aan te spannen. Als ze het briefje heeft ondertekend, zit ze er 100% aan vast. Ik ben er zeker van dat er veel oprechte empathie zal zijn van de LCB-familie. Ik probeer alleen maar duidelijk te maken dat ouders niet aan de bel moeten trekken voor hun volwassen kinderen.

Je hebt volkomen gelijk, maar dat hebben we wel en als we de tijd nog eens hadden, zouden we het opnieuw doen, want geen enkele moeder wil haar kind zien falen omdat we het geld niet konden opbrengen.

Het is een verschrikkelijke situatie en daar ben ik het mee eens, schrijf het van je af en geef hem gewoon kaartjes voor Kerstmis en Verjaardag.

blauw

Maar goed, geen advocaat zijn. ze kon bewijzen waar het geld naartoe ging en waarvoor. Tenzij (ik heb het misschien niet gezien/gelezen) dat zij de lening persoonlijk heeft afgesloten.

Als dat de reden is, dan heb je waarschijnlijk gelijk.

Met al de financiële hulp die aan studenten wordt aangeboden, lijkt het erop dat maar weinigen de ouders zouden moeten aanspreken voor geld... Of voor wat kleine dingen... Jammer...

Technisch gezien is Geneco 100% correct door federale financiële hulp te lenen en deze niet te gebruiken voor de beoogde doeleinden. Onderwijs kan worden onderzocht. Het is VERKEER van federale fondsen en het is een misdrijf! In dat geval hoefde ik het niet terug te betalen. Maar kijk naar de kosten en dan bedoel ik niet financieel. Studenten hebben financiële hulp geleend en er huizen mee gekocht, uitstapjes gemaakt enz. Dit is NIETS om over op te scheppen en als je betrapt wordt, ga je naar de gevangenis. Ik heb een bericht geplaatst zodat GEEN enkele andere ouder in deze val trapt. Uw kind zal vele jaren moeten werken om het terug te betalen. Sluit nooit een lening af voor uw kind om naar de universiteit te gaan. Op één lening van slechts $ 8.000 zal het $ 15.000 zijn tegen de tijd dat ik het terugbetaal, dat is rente.

Hallo Lucky,

De echte vraag hier is: wat vertelt je hart je? Uit wat ik in uw bericht lees, denk ik dat u vindt dat hij minstens de helft moet betalen. Daar zou ik het mee eens moeten zijn.

Je hebt hem opgevoed, voor hem gezorgd tijdens zijn studententijd en het klinkt alsof hij het dankzij goede ouders redelijk goed voor zichzelf zal doen. U bent niet verplicht uw zoon iets 'verschuldigd' te zijn, hij is een volwassen man.

U heeft uw deel van de pech gehad met het ongeval. Je moet aan jezelf denken, nu en aan je toekomst. Volg je hart en je instinct.

Welke beslissing u ook neemt, zorg ervoor dat het uw eigen beslissing is en laat u door niemand schuldig voelen.

Lippen

Laat uw student ook altijd als zelfstandige solliciteren bij College. Dat betekent dat hij er 100% alleen voor staat en dat u hem niet als afhankelijke persoon van uw belastingen kunt aftrekken. Het is nogal stiekem hoe ze je laten solliciteren bij hogescholen. Het is een database die vraagt naar je belastingen en of je student bij je woont. Nu denk je dat je je alleen maar aanmeldt bij hogescholen om geaccepteerd te worden, maar dat ben je niet. Er gebeuren twee dingen op dat moment: ze nemen de door u verstrekte informatie en u en uw student kiezen alle hogescholen die ze graag willen bijwonen. Ze prekwalificeren jullie allebei op dat moment en controleren of uw student een cheque-/spaarrekening heeft. Houd dat tegen hem voor FINANCIËLE HULP, dan sturen ze uw aanvraag met uw financiële MOGELIJKHEID om te betalen naar alle hogescholen die u tegelijkertijd kiest. De hogescholen hebben uw financiële gegevens al gezien voordat ze u een acceptatiebrief sturen. Vervolgens vertellen ze je bij acceptatie dat het college ongeveer $ 30.000 per jaar kost. MAAR wat ze je NIET VERTELLEN is dat er OOK de KOSTEN VAN AANWEZIGHEID zijn, dit zijn KAMER/BOARD VOEDSEL, VERVOER, GEZONDHEIDSINS en dat is nog eens $ 28.000 PER JAAR. Dus je collegegeld van $ 30.000 per jaar is $ 60.000. Ouders vragen altijd wat het kost om naar jouw universiteit te gaan. ZE VRAGEN NOOIT WAT DE TOTALE AANWEZIGHEIDSKOSTEN ZIJN.

De reactie van mijn zoon was absoluut prachtig, en een belofte om te helpen, als ik pijn heb, heeft hij pijn, schreef hij. Maar bij nader inzien is het iets dat mij na aan het hart ligt en niet het internet, hoewel ik sommigen van jullie al jaren ken en jullie als familie beschouw, het is nog steeds het internet en sommige dingen moeten privé worden gehouden. Zijn woorden waren van onschatbare waarde en ook al zie ik nooit een cent, zijn woorden waren prachtig. Er is geen belangrijker taak ter wereld dan die van een ouder. Uw succes of mislukking met uw kind zal de komende generaties beïnvloeden. Als je ze met liefde hebt opgevoed, zullen zij op hun beurt hun kind ook met liefde opvoeden. Dat is onbetaalbaar.

Dat is een MILJOEN dollar waard. Ik moest het posten: GELUKKIGE MOEDERDAG!!!!!

Hallo Lucky,

Wat een mooie, oprechte brief heeft hij je geschreven. Precies op het moment dat je in wanhoop verviel... schrijft hij iets waarvan ik weet dat je het de rest van je leven zult vasthouden.

In die brief staat veel over jou en wie je bent. Je bent zeker een geweldige moeder, maar ik heb het altijd gevoeld!

Lippen