Waarom trouwen sommigen (co-hab) met zulke verliezers? Jouw theorieën?

Ik ben zeer benieuwd naar de gedachten van dit bestuur over dit onderwerp.

Toen ik counseling deed, was ik altijd verbaasd over hoe slimme, fatsoenlijke, goedbedoelende vrouwen (het waren meestal vrouwen, maar ook veel mannen) met zulke verliezers trouwden en samenwoonden. Verliezer wordt gedefinieerd als iemand die chronisch liegt, bedriegt, fysiek misbruik een baan niet kan/wil houden, lui is, enz. Het is niet zo dat deze verliezers nooit signalen vóór het huwelijk hebben afgegeven. Bijna 100% van de tijd zag de aanstaande echtgenoot ‘tekenen’ van bezorgdheid.

Over het algemeen heb ik dit min of meer toegeschreven aan het feit dat ik erg blind ben, en het moederlijke instinct van een vrouw om dingen op te lossen, inclusief mensen. "Ja, ik weet dat hij te veel drinkt, maar als we eenmaal samenwonen, kan ik hem zover krijgen dat hij zich terugtrekt... we houden tenslotte van elkaar, toch?"

Toegegeven, ik ben er zeker van dat dit soort dynamiek complexer is dan ik het zojuist heb uiteengezet. Ik zou dus genieten van uw gedachten, theorieën en ideeën over dit onderwerp.

Ik moet zeggen dat er helemaal geen tekenen waren. Misschien heb je mijn bericht in de andere draad over mijn gewelddadige huwelijk gelezen.

Hij was de perfecte heer, lang, donker en erg knap. Had een zeer respectabele baan, was goed gekleed, enz. Wat kan ik zeggen. Het was een schok.

Maar als de borden er zijn, zou ik waarschijnlijk een kilometer rennen.

Ik ben ook benieuwd naar de reacties.

blauw

Bij mij probeerde ik altijd alles te repareren wat kapot was. Noem maar op, dieren, huishoudelijke spullen, mannen..etc,etc. Ik ben nog steeds zo, maar niet met mannen. LOL!! Misschien heb je daar een punt mee het moederaspect doc. Ik denk dat sommige mannen en ook vrouwen problemen hebben met hun zelfvertrouwen en willen dat jij je ook nutteloos en niet geliefd voelt. Ik bouw mensen liever op dan ze af te breken. Als ik enig idee had dat het een ex was of wat dan ook De man was beledigend. Ik zou tegen mijn voeten gezegd hebben... laat me nu niet in de steek en ga daar weg.

Nou, ik zie dat ik inderdaad mogelijk met een van die jongens ben getrouwd die je hebt beschreven. 'Bij mij zal hij anders zijn', dacht ik. 'Ik ben speciaal, we zijn verliefd' is een andere. 'We hebben kinderen, hij is mijn man, we zijn een gezin', allemaal dingen die ik heb gedacht en gezegd om me in dit huis te laten zitten. Ik denk dat hij nu eigenlijk een sociopaat is... en ik probeer erachter te komen hoe ik hieruit kan komen. Ik wilde eigenlijk dat hij wegging, en toen zorgde hij ervoor dat ik me echt schuldig voelde. Op dit moment bevindt hij zich in de 'Ik ben zo goed voor L, kijk me aan, ik pakte mijn shirt van de grond en hing het op, heb je me gezien'-fase. Maar we weten allemaal wanneer dat geregeld is, hoe het zal zijn. Ik probeer het uit te zoeken. Ik denk dat ik het allemaal wel heb uitgezocht. Voel me toch een echte idioot :(

Oké, daar gaan we. Ik zorg ervoor dat mijn Einstien-pet goed vastzit. Ten eerste zijn wij als mensen, hoe graag we ook willen geloven dat we perfect, geweldig, enz. zijn, dat niet! Perfectie is buiten beeld. Helaas zijn we daar niet allemaal van op de hoogte.
We zijn allemaal gevormd (samengesteld op het moment dat we uit het vrouwelijk lichaam komen) door onze omgeving. Vader, moeder, tante, enz. en dit zet ons aan de slag. Jaren gaan voorbij, we gaan naar school, lezen boeken, hebben leraren, en tegen de tijd dat we een jaar of achttien zijn, worden we verondersteld de juiste hulpmiddelen te hebben gekregen om een leven te beginnen dat de goede kant op gaat. Ik ben er zeker van dat iedereen die dit leest zich realiseert dat als dit scenario zich voordoet (laten we zeggen 95% van de tijd) en waarom niet, waarom zijn mensen dan, waarom hebben we als mensenras zoveel problemen?
Hé Doc, er is hier bij LCB gewoon niet genoeg ruimte om hierover te schrijven! Ik ben er vrij zeker van dat je weet hoe ver deze draad uit elkaar kan worden gehaald. Ik ga zo kort mogelijk zijn over het kiezen, of het kiezen, en laat iedereen die het leest, dan zijn huiswerk maken. Een paar herinneringen, voordat ik aan de slag ga. NORMAAL is een woord dat niet wordt gebruikt. Als je het leven kunt zien als een dagelijkse leerervaring (en je hoeft niet veel te leren, maar een beetje) en niet gelooft dat je alles hebt bereikt wat er te weten valt, dan gaan we door.
Als mensen pikken en behouden we in onze vroege jaren en adolescentie bepaalde dingen op die we hebben meegemaakt of waar we getuige van zijn geweest en die op de een of andere manier ons leven hebben beïnvloed, of het nu positief of negatief is. Dit zal ons hele leven bijblijven, vooral in ons onderbewustzijn. Ik moet dit zeggen voordat ik verder ga. Als ik 'ons' zeg, bedoel ik de 95% die ik eerder noemde, en dat cijfer is zeker discutabel. Als iemand die dit leest zich buiten dat cijfer voelt, NIET DOEN!!!
MMM, ik moet hier stoppen, ik moet me verontschuldigen. Sommige mensen zouden beledigd kunnen zijn, en dat ga ik niet doen. Ik zal dit draadje de komende dagen in de gaten houden, en doorgaan als het nodig is.
Kijk eens waar je aan begonnen bent Doc, lol
Rico

Hmm... Ik weet niet eens zeker wat je zegt, Rico. Dat we allemaal niet perfect zijn is een gegeven, ik denk niet dat we dat beweren. Maar er zijn een aantal heel ongezonde mensen, en als je ze combineert met kwetsbare mensen zoals ik – geen echt gezin, kanker bestrijden met twee kleine kinderen, op een plek die ik niet mijn thuis zou noemen – zouden deze dingen een normaal leven worden – en ja Ik zei dat normale mensen hun geliefde, vooral hun vrouw of man, willen HELPEN om op te staan en zich veilig te voelen. Verpletter ze niet en plaats ze niet lager, en zorg ervoor dat ze zich vreselijk voelen over hun bestaan. Voor sommige mensen is het een kwestie van macht, niet voor iedereen, niet voor veel mensen eigenlijk, maar voor sommige heel bijzondere mensen is macht wat hen drijft. Ik denk niet eens dat zij of hij wisten dat hij het in zich had, ik denk niet eens dat hij het leuk vindt... maar het kwam eruit. Het is als een haai die water ruikt... hij kon bijna niet anders dan misbruik maken van de situatie om te doen wat hij wilde doen en waar hij waarschijnlijk niet mee weg zou zijn gekomen. dus dit bericht, het origineel, gaat volgens mij niet over 'normale' mensen en 'gewone' verliezers. We zijn allemaal verschillend en niemand is perfect. maar ik denk dat twee onvolmaakte mensen aan een relatie kunnen werken als het gemeenschappelijke doel om te genezen, te helpen en lief te hebben wordt gerespecteerd. Om de persoon niet zo ver uit de realiteit te duwen dat hij het gevoel krijgt dat hij zich in een schemergebied bevindt als hij wakker wordt. En gewone verliezers, zoals Doc beschreef... nou ja, daar raken we allemaal in verstrikt. Mensen zijn mensen. Ik zou het tegen 10 van die jongens opnemen nadat ik deze had behandeld.

Het zijn niet alleen vrouwen die met verliezers trouwen, maar sommige mannen doen het ook. Ik heb een aantal hele goede mannen zien trouwen met de slechtste vrouwen. Ik vraag mezelf af: waarom en hoe gebeurt dit? Mannen die werken, schoonmaken, koken, alle rekeningen betalen terwijl de vrouw niets anders doet dan klagen, lastig zijn en zijn geld uitgeven. Vrouwen kunnen mentaal en fysiek mishandelen, bedriegen, liegen en lui zijn. Woorden kunnen meer pijn doen en gaan langer mee dan de vuist..

ik heb een of twee verliezers in mijn leven gehad.. het probleem dat ik had was niet onafhankelijk genoeg zijn om weg te komen en mijn kind groot te brengen, ik kreeg NIET de optie, werd voortdurend in de gaten gehouden en gecontroleerd.. wanneer vrouwen zich in deze situaties bevinden ze zullen het aan niemand vertellen of om hulp vragen (het is uit angst OF verloren vertrouwen of omdat ze denken dat het niemand iets kan schelen, iets wat de misbruiker in de hoofden van de misbruikte legt) zodra ik dat moment kreeg waarop ik veilig was .. ik was al lang weg en ging NOOIT meer terug (en hij wist dat ik dat zou doen).

De tekenen van een verliezer zijn er in elk geval ergens. We zijn in eerste instantie blind om het te zien. Helaas raken sommigen in die val verstrikt en verliezen ze absoluut hun verstand...

Stel je voor, geloof me op mijn woord: NORMAAL is een vreselijk woord. Bijvoorbeeld: wat voor jou ‘normaal’ is, zal voor mij niet ‘normaal’ zijn, maar toch gaat ieder van ons (in dit geval jij en ik) door ons leven met een zekere mate van fatsoen en succes. Dat is het belangrijkste punt: hopelijk hebben we tijdens ons leven de juiste hulpmiddelen geleerd en deze vervolgens gebruikt in onze dagelijkse bezigheden om te genieten, te slagen en de juiste beslissingen te nemen die betrekking hebben op dat ene individu. Een goed voorbeeld: ik geniet van een biefstuk, friet en een biertje, terwijl Joe Schmoe geniet van uitgedroogde runderlevers, curry en een scheutje levertraan. Wie ben ik om te zeggen: Joe Schmoe is een zieke, hij is een zeer productief persoon in onze samenleving, heeft een gezin, enz.
Je kunt (hoop ik) zien hoe je het woord 'normaal' rechtstreeks uit het woordenboek kunt gooien. Dat heb ik in ieder geval gedaan.
Misschien schrijf ik later nog wat,
Rico

Geweldige vraag dokter...oh wat hou ik van een goed debat!

Als je alle antwoorden leest, is iedereen logisch. En zoals Rico zei, we kunnen deze draad uit elkaar halen over waarom we doen wat we doen. Ik denk niet dat er een eenduidig antwoord bestaat. Wat we tolereren en wat we niet voelen, hangt van veel factoren af.

Ik weet voor mezelf dat ik altijd de ‘achterbank’-mentaliteit heb aangenomen. Haal nu je gedachten uit de goot, niet dat soort achterbank! Ik denk dat wat ik probeer te zeggen is dat, ook al weet ik dat mij onrecht is aangedaan, ik mijn eigen gevoelens opzij zal zetten, omdat ik me te veel zorgen maak over alle anderen, omdat ik weet dat ze spijt hebben van hun daden. Als ik soms reageer, heb ik het gevoel dat ik "een paard schop als het stilstaat". Nu steek ik geenszins een veer in mijn pet om dit te zeggen. Het is inderdaad geen gezonde aanpak.

Ik denk dat een van de dingen die in deze vergelijking moet worden meegenomen, is hoe vergevingsgezind iemand moet zijn. Ik heb veel mensen in mijn leven vergeven waarvan ik niet zo zeker weet of ik dat zou moeten doen. Anderen ben ik blij dat ik dat heb gedaan, omdat we aan een nieuw begin zijn begonnen.

Natuurlijk heb ik het niet over relaties die fysiek geweld inhouden. Voor mij is dat onvergeeflijk. Maar waar trek je in relaties met of een vriend de grens als ze je vies hebben gemaakt? Weglopen van iemand van wie je houdt of waar je van houdt, is voor niemand van ons gemakkelijk. Maar ik leer dat je maar een bepaalde hoeveelheid kunt geven en er zo lang niets voor terugkrijgt.

Lippen

Hier zijn er nog een paar om er tussen te zetten, in de overtuiging dat onze ouders (of onze volwassen verzorgers, in sommige gevallen als we jonger zijn) onze beste belangen behartigen en proberen les te geven wij, (ik) goed en fout, waarom blijven deze problemen naar voren komen, niet gelovend dat onze volwassen naasten deze problemen hebben doorgemaakt.
Antwoord: Onze volwassen geliefden hadden hun problemen. De meerderheid ging zo goed mogelijk met hen om. Zelf kom ik uit de babyboomgeneratie, en de dingen zijn drastisch veranderd ten opzichte van de generatie van vóór de Tweede Wereldoorlog. Natuurlijk zijn er weer dingen veranderd in de yuppi-generatie.
Oké, wetende waar we het kort over hebben gehad, waarom zou men zichzelf in een destructieve relatie vestigen, of waarom zou men zichzelf als iemand presenteren, om er vervolgens, nadat ze door het gangpad zijn gelopen, achter te komen dat dat niet de persoon is die ze geloofden zij waar we ons aan verbinden?
Antwoord: Als jonge mensen hebben we meteen iets gemist. Of het nu opzettelijk is, of het nu onbedoeld is, of het nu lui is, misschien is er iets traumatisch gebeurd. Dus wat doen we, we LEREN VAN ONZE ERVARINGEN, wat ons in onze jeugd voorbijging, en gaan verder.
Voor sommigen is dit lastig, anderen kunnen met nieuwe energie verder.

Zelf was ik eind jaren zeventig bezig met het afronden van HS. Je wilt praten over een tijdperk van pure rebellie. Het is niets om trots op te zijn, ik heb, samen met veel stomme groepsdruk, mijn ouders door een hel laten gaan. Ik miste belangrijke gebeurtenissen en betekenisvol advies. Ik was betrokken bij meer dan één betreurenswaardige relatie en ik voel me gelukkig dat ik vandaag nog leef. Kortom, ik heb die destructieve levensstijl kunnen beëindigen, met HELP, en elke dag probeer ik iets nieuws te leren, dat op mij van toepassing zal zijn, voor een gezonde levensstijl. Onthouden dat het geen berg van leren hoeft te zijn, een klein beetje is voldoende, zolang ik maar blijf groeien, zowel emotioneel als moreel. Ik hou niet van het spirituele, maar dat ben ik. Fysiek kan ik niet groeien, ik heb al een tijdje geleden mijn hoogtepunt bereikt.
Oh dokter, (doc) Ik probeerde te helpen en morste mijn bonen. Ik geloof nu dat je mij iets schuldig bent. Wat, ik weet het niet zeker, lol
Rico

PS Iedereen in een gewelddadige relatie moet hulp zoeken. Niet iedereen wil wetshandhaving gebruiken, en dat is cool, er zijn andere wegen. MAAR JE MOET HULP KRIJGEN!!

Doc, je hebt een geweldige vraag gesteld.

Ik denk dat het ook kan worden gezien als: "Ik ben zo'n slecht persoon/verliezer dat ik alleen maar met een andere verliezer kan omgaan omdat ik zo slecht ben, of het niet verdien om gelukkig te zijn"

Ik beschouw het ook als wat ik bij verslavingsgokken ontdekte: de verslaafde gokker doet zichzelf pijn om de gedachte te versterken dat hij 'niet goed' is en daarom de cyclus van verslavingsgokken niet kan doorbreken.

Het is een opzettelijke daad, maar ze ontkennen het omdat ze de schuld ergens anders leggen.

Wanneer een vrouw geïnteresseerd is in een man en bijvoorbeeld zegt dat hij voor 99% een eikel en 1% aardig is. Ze zal zich concentreren op de 1% en dat deel benadrukken. Na verloop van tijd zal ze de slechte eigenschappen gaan opmerken. Vandaar de veelgehoorde uitspraak: wat heb ik ooit in hem gezien?

Als je de emoticons van een vrouw verrijkt, zelfs op een slechte manier, zal ze dat leuk vinden. Mannen willen vrede, vrouwen willen alle aspecten van het leven ervaren, goede en slechte emoties. Volheid en verandering, dat is waar het allemaal om draait.

Ik hoop dat dit logisch is, Engels is niet mijn moedertaal :)

geneco en lippen.....Ik AMEN echt je reacties. Lips, je beschrijft de problemen met "overdracht" heel goed.

Rico, ik ben het met Lips eens, op psychologisch vlak heb je het zeker "samen"!