GESLOTEN...Win A Day/Slotland Halloween GRATIS wedstrijd - $ 500+ aan prijzen (VS OK)

Win A Day Casino en Slotland Casino (beide VS OK ) zijn er trots op leden van de Latest Casino Bonussen de kans te bieden om een aantal geweldige GRATIS prijzen te winnen.

Het enige wat je hoeft te doen is je meest griezelige Halloween-verhalen te posten. Ze hoeven niet waar te zijn, maar als ze wel waar zijn, is dat des te enger!

De prijzen zijn als volgt :

1e prijs 150
2e prijs 100
3e prijs 75
4e prijs 25
5e prijs 25
6e prijs 25
7e prijs 25
8e prijs 25
9e prijs 25
10e prijs 25

Je kunt zoveel verhalen posten als je wilt, zodat je meer kans maakt op een gratis prijs, maar je kunt maar één prijs winnen.

Voeg aan de mix een extra prijs van $ 50 toe voor elke 10 unieke posters over de eerste 10 en je maakt een fantastische kans om een prijs te winnen.

Hoe deel te nemen :

Plaats hieronder uw griezelige verhaal en vermeld het casino van uw voorkeur en uw gebruikersnaam

Reglement

1. Je kunt slechts één prijs winnen, ongeacht hoeveel verhalen je indient
2. Max. uitbetaling: Geen storting gedaan in de afgelopen 30 dagen: maximaal 2x
Een storting gedaan in de afgelopen 30 dagen: 5x max
3. De inzet bedraagt 10x de prijschip
4. De wedstrijd sluit op 31 oktober 2012
5. Het casino bepaalt de winnaars en hun beslissing is definitief
6. Winnaars worden zo snel mogelijk na het sluiten van de wedstrijd bekendgemaakt en gecrediteerd, dat wil zeggen vanaf 1 november 2012.

Ik ben benieuwd naar je enge verhalen!

Succes.

blauw

Dit is waar en je kunt het Googlen als je wilt
Voordat ik werd geboren, was er in mijn geboorteplaats Mississippi een dame van wie men dacht dat het een heks was. De eigenlijke stad heette Ya Zoo Mississippi. Ze deed allerlei onuitsprekelijke dingen, waaronder jonge mannen naar haar huis lokken om nooit meer gezien te worden. Het deel dat ik ga vertellen is niet voor preutsen, dus sla dit deel alsjeblieft over, maar het gerucht ging dat ze ongewenste foetussen met een potlood had geaborteerd.
Er wordt gezegd dat ze wist dat ze zou sterven toen ze oud werd. Haar artsen meldden later dat ze zou schreeuwen en in het rond kronkelen en zei dat ze het geschreeuw van de geaborteerde baby's hoorde. Voordat ze stierf, vertelde ze de artsen die haar verzorgden dat als ze was niet vastgeketend en op haar begrafenisdag van de zon afgewend, zodat haar geest de stad zou platbranden. De stadsmensen geloofden haar niet en gaven de oude heks een poppers-begrafenis.
Welnu, diezelfde nacht verscheen er uit het niets een vuurbal die van gebouw naar gebouw begon te springen en de stad platbrandde. Om het vuur te stoppen moesten de mensen doen wat de heks hen had opgedragen.
Tot op de dag van vandaag worden de kettingen nog steeds over het graf gelegd en als je ze aanraakt, zal dat zo zijn
gevangen gezet.

Heks van Yazoo
[9 oktober 2011 | | 4 Reacties | ]

Heks van Yazoo

Volgens de lokale legende van Yazoo City, Mississippi, stond de heks van Yazoo op uit haar graf en de kettingschakels eromheen en brandde de stad in 1904 af. Willie Morris, de overleden auteur en schrijver van de Universiteit van Mississippi, maakte het verhaal beroemd in zijn boek uit 1971, Good Ole Boy. Het graf van de heks bevindt zich in het midden van Glenwood Cemetery en is omgeven door gebroken kettingschakels. Morris ligt dertien stappen verderop begraven. Rondleidingen op de begraafplaats, gelegen aan Lithinia Street, zijn beschikbaar door te bellen naar 662-746-1815 en eindigen bij het graf van The Witch of Yazoo.



Ik wist niet hoe ik de YouTube-link moest plaatsen, dus ik heb ernaar gegoogled, ik hoop dat je mijn verhaal leuk vond

Er was een echtpaar in Europa dat net naar een oud kasteel was verhuisd. Het duurde niet lang voordat ze besloten de wijnkelder leeg te halen. Ze vonden een groot vat cognac en besloten een deel ervan te serveren op hun aanstaande Halloweenfeest. Ze probeerden het te verplaatsen en kregen zelfs een paar vrienden om te helpen, maar ze konden het niet laten bewegen. Daarom besloten ze om alle gasten en zichzelf rechtstreeks vanuit het vat te bedienen, om het vat leeg te maken en het later gemakkelijker te kunnen verplaatsen. Een paar dagen na het feest gingen ze de kelder in en probeerden het vat opnieuw te verplaatsen. Het wilde nog steeds niet bewegen. De man pakte zijn zaag om hem in kleinere stukken te zagen en ze zaagden de bovenkant van de ton af. In het vat zat een al lang geleden lijk, bewaard gebleven van de alcohol in de cognac.

Wauw, deze verhalen zijn een goed begin van deze fantastische wedstrijd.

Dank jullie beide.

blauw

Omg dit is veel te schattig! Liefdesverhalen..........mag ik te blauw binnenkomen aub huh huh!! Grapje, maar veel succes, al je verhalen zijn spooktaculair! >:D

Op een dag hadden drie meisjes genaamd Lacy, Maggie en Jessica een logeerpartijtje bij Lacy's huis. Lacy's ouders gingen naar een festival en logeerden een weekend bij haar grootouders. Ze lieten Lacy een paar vrienden uitnodigen om haar gezelschap te houden. Maar ze konden geen jongens uitnodigen. Lacy luisterde niet naar haar ouders en nodigde haar vriend Kaleb en Jessica's vriend Stephen uit. Lacy, Maggie en Jessica waren in de keuken toen de deurbel ging. Lacy sprong van het aanrecht en liep naar de voordeur. Ze maakte het open en maakte het open. Niemand was daar. Lacy keek de veranda rond, maar kon daar niemand vinden. “Zijn ze er al?” vroeg Jessica, opgewonden om Stephen te zien. 'Nee, waarschijnlijk gewoon een paar 'ding-dong ditchers' of zoiets' antwoordde Lacy. 'Of misschien waren het Kaleb en Stephen die met ons aan het spelen waren.' zei Maggie. “Misschien... wat dan ook” zei Lacy. Plotseling klonk er geritsel door de struiken in Lacy's voortuin. Lacy draaide zich om en zag nog steeds niets. Hoewel ze dacht dat het een klein dier was, zoals een konijn of een stinkdier, sloot ze de deur en liep terug naar de keuken. Terwijl ze naar het aanrecht liep om Jessica en Maggie te ontmoeten, ging de deurbel opnieuw en Lacy rende naar de deur, om misschien de 'Ding-Dong Ditchers' te vangen die hen misschien voor de gek hielden. Lacy rende weg en deed de deur open, en daar stonden Kaleb en Stephen met een paar pakken bier. “Kaleb! Stefanus!” schreeuwde Lacy. “Hé Lacy! Ik heb wat pakjes”, zei Kaleb. ‘Ja, trouwens, die ben je mij nog schuldig.’ zei Stefanus. “Prima, maar laten we instappen, het vriest hier buiten.” “Akkoord!”. Lacy liet Stephen en Kaleb binnenkomen. Ze keek nog een laatste keer naar buiten en sloot de deur achter zich. Ze liepen de keuken in. Jessica sprong van de toonbank en rende weg en omhelsde Stephen toen hij binnenkwam. Kaleb legde het pakje bier op de toonbank, liep naar Lacy toe en kuste haar zachtjes op de lippen. "Dus, wat willen jullie doen?" vroeg Stefanus. “Nou… laten we verhalen vertellen”, opperde Maggie. “Welke soorten verhalen?” vroeg Jessica. "Ik kreeg een heel griezelig eng verhaal dat nog niet zo lang geleden in Holton plaatsvond", antwoordde Maggie. “Nou, we hebben niets beters te doen.” zei Kaleb.
‘Laten we naar de woonkamer gaan’ zei Lacy. Iedereen liep naar de woonkamer terwijl Kaleb het pakje bier oppakte. Ze gingen allemaal in een kring zitten en deden de lichten uit. 'Oké, dit gebeurde ongeveer een jaar geleden in Holton.' begon Maggie. “Er was een groep tieners die helemaal alleen waren en niets te doen hadden. Ze werden dronken en begonnen toen dingen te horen. Ze hoorden krassen op de muren en de deurbel herhaaldelijk rinkelen. Uiteindelijk vielen ze allemaal in slaap en de ouders vonden ze allemaal dood, met afgesneden wijsvinger.” “Eewwww!” Schreeuwde Jessica. 'Ik begrijp het niet...hoe is hun wijsvinger afgesneden? En hoe zijn ze gestorven?” Vroeg Kaleb. ‘De moordenaar had ze kunnen vermoorden! Maar de politie zegt dat het waarschijnlijk een alcoholvergiftiging was. En de wijsvinger, mensen zeggen het omdat je ermee aanbelt. Maar nogmaals, zegt de politie, ze hadden ze kunnen afsnijden omdat ze echt dronken waren. “….oh” zei Lacy. “Nou, ik heb dorst! Wil je Lacy bier drinken? vroeg Kaleb. "Nee, maar bedankt voor het vragen!" "Wat dan ook". De rest pakte een biertje en werd flink dronken. Ze schreeuwden en wiebelden overal. Lacy wilde niet bij hen in de buurt zijn, dus ging ze naar boven en viel in slaap. Terwijl ze in slaap viel, hoorde ze de deurbel herhaaldelijk rinkelen, maar ze dacht dat het alleen haar vrienden waren. Ze ging slapen.

De volgende ochtend ging Lacy de trap af. Toen ze het einde van de trap bereikte, vond ze al haar vrienden dood. roerloos op de grond liggen. Ieder van hen zonder wijsvinger. Ze draaide zich om en zag met bloed geschreven 'Don't Ring The Door Bell'.

Gebruikersnaam winnaar86 bij Winaday

Natuurlijk kun je meedoen aan Lips, maar er zijn geen prijzen voor jou. Laten we ze allemaal voor alle anderen bewaren. Ik zou graag je enge verhaal willen lezen.

blauw

Eng, grappig en waar:

Rond mijn 16e stapten een paar vrienden en ik 's nachts op Hallowe'en naar de begraafplaats en begonnen een seance te houden (ik zei niet dat we slimme 16-jarigen waren..lol)
Alles is kalm en stil, dus we vragen natuurlijk om een teken van de geesten.
Toen kwam het: wat klonk als de honden van de hel, blaffend en huilend, tientallen en vlakbij. We pakten onze spullen en renden als schoolmeisjes naar de auto en vertrokken.
De volgende dag reden we bij licht terug.
Naast de begraafplaats? Een Beagle-boerderij!

acct: taktahu

De details zijn mager, maar wat we tot nu toe weten is dit: er is een dame uit Laie genaamd Nalani die bij een onbekend bizar ongeluk zowel haar zoon als haar minnaar en dus ook haar verstand verloor. Nu spookt ze door het troebele water van de lagune met boze armen en enorm, gebakken zwart haar, zoals de ‘voor’-foto in een reclamespot van Garnier Fructis. Deze Laie Lady heeft al een tijdje geen bad meer gehad, maar toch is haar nachtjapon zo wit als een gebleekt laken en haar ogen zo gek als die van Gary Busey in een bargevecht. Waar ze vandaan komt, waarom ze zo schoon is en waarom ze zo boos op ons is, alleen maar omdat we op een boot zitten, is een mysterie.

Dus, zoals velen, probeerde ik haar te interviewen, maar ze was te schichtig en paranoïde om me terug te bellen voor zelfs maar een kort gesprek. Tenminste, dat zeg ik tegen mezelf over alle vrouwen die mijn telefoontjes negeren.

gebruikersnaam-kynette

Verhalen over het onbekende of over geesten op de eilanden van Hawaï worden vaak 'Obake' of monster dat kan transformeren genoemd. Door de Japanse invloed in de Hawaiiaanse keten heeft het woord Obake zijn weg gevonden naar het 'pidgin' of gebroken Engels dat op de eilanden wordt gesproken. Traditioneel 'Obake' spreekt over de gezichtsloze verschijningen die de eilanden lijken te achtervolgen. Hier zijn nog een paar verhalen over het onbekende.
Er wordt gezegd dat Blaisdell Center op Oahu wordt achtervolgd door een geest genaamd "Chop Chop" en verschillende anderen. Volgens geruchten was 'Chop Chop' alles kwijtgeraakt door het gokken en hing hij zichzelf op aan de westkant van het gebouw. Er zijn verschillende meldingen geweest van een vreemde geur van rook en sigaretten.

Niemand weet zeker of 'Chop Chop' een roker was. Hoewel er overal borden zijn geplaatst dat de Blaisdell een rookvrij gebied is, hebben bezoekers gemeld dat ze alleen foto's maakten om de bordjes 'niet roken' van hun foto's te laten verdwijnen.

Aiea High School werd, net als zoveel andere scholen, gebouwd om de kinderen les te geven. Maar Aiea had, net als Konaweana, ook een deel van de spookachtige aanwezigheid gehad. Er zijn meldingen geweest van onaardse geluiden en lichten in het R-gebouw van Aiea. Vermoedelijk zijn beide scholen gebouwd op oude graflocaties waar de lichamen van de overledenen zijn verwijderd. (Of waren ze dat?)

In Konaweana is het bekend dat kluisjes vanzelf opengaan. Basketballen zijn te horen in de Gym, ook al is er niemand in het afgesloten gebouw. Sommige mensen hebben nachtspelen gezien op het voetbalveld. Maar er is één ding dat beide scholen gemeen hebben: er worden regelmatig spookachtige verschijningen waargenomen.

Van Hauula, ook bekend als Pounder Beach, is bekend dat er een moeder over de kust zwerft in een poging haar kind van de verdrinkingsdood te redden. Veel meldingen op deze plek zijn die van een vrouwenstem die roept alsof ze iemand zoekt. Sommigen hebben zelfs op de meest stille nachten spetters in het water gezien. Maar de meeste mensen in dit gebied hebben de roep van het kind om zijn moeder gehoord. Blijkbaar zijn ze zelfs in de dood niet verenigd. Ik zou hier niet 's nachts heen gaan als ik jou was; Alleen al het geluid van het spetteren van het kind in het water is genoeg om zelfs de meest hardnekkige scepticus koude rillingen te bezorgen.

Barber's Point heeft zijn verhalen over trefpunten die meer aan de vriendelijke kant zijn. Een flink aantal jaren geleden werd een jonge vrouw gevonden in haar gele 'bug'-voertuig. Uit politierapporten blijkt dat er sprake is van gevogelte. Niettemin wordt gezegd dat de geest van de vrouw door het gebied spookt. Het begroeten van de nieuwe bewakers die in het gebied zijn geplaatst. Een van die waarnemingen was die van een man genaamd "Jim".

Ongeveer rond 23.00 uur. Hij was de omgeving aan het verkennen toen hij op de parkeerplaats een gele auto zag met een slapende vrouw op de achterbank. Hij probeerde haar wakker te maken, maar het mocht niet baten. Toen hij terugkeerde naar zijn post om het incident te melden, kreeg hij te horen dat hij nog eens moest kijken. Het klopt dat de auto weg was.
Highway 1 op het eiland Oahu is naar verluidt de meest actieve plek op alle eilanden. Van het zien van kinderen tot krijgers, het alleen rijden over een bepaald stuk weg kan nooit vervelend zijn.

Toen de snelweg voor het eerst werd aangelegd, klaagden arbeiders vaak over gigantische rotsblokken die op de pas geëgaliseerde weg waren terechtgekomen. Sommigen hebben gemeld dat ze oude krijgerachtige figuren langs de weg hebben zien staan. Er waren ook berichten over defecte apparatuur, lege batterijen in de machines en gezangen.

Sinds de voltooiing van de snelweg zijn veel automobilisten 'lifters' tegengekomen. Eén van die incidenten was dat van een vrouw die werd aangehouden omdat haar kinderen niet goed waren vastgemaakt. Toen de agent het busje controleerde, zag hij kleine kinderlijke handafdrukken op de achterkant van het raam, maar geen kinderen. De eigenaresse van het busje zweert dat ze nooit kinderen heeft gehad. De agent meldde ook dat vlak voordat hij de vrouw aanhield, de kinderen die hij achterin zag naar hem zwaaiden.

Pali Road is een geweldige plek om naar de zonsondergang te kijken, maar je kunt het beste niet de hele nacht blijven. Er zijn berichten over een ‘tunnel’ die in de late nachtelijke uren verschijnt. Waar het naartoe gaat, weet niemand zeker. Eén ding is echter waar. Niemand gaat er doorheen en komt terug.

Er zijn zoveel verschillende persoonlijke ervaringen en foto's waarop ongewone dingen voorkomen. Maar om hier op Hawaï te wonen, is het heel gewoon om te zien. Hawaï is zo rijk aan geschiedenis dat het vreemd zou zijn als er niets bovennatuurlijks uit zou voortkomen.
Eén ding is zeker: als je naar Hawaï komt en weet waar je moet kijken, is alles mogelijk.


gebruikersnaam-kynette

Op een avond ging een vrouw iets drinken met haar vriendinnen. Ze verliet de bar vrij laat op de avond, stapte in haar auto en reed de verlaten snelweg op. Ze zag een paar koplampen in haar achteruitkijkspiegel, die net iets sneller naderden dan de hare. Toen de auto achter haar stopte, keek ze even en zag de richtingaanwijzer aangaan – de auto zou passeren – toen de auto plotseling achter haar uit zwenkte, gevaarlijk dicht bij haar achterklep stopte en de felle lichten flitsten.
Nu werd ze zenuwachtig. De lichten gingen even uit, maar toen gingen de lichten weer aan en de auto achter haar schoot naar voren. De bange vrouw had moeite haar ogen op de weg te houden en vocht tegen de drang om naar de auto achter haar te kijken. Eindelijk naderde haar uitgang, maar de auto bleef haar volgen en liet af en toe de felle lichten knipperen.

Bij elk stoplicht en elke bocht volgde de auto haar tot ze de oprit opreed. Ze dacht dat haar enige hoop was om als een gek het huis binnen te stormen en de politie te bellen. Toen ze uit de auto vloog, deed de bestuurder van de auto achter haar dat ook – en hij schreeuwde: 'Doe de deur op slot en bel de politie! Bel 911!'

Toen de politie arriveerde, werd de vreselijke waarheid eindelijk aan de vrouw onthuld. De man in de auto had geprobeerd haar te redden. Toen hij achter haar stopte en zijn koplampen haar auto verlichtten, zag hij het silhouet van een man met een slagersmes van de achterbank opstaan om haar neer te steken, dus hij flitste met zijn felle kleuren en de figuur hurkte weer neer.

De moraal van het verhaal: Controleer altijd de achterbank!




inaday-gebruikersnaam: mscharleneb

Ik hoop dat je hierdoor geschrokken bent;]

Old Waialae Drive-In Theatre aan Waialae Avenue: Dit openluchttheater, dat in de jaren tachtig werd gesloten, lag naast een oud kerkhof. Jarenlang waren er verhalen over een gezichtsloze vrouw die door de vrouwenbadkamer spookte, op de deuren van de stal bonkte of in de spiegel verscheen. Volgens sommige verhalen had de figuur geen voeten of gezicht.



gebruikersnaam-kynettie win een dag

Toen ik 11 jaar oud was, verhuisden we naar een nieuwe plek. Ik kreeg een ongemakkelijk gevoel als de zon onderging en het donker werd, maar ik wist niet precies waarom. De deur die naar de garage leidde, kraakte luid wanneer hij werd geopend en gesloten. Vreemd genoeg hoorde ik hem laat in de avond opengaan. Ik overtuigde mezelf ervan dat iemand iets uit de garage kwam halen. Op de avonden dat mijn moeder uitging, hoorde ik de deur en dacht dat ze thuis was... maar dan hoorde ik haar niet binnenkomen. Een paar keer verzamelde ik de moed om naar buiten te rennen, alleen maar om te controleren of er niets was. Ik bleef tegen mezelf zeggen dat het gewoon mijn verbeelding was, omdat ik haar graag thuis wilde hebben. Ik bleef het de hele nacht horen...
Toen we gingen verhuizen, vertelde ik mijn moeder dat ik me ongemakkelijk voelde sinds we daarheen verhuisden. Ze besloot toen om me te vertellen dat ze erachter was gekomen voordat we gingen intrekken dat er iemand in het huis was vermoord, maar ze vertelde het me niet omdat ze me niet bang wilde maken!! Ik denk niet dat het horen van de deur alleen maar verbeelding was...

twatlik / winaday

Ik was bij een trolleystation in mijn woonplaats. Ik zou niet zeggen dat ik het dieptepunt heb bereikt, maar ik was er behoorlijk dichtbij. Ik was dakloos, hongerig, had geen geld en kon nergens heen, dus besloot ik dat het Palomar Street-station mijn overnachtingsplaats zou zijn.

Terwijl ik me probeerde te vestigen en mijn best deed om op te gaan in het station en zijn armaturen, zag ik drie silhouetten die zich een weg baanden naar het station. Naarmate ze dichterbij komen, zie ik dat het eigenlijk 3 kleine kinderen zijn, die uiteindelijk op mij afkomen.
"Tante", begonnen ze respectvol het gesprek, "Tante, heb je iets te eten?, we hebben honger."
"Waar zijn je ouders?", vroeg ik hen, "Waarom staan jullie hier in de kou?"
"Onze vader stierf een paar jaar geleden, hij werd doodgestoken, en onze moeder kon het niet verdragen zo snel nadat ze zelfmoord pleegde door op de tramrails te springen", antwoordde de oudste. Hij legde verder uit dat ze nergens heen konden, niemand waar ze terecht konden, en dat ze zich schuilhielden en alles deden wat nodig was om de politie/autoriteiten te ontwijken, zodat ze niet uit elkaar zouden gaan.

De jongens waren 11, 9 en 7 jaar oud. Hun namen waren toevallig dezelfde namen als mijn twee broers en vader. Helaas hadden we allemaal één ding gemeen: we hadden honger.

"Maak je geen zorgen", antwoordde ik, "tante zal iets te eten voor je halen, wacht alsjeblieft hier, ik kom terug."
"Jij belooft?" vroeg de jongste mij rillend.
"Ja, ik geef je mijn woord". Ik stelde.

Op dit punt was het uiteraard mijn plan om te stelen van de 24/7 snelle supermarkt aan de overkant van de straat. Al mijn problemen verdwenen uit het raam, mijn topprioriteit was nu om ze te voeden. Terwijl ik in de winkel 'de rol speelde' van een legitieme klant, deed ik de bewegingen en stak mijn hand in mijn achterzak, die plotseling niet leeg was. Tot mijn verbazing haal ik er een gloednieuw, fris, nieuwstaatbiljet van $ 20 uit. Nu was ik zo blij als een schelpdier, omdat ik nu de kinderen te eten kan geven – zonder enig risico om in de gevangenis te belanden.

Ik kom terug en we eten allemaal. We hadden melk, boterhammen met pindakaas, chips, alles wat gezond en toch vullend was wat een snelle markt kon bieden. Daarna installeerden we ons allemaal voor de nacht op het trolleystation onder de banken. Ik wikkelde de 7-jarige in mijn trui en maakte kussens voor zijn broers door mijn schoenen in mijn extra T-shirt te wikkelen. Voor één keer tijdens mijn dakloze reis voelde ik me niet ongemakkelijk of eenzaam; ik was vreemd genoeg minachtend. Kort daarna viel ik in een diepe slaap.

Toen ik wakker werd, waren de jongens verdwenen. De melk was er nog, maar de rest van het brood ontbrak. Ik pakte mijn spullen, gooide het afval weg en begon ernaar te zoeken. Omdat ik op geen enkele manier de indruk wilde wekken van een potentiële ontvoerder of perverseling, probeerde ik mensen die naar het bureau kwamen te vragen of ze de jongens hadden gezien en, zo ja, in welke richting ze gingen. Ik ging zelfs zo ver dat ik de eigenaar van de cateringwagen naar de jongens vroeg, direct nadat hij bij het station was aangekomen - hij blies me af.

Op dit punt twijfelde ik aan mijn gezond verstand en of ik die wel of niet had. De twee biljetten van één dollar en het losse wisselgeld in mijn zak hielpen niet om te bevestigen of te ontkennen of gisteravond wel of niet echt was gebeurd. Dat was het moment waarop de eigenaar van de cateringwagen me aansprak.

"Mevrouw, het spijt me dat ik eerder onbeleefd tegen u was, vergeef me alstublieft, maar nu moet ik u vertellen dat u de drie jongens mist die u zoekt, in de leeftijd van 11, 9 en 7, toch? lang, bla, bla, bla...." De eigenaar van de cateringwagen blijft zijn beschrijving van hen geven, alsof hij naar een foto kijkt, zijn beschrijving klopte niet. "Nou mevrouw, het spijt me dat ik u dit moet vertellen, maar u zult ze niet vinden of ooit nog eens zien - omdat het geesten zijn".
"Kom nog eens?!?" Ik antwoordde en wenste nu dat ik echt mentaal was.
"Die jongens zijn dood mevrouw, dat is al een tijdje zo. Verspil geen seconde meer met zoeken naar ze. Ik weet ook dat u aardig was toen u met hen omging, want u leeft nog en praat met hen. ik erover".

De stadslegende is dat de 3 jongens af en toe naar het trolleystation komen om iemand om hulp te vragen. Hoe “het slachtoffer” reageert/reageert, bepaalt zijn/haar lot. Blijkbaar stierven degenen die hen wegdreven onbeleefd en kwaadaardig jegens hen waren kort daarna door op de rails te "vallen" en overreden te worden door de trolley, op straat te "vallen" en overreden te worden door een semi-vrachtwagen, of door te "vallen" dood in zijn/haar sporen door een hartaanval. .

Tot op de dag van vandaag denk ik twee keer na voordat ik naar iemand snauw. -- Bedankt voor de kans om te delen! Ik geef de voorkeur aan Win A Day Casino!

Slotland: Jezabel6

Dit is een waargebeurd verhaal:

Een aantal jaren geleden waren mijn broer, mijn vriend en ik in New Orleans. We gingen naar de begraafplaats St. Louis (ik weet niet meer welke). Hoe dan ook, we liepen rond en mijn vriend en ik zagen een jong meisje gekleed in een geruite rok met bretels, de outfit zag er heel oud uit. Ze zag er paniekerig uit en gebaarde naar ons en naar de ingang. Het leek alsof ze probeerde te praten, maar we konden niets horen. We draaiden ons om om het mijn broer te vertellen en toen we achterom keken, was ze weg en nergens te bekennen. We schrokken en liepen snel naar de uitgang. Toen we daar aankwamen, zagen we een grote groep niet zo aardig uitziende mensen richting de ingang lopen. We renden naar de auto en vertrokken. Het enige wat we konden bedenken was dat ze een geest was die ons probeerde te waarschuwen.

Mijn man en ik huurden een klein huis in mijn geboorteplaats. Ik kende het echtpaar dat jaren geleden in het huis woonde en de vrouw was in het huis overleden en werd al drie dagen niet ontdekt. Het waren aardige, goede mensen en kenden mij als klein kind. De man verkleedde zich altijd als kerstman voor mij. Hij werkte samen met mijn vader in een raffinaderij. Nu naar het verhaal.

Niet lang nadat we het huis betrokken waren, begon ik vreemde dingen op te merken. Er werden voorwerpen verplaatst, het douchegordijn werd open of dichtgetrokken als ik er vrij zeker van was dat ik het in de tegenovergestelde richting had gelaten, met zachte geluiden zoals voetstappen of krakende vloerplanken. Ik had een foto van Jezus in de gang en die zou nooit aan de muur blijven hangen. Ik controleerde de spijker, gebruikte een studfinder (het was een lichtgewicht foto) en kon nooit verklaren waarom hij viel. Ik zag wat ik dansende lichtjes noemde: kleine lichtpuntjes die door het hele huis ‘dansten’. Onze hond stond in de deuropening van de slaapkamer en beefde en gromde, maar hij wilde de kamer niet binnengaan. Ik kon niet in die kamer slapen, dus verhuisden we naar de logeerkamer.

Ik was bang om de garage in te gaan om de was te doen, tenzij mijn man bij me was. Ik weet niet zeker waarom ik bang was, maar mijn handpalmen zouden zweten en mijn mond zou droog worden. Tijdens het koken dacht ik een paar keer dat ik een stem hoorde zeggen: 'Ruikt lekker.' Er was niemand thuis behalve ik.

Ik werd zo bang dat als mijn man naar zijn werk ging, ik bij mijn ouders bleef en naar huis kwam als mijn man thuiskwam. Ik heb nooit een plausibele verklaring voor de gebeurtenissen gevonden. Ik keek of er auto's met hun lichten aan door de straat reden, terwijl ik de dansende lichten zag. Als de foto viel, rende ik naar de veranda om te zien of er een grote vrachtwagen door de straat was gereden. Ik kon de paranormale activiteiten niet verbinden met fysieke activiteiten.

We bleven tot ons huurcontract van zes maanden afliep en verhuisden. Ik heb nooit in het paranormale geloofd en ben nog steeds sceptisch, maar ik kan de vreemde gebeurtenissen toen ik in dat huis woonde niet verklaren. Ik heb geen andere ervaringen gehad.

Allereerst een hartelijk welkom aan onze nieuwe leden in dit draadje. Ten tweede houd ik van al deze geweldige verhalen; laat ze komen.

....en tot slot, omdat er 10 unieke inzendingen in deze draad zijn geweest, is er nog een prijs van $ 50 aan de pot toegevoegd!

blauw

NIET ENG maar te grappig om het niet te posten...

Toen mijn zoon 5 jaar oud was, nam ik hem en zijn tante (ze is slechts een jaar ouder dan hij) mee in de buurt om te trick-or-treaten. Toen we een huis naderden, dacht ik hoe geweldig het versierd was. Het had een grote veranda met een brede reling. Langs de reling stonden jack-o-lanterns verlicht met kaarsen... heel griezelig.

De kinderen liepen naar de voordeur, klopten aan en een lief oud vrouwtje deed open. Marc en Mary zeiden samen: "Treat or Treat" en ontvingen hun lekkers. Ik denk dat de dame, in een poging hun "manieren" aan te scherpen, zei: "Wat zeg je ervan?" Ik weet zeker dat ze geschokt was toen Mary, in plaats van een bedankje te horen, eruit flapte: 'JE POMPOEN STAAT IN BRAND!'

Tot op de dag van vandaag brengt de geur van brandende pompoendarmen me terug naar Halloween 1989!

LAURIEK

Niets enger dan naar iemand in een warenhuis te staren en het vreemde gevoel te hebben dat je hem misschien kent... en dan in de spiegel te beseffen dat ik het was!

Viola's geest

In het kleine stadje Alpine in West-Texas ligt het graf van een jong meisje dat lang geleden stierf. Haar naam was Viola. Als je goed zoekt, zul je het graf vinden. Haar naam staat op een klein kruis, en op de plek waar haar kist in de grond ligt, ligt een enorme stapel fluorescerende stenen. Haar moeder legde de stenen daar lang geleden neer, omdat Viola ervan hield stenen te verzamelen en te kleuren en ze als cadeau te geven aan iedereen die haar kende.

Als je op Halloween naar Viola's graf gaat, zo gaat de legende, en je durft een van die gekleurde stenen te pakken, dan zal Viola's geest op een dag opstaan en je vinden. Ze neemt de steen terug die je hebt gestolen en gaat ermee terug naar haar graf.

Alpine is een studentenstad en deze legende is doorgegeven door vele generaties jonge studenten. Je kunt er zeker van zijn dat velen hiertoe elke Halloween in de verleiding komen en dat sommigen daadwerkelijk Viola's graf bezoeken en een van de stenen pakken.

Hoe hard ze ook proberen het te behouden, nog geen enkele leerling is erin geslaagd de steen te produceren die ze hebben gepakt! (Ikzelf inbegrepen)

Tot op de dag van vandaag ligt de stapel op haar graf nog steeds vol met de gekleurde stenen die de rouwende moeder aan haar dochter Viola gaf.


gebruikersnaam: chillymellow @ winaday

Bericht lichaam:
Hij stalkt je 's nachts
Hij is dun en lang
Uit je zicht
Hij is bleek en kaal

Hij heeft geen gezicht of ogen om gezien te worden
Je bent in een mum van tijd weg
Niemand hoort je schreeuwen

Hij veroorzaakt angst, pijn en vervolgens de dood
Maar besteed er geen aandacht aan
Anders sterf je net als de rest

Hij draagt een zwart pak, zwarte das en zwarte schoenen
Geef hem geen aandacht
Of jij bent het, hij zal kiezen

Kogels werken niet, die zal hij afweren
Je kunt het beste gewoon vluchten
Of jij bent het die hij gaat ontleden

Verhuizen zou een haalbaar plan zijn
Maar hij zal je altijd vinden
Want hij is Slenderman.

Ik ging studeren in een ruig deel van LA. Vanwege het verkeer kwam ik vroeg op school aan. Ik zat in mijn auto en deze vrouw in een lichtpaars joggingpak met grijs haar naderde mijn raam aan de passagierszijde en begon te kloppen. Ik deed alsof ik haar niet zag of hoorde, omdat je nooit weet wat hun bedoelingen zijn. Ze was erg volhardend en uiteindelijk gaf ik toe. Toen ik naar haar keek, hield ze een pistool vast en vroeg me of ik haar wilde neerschieten! (geen grapje) Ik zei absoluut niet. Op dat moment besefte ik dat ze geen gezicht had. Ik was echt bang en wist niet wat ik moest doen. Plotseling rolde ik gewoon het raam naar beneden, pakte het pistool en schoot haar in de borst. Ze viel op de stoep. Ik stapte uit mijn auto en zette haar op de achterbank, omdat ik niet wilde dat iemand zou zien wat ik deed. Vervolgens stopte ik het pistool in mijn tas en liep de aula van de school binnen. Ik moest van dat wapen af. Toen ik de badkamer naderde, zag ik ongeveer vier mensen van het schoolpersoneel op mij afkomen. Ik rende het toilethokje in en op de vloer lag een soort skimmer (zoals die in een zwembad). Ik zag het water rondwervelen, dus haalde ik de doorzichtige kap eraf en gooide het pistool weg. Ik liep de badkamer uit en de vier mensen (drie jongens en een dame) stonden op mij te wachten om mij te ondervragen over de schietpartij. Ik begon te hyperventileren en toen...... werd ik wakker!

Ik was op school, geparkeerd op straat, net als in mijn droom, aan het slapen. Deze droom was ZOOO reëel voor mij dat het me ongeveer 15 minuten kostte om te beseffen dat hij nooit was gebeurd. Ik zweette en trilde. Ik keek op de achterbank van mijn auto en naar buiten om er zeker van te zijn dat daar niemand lag. Onnodig te zeggen dat die droom in mijn geheugen is gegrift alsof het gisteren was en dat dit meer dan 19 jaar geleden gebeurde. Het stoort me nog steeds. Dit is een volkomen waargebeurd verhaal.

Gebruiker: Lols @ Winaday

De duisternis

De duisternis komt van diep van binnen.
Het kruipt omhoog vanuit jouw donkere kant.
Aan je vlees knagen bij je graf.
Van een leven waarvan je het gevoel hebt dat je gekrenkt bent.
De sluipende dood loopt over je rug.
Je voelt het zich omwikkelen, je voelt dat het opnieuw wordt toegewezen.
Je geschreeuw en visioenen zullen allemaal op één lijn komen.
Onder de maan zullen ze combineren.
De zorgen en zorgen waar je vandaag de dag mee bezig bent.
Worden vervangen door verblindende pijn in je slaap, je hebt niets te zeggen.
Je voelt dat alle hoop wegdrijft.
Je alleen latend, terwijl je lichaam begint te rotten.
Je ziet je leven eindigen, maar wanneer begon het?
Je valt op je knieën terwijl je gedachten naar binnen gaan.
Het diepste deel van je ziel, onder je huid.
Je ziet het visioen van het bittere einde.
Je blijft in leven terwijl de huid en spieren van je botten vallen.
Je wordt licht in je hoofd en zakt in elkaar op je kniebeen.
Je hebt het gevoel dat je in een aflevering van de schemerzone zit.
Het enige wat je kunt doen is een beetje kreunen.
Eindelijk bezwijk je voor je lot.
Je wordt eindelijk de verlatene.
Over de aarde zwerven zoals de dood pleit.
Breng je slachtoffers naar de poort van de hel.

LaurieK @ Winaday

Het clownstandbeeld (een stadslegende???)
Door David Emery
De vriendin van die en die, een meisje in haar tienerjaren, past op een gezin in Newport Beach, Californië. De familie is rijk en heeft een heel groot huis – je kent het wel, met een belachelijk aantal kamers. Hoe dan ook, de ouders gaan uit voor een laat diner/film. De vader zegt tegen de babysitter dat ze, zodra de kinderen in bed liggen, naar deze specifieke kamer moet gaan (hij wil niet dat ze door het huis ronddwaalt) en daar tv moet kijken.
De ouders gaan weg en al snel krijgt ze de kinderen in bed en gaat naar de kamer om tv te kijken. Ze probeert tv te kijken, maar wordt gestoord door een clownstandbeeld in de hoek van de kamer. Ze probeert het zo lang mogelijk te negeren, maar het begint haar zo bang te maken dat ze het niet aankan.
Ze neemt haar toevlucht tot het bellen van de vader en vraagt: 'Hé, de kinderen liggen in bed, maar is het goed als ik van kamer verander? Dit clownstandbeeld maakt me echt bang.'
De vader zegt serieus: 'Haal de kinderen, ga naar de buren en bel 911.'
Ze vraagt: "Wat is er aan de hand?"
Hij antwoordt: "Ga gewoon naar de volgende deur en als je de politie belt, bel me dan terug."
Ze haalt de kinderen, gaat naar de buren en belt de politie. Als de politie onderweg is, belt ze de vader terug en vraagt: 'Wat is er eigenlijk aan de hand?'
Hij antwoordt: "We hebben geen clownstandbeeld." Vervolgens legt hij verder uit dat de kinderen hebben geklaagd dat een clown hen in de gaten hield terwijl ze sliepen. Hij en zijn vrouw hadden het net verprutst, in de veronderstelling dat ze nachtmerries hadden.
De politie arriveert en arresteert de "clown", die een dwerg blijkt te zijn. Een dwergclown! Ik vermoed dat het een dakloze was, verkleed als clown, die op de een of andere manier het huis binnenkwam en daar al een aantal weken woonde. Hij kwam 's nachts de kinderkamers binnen en keek naar hen terwijl ze sliepen. Omdat het huis zo groot was, kon hij detectie vermijden, overleven van hun eten, enz. Hij was in de tv-kamer geweest vlak voordat de babysitter daar binnenkwam. Toen ze binnenkwam, had hij niet genoeg tijd om zich te verstoppen, dus bleef hij gewoon op zijn plaats staan en deed alsof hij een standbeeld was.

LaurieK @ Winaday

PS: Ik HAAT clowns --- ze zijn gewoon eng!

Waargebeurd verhaal

In de zomer van 1987 studeerden mijn broer en ik af van de middelbare school in Colorado. Mijn familie minus mijn broer verhuisden naar Californië omdat mijn vader daar een hele goede baan had. Mijn broer bleef in Colorado omdat hij zijn verloofde niet wilde verlaten.' Hij huurde een appartement in Eagle Colorado en we hielpen hem binnen twee weken met verhuizen voordat we naar Californië vertrokken. Het appartement was de zolder van een heel oud gebouw dat begin 20e eeuw werd gebouwd. Het was omgebouwd tot een heel cool appartement. Het had echt interessante hoeken naar het plafond en de ramen met kleine patio's. Het was een soort open appartement waarbij de slaapkamer, woonkamer en keuken allemaal met elkaar verbonden waren, maar toch gescheiden. Toen we hem hierheen brachten, had ik een heel vreemd gevoel over de plek. Geen slecht gevoel, maar een vreemd gevoel. Mijn moeder hield niet van het appartement. we hebben hem verhuisd en naar Californië verhuisd. Ongeveer een maand nadat ik hierheen was verhuisd, sprak ik met mijn broer aan de telefoon en hij klonk een beetje gespannen. Ik vroeg hem wat er aan de hand was en hij vertelde me dat hij de laatste tijd niet veel had geslapen. Ik vroeg hem waarom en hij liet me beloven dat ik het niet aan onze moeder zou vertellen.
Toen vertelde hij me over zijn appartement.

Het gebouw blijkt een uitvaartcentrum te zijn geweest toen de stad Eagle zich voor het eerst vestigde. De zolder was waar ze de lichamen zouden opbergen totdat het hun tijd was om tentoongesteld te worden en hun begrafenis te houden. Dit was vóór elektrische diepvriezers en dergelijke. En zoals je je kunt voorstellen, waren er nog een paar sterke drank over. Hij had drie specifieke geesten in zijn appartement, vertelde hij me. Hij zei dat ze niet gemeen waren of zo, dat ze er gewoon zouden zijn en dan niet. Hij vertelde me dat er een grote vrouw was in een gebloemde jurk en hoed, een oude man met een baard in een oude versleten smoking en hoge hoed, en een klein meisje in een witte prairiejurk. Hij zei dat hij ze vaak had gezien, maar het leek alsof ze hem niet hadden opgemerkt, dat ze daar maar bleven staan kijken alsof ze aan het wachten waren. Hij zei dat hij er een beetje aan gewend was geraakt, maar de laatste paar dagen zei hij dat er iets anders was. Hij had de afgelopen twee dagen drie keer iets mistigs, zwart en grijs gezien, en dat het bewoog. Hij zei dat het de eerste keer net vanuit zijn ooghoeken in de keuken bewoog, maar toen hij zich omdraaide om te kijken, was het er niet. Toen hoorde hij diezelfde nacht, net toen hij net in slaap was gevallen, iets bewegen en werd hij wakker. Hij zei dat toen hij wakker werd het grijze en zwarte mistige ding langzaam in de keuken bewoog, maar toen hij wakker werd en ernaar keek, begon het veel sneller op hem af te komen. Hij zei dat hij tegen hem schreeuwde: "Ga hier weg!" en het verdween. hij zei dat hij toen zo bang was dat hij die nacht met zijn jachtgeweer naast hem sliep. Toen zei hij dat eerder vandaag. Hij zag het weer in de keuken en het kwam een beetje naar hem toe, maar veranderde toen van richting en ging de vloer in. Hij zei dat hij op zoek was naar een ander appartement, maar nog geen geld had voor het eerste en het laatste.

Om een lang verhaal kort te maken. Ongeveer een maand daarna verhuisde hij naar de ouders van zijn verloofde. Haar moeder was een Indiaas sjamaantype in hun stam, en ze kwam naar zijn appartement en probeerde een reiniging uit te voeren, maar dat irriteerde het mistige ding alleen maar en het begon overal in het appartement geluiden te maken. Dus haar moeder liet hem bij hen intrekken en zei dat het meer dan waarschijnlijk een boze geest of demon was waar ze niet mee wilde vechten.


tuftoyz@slotland

Dag Allemaal,

bedankt voor deze geweldige feedback op onze Halloween-wedstrijd! Zoals Blue zei: laat de verhalen maar komen, want hoe meer er zijn, hoe meer winnaars we kunnen kiezen.
;)

Veel succes voor jullie allemaal!

Groetjes Jac

Hallo, ik heb een eng/grappig geweldig verhaal dat ik ooit heb gevonden. Het is beter om dit met je te delen. Om echt in de Halloween-sfeer te komen HEHE >:D

Een mistige LCB Halloween-avond


Een man loopt laat op een mistige Halloweenavond alleen naar huis, wanneer hij achter hem hoort:

BUIL…

BUIL…

BUIL…


Hij loopt sneller, kijkt om en door de mist ontwaart hij het beeld van een rechtopstaande kist die midden op straat naar hem toe bonkt.

BUIL…

BUIL…

BUIL…


Doodsbang begint de man naar zijn huis te rennen, terwijl de kist snel achter hem aan stuitert.

SNELLER…

SNELLER..

BUIL…

BUIL…

BUIL……

Hij rent naar zijn deur, rommelt met zijn sleutels, opent de deur, stormt naar binnen, slaat de deur achter zich dicht en doet hem op slot. De kist crasht echter door zijn deur, terwijl het deksel van de kist klapt.

clappity-BUMP…

clappity-BUMP….

clappity-BUMP…


hem op de hielen, terwijl de doodsbange man rent.

Hij haast zich naar boven, naar de badkamer, en sluit zichzelf op. Zijn hart bonkt; zijn hoofd wankelt; zijn adem komt snikkend naar adem.

Met een luide CRASH breekt de kist de deur open.

Stoot en klapte naar hem toe.

De man schreeuwt en reikt naar iets, wat dan ook, maar het enige dat hij kan vinden is een fles hoestsiroop! Wanhopig gooit hij de hoestsiroop naar de kist...

En,


(hopelijk ben je er klaar voor!!!)











De kist stopt !



Gebruiker bij Winaday casino: PAASKEUK

Nog eentje voor jou

Ik heb ook een geweldig verhaal te vertellen. Dit is van een vriend die ik ken via Facebook. Wie komt uit de VS...

Brandweerlieden zijn verplicht om bij alle veiligheidsoproepen hun volledige uitrusting te dragen, zelfs om huiseigenaren van een provinciale verordening te adviseren tegen het verbranden van bladeren in het donker.

Een paar jaar geleden tijdens Halloween wachtten twee collega's op de veranda van zo'n beledigend huishouden, met helmen in de hand, totdat een vrouw eindelijk de deur opende. Ze liet prompt een reep in elke helm vallen en merkte op: 'Jullie jongens zijn een beetje oud voor dit soort dingen, nietwaar?' en sloot de deur.

winaday casino: PAASKEUK

ongeveer 3 weken voor Halloween nam ik een spijkerbroek, een shirt en een oud paar laarzen, propte ze vol met stro, zette ze in een stoel en zette een pompoen op het hoofd. Ik had een pompoenman gemaakt. Drie weken lang had iedereen Ik was eraan gewend geraakt hem in een stoel voor mijn huis te zien zitten. Met Halloween nam ik de kleren en trok ze aan, sneed een pompoen zodat hij over mijn hoofd paste en ging in de stoel zitten wachten tot het donker werd. Ongeveer drie groepen mensen liepen op het trottoir, terwijl jongens in de tienerleeftijd dachten dat ze meneer de pompoenman zouden omverwerpen als ze hun hand uitstrekken om de pompoenman omver te duwen. De heer Pompoenman stond op en pakte een van de tieners bij de arm. De jongen schreeuwde de doodsschreeuw terwijl de andere jongen in zijn broek plaste. voordat de nacht voorbij was, had de heer Pumpkin-man 9 volwassenen in hun broek laten plassen, mensen schreeuwen en rennen voor hun leven. Het is nu 10 jaar geleden dat mensen nog steeds praten over de Halloween-avond dat meneer Pompoenman tot leven kwam. Niemand heeft het gezien hem sinds die avond. tot 3 weken geleden zag ik hem in mijn voortuin zitten. Dit zou het jaar kunnen zijn van de terugkeer van de Pumpkin Man. Pas op!!!!!!!!!!!!!

Fantastisch Eddy!

Nog twee unieke posters om nog eens $ 50 aan de pot toe te voegen! Kom op mensen.

blauw

Weet je hoe je een unieke zombie moet doden?
Uniek erop lol

Heel gaaf Eddy!! Dat zou geweldig zijn om te zien!!

Enge tijd mensen

Een stel was uitgenodigd voor een Halloweenfeest, dus huurden ze een tiener genaamd Maria in om op hun 8 maanden oude baby te passen. Na een tijdje viel de baby in slaap en Maria ging naar de slaapkamer om tv te kijken.

Toen ze tv aan het kijken was, zag ze op de hoek van de kamer een griezelig clownbeeld staan. Ze pakte een laken uit de kast en bedekte het. Toen ging ze weer in bed liggen en viel in slaap.

Na een tijdje werd ze wakker omdat ze een "bonk" hoorde, denkend dat er iets van de plank voelde, ze voelde zich weer in slaap. Toen ging de telefoon, ze ging naar beneden om op te nemen, maar het enige wat ze hoorde was een zware ademhaling.

"Waarschijnlijk halen mijn vrienden een grapje met me uit", dacht ze en hing op. Toen ze naar boven ging, ging de telefoon opnieuw. Deze keer antwoordde ze: "Jullie moeten ophouden". Maar een mannenstem antwoordde: "Ik ben dichterbij dan je denkt".

Bang rende ze naar boven en verstopte zich onder het bed. Er gingen een paar minuten voorbij en ze hoorde nog een "bonk", maar deze was luider en de telefoon begon opnieuw te rinkelen. Ze ging opnieuw de telefoon opnemen. Ze antwoordde: "Laat me gewoon met rust", maar de stem zei: "Ik waarschuw de politie".

Maria rende weer naar boven en verstopte zich weer onder het bed. Toen ze de luidste "bonk" hoorde, besloot ze naar de baby te kijken, maar toen ze onder het bed vandaan kwam... SLASH!, hakte de clown haar hoofd eraf. Haar schreeuw was zo zenuwslopend dat toen de buren het hoorden, ze de politie belden.

Toen de politie arriveerde, vonden ze beneden niets, dus gingen ze naar boven en vonden alle deuren open, behalve die van de ouderslaapkamer. Toen ze het openden, vonden ze een gewurgde baby en het hoofdloze lichaam van Maria, en op een hoek een stoel met Maria's hoofd erop met een slagersmes ernaast en een briefje met de tekst:

"Ik heb jullie gewaarschuwd, nietwaar?".

Blijkt dat de clown een moordenaar was die die nacht uit de gevangenis ontsnapte.

Win een dagcasino : PAASKEUK

Sorry jongens, deze is een beetje lang. Maar ik ben er absoluut dol op. Geeft een pfiiiiiiz langs mijn ruggengraat. Als ik het zo mag zeggen. Het is zo Halloween Eng!!!

Peggy en haar vriend Tommy reden in de schemering over een eenzaam stuk snelweg toen een onweersbui op hen neerstortte. Tommy vertraagde de auto en ze kropen langs een formidabel verlaten huis. Overal op de hekken en bomen waren pleisters aangebracht waarop verboden verboden borden stonden.

Anderhalve kilometer voorbij het huis maakte de auto een hydroplane. Peggy schreeuwde toen de auto van de weg gleed en in een geul terechtkwam. De auto botste tegen een groot rotsblok en gooide Peggy met geweld tegen de deur, voordat hij onder een pecannotenboom tot stilstand kwam. Haar hoofd bonkte tegen het raam en een stekende pijn schoot door haar schouder en arm.

Tommy draaide zich naar haar toe. ‘Alles goed met je? Je bloedt!”
“Arm, schouder. Ik voel me slecht,' slaagde Peggy erin naar adem te happen.

Tommy wierp een voorzichtige blik op haar rechterarm. ‘Ik denk dat je arm gebroken is,’ zei hij, en hij scheurde een strook van zijn overhemd en drukte die tegen de snee op haar hoofd. 'Ik ga om hulp roepen', zei hij toen duidelijk werd dat het bloeden niet meteen zou stoppen. Maar geen van beiden had een mobiele telefoon.

‘Dat huis waar we zojuist langskwamen, zal een telefoon hebben die ik kan gebruiken.’ zei Tommy.
Peggy's ogen vielen wijd open bij deze uitspraak. Ondanks haar pijn herinnerde ze zich het griezelige verlaten huis. "Blijf hier. A . . . auto . . . zal komen,"

‘Ik kan niet blijven, Peggy,’ zei Tommy. ‘Het kan uren duren voordat er weer een auto komt, en je verliest te veel bloed.’ Hij scheurde nog een strook van zijn overhemd en plaatste die voorzichtig op de snee in haar hoofd. Toen ging hij naar buiten en haalde een paar dekens uit de kofferbak om haar mee te bedekken. “Ik kom zo snel mogelijk terug.” Hij rende de storm in en sloot de gedeukte autodeur achter zich.

Peggy dreef weg in een soort roes. Iets in haar achterhoofd maakte haar ongemakkelijk. Ze gleed op de grond en legde haar hoofd op de stoel, waarbij ze zichzelf volledig bedekte met de dekens, met hoofd en al. Ze voelde zich veiliger, liet de vermoeidheid veroorzaakt door de wonden de overhand nemen en viel in slaap.

Peggy wist niet zeker wat haar wakker maakte. Is er kortstondig een lichtstraal door de deken heen gekomen? Hoorde ze iemand buiten vloeken? Ze spande haar ogen en oren, maar hoorde niets anders dan het zachte gebonk van de regen, en er scheen nu geen licht meer door de deken. Als Tommy met het reddingsteam was gearriveerd, zou er zeker lawaai en licht zijn en veel stemmen.

Maar ze hoorde niets anders dan het ruisen van de regen en zo nu en dan een bonzend geluid dat ze toeschreef aan het wrijven van de takken van de pecannotenboom in de wind. Het geluid had geruststellend moeten zijn, maar dat was het niet. Kippenvel kriebelde over haar armen – zelfs over de gebroken arm – en ze stopte een tijdje bijna met ademen toen een diep deel van haar innerlijke geest haar opdroeg te bevriezen en geen geluid te maken.

Ze wist niet hoe lang de angst haar onbeweeglijk hield. Maar plotseling hield de rauwe angst op en maakte plaats voor koude rillingen van angst en een misselijkmakende kriebel in haar maag die niets met haar verwondingen te maken had. Er was iets vreselijks gebeurd, dacht ze vermoeid, en de angst zorgde voor nog meer vermoeidheid in haar toch al gewonde lichaam. Toen schold ze zichzelf uit voor een ninny. Het was gewoon haar zere hoofd, waardoor ze zich dingen ging voorstellen.

Enigszins getroost door deze gedachte dommelde ze weer in, zich slechts vaag bewust van een nieuw geluid dat er voorheen niet was geweest; een zacht plof-bonk-geluid, alsof iets zachtjes op het dak tikt. Bonk-bonk. Het kletteren van de regen. Bonk-bonk. Stilte. Soms werd ze bijna wakker en luisterde er verbaasd naar. Bonk-bonk. Geklets van regen. Bonk-bonk. Is er een tak van de boom losgeraakt?

Peggy wist niet zeker hoe lang ze bewusteloos was geweest toen ze werd gewekt door een helder licht dat door het raam van de auto scheen en het geluid van mannenstemmen die vol afschuw schreeuwden. Er werd een deur opengebroken en er kroop iemand naar binnen. Ze hief haar hoofd op en keek op naar een jonge staatspolitieagent.

“Mevrouw, alles goed met u?” vroeg hij en draaide zich vervolgens om zijn schouder om hulp te roepen. Peggy vertelde de agenten haar verhaal en smeekte hen Tommy te zoeken. Ze vermeden behendig haar te antwoorden en belden in plaats daarvan het ambulancepersoneel.

Terwijl het ambulancepersoneel haar voorzichtig de helling van de helling op droeg, keek Peggy om naar de auto en zag een groteske figuur aan een tak van de pecannotenboom hangen. Een ogenblik konden haar hersenen niet ontcijferen wat ze zag in de felle lichten van de politieauto die langs de kant van de weg geparkeerd stond.

Toen hoorde ze een plof-bonk-geluid toen de voet van de figuur over de bovenkant van de totalitaire auto schraapte, en ze begon keer op keer te schreeuwen van afgrijzen. Een van de politieagenten haastte zich om haar het zicht te ontnemen en een paramedicus zocht naar wat valium om haar te geven, terwijl haar geest eindelijk registreerde wat ze had gezien.

Tommy's verminkte dode lichaam hing aan de pecannootboom vlak boven de auto en midden op zijn borst was een bordje 'Verboden toegang' genageld.


Fijne Halloween jongens

Win een Dag gebruiker: PAASKEUK

Dit verhaal is een klassieker:

'Ga meteen naar de winkel en laat je niet gek maken,' zei zijn moeder streng terwijl ze het geld overhandigde. 'De baas van je vader komt vanavond eten en wij eten zijn favoriete maaltijd: lever en uien. Het is belangrijk dat we een goede indruk maken, zodat we de beste lever krijgen die ze hebben.”

‘Dat zal ik doen, mama,’ mopperde Tommy. Zijn moeder zat echt achter hem aan sinds hij met een gebrekkig rapport thuiskwam. Tommy pakte zijn fiets uit de garage en reed de straat in. Toen zag hij zijn vriend Chad. “Kom op, Tommy!” Tsjaad heeft gebeld. 'De bende speelt honkbal in het park en we hebben een werper nodig.'

Onmiddellijk verdwenen alle gedachten aan zijn boodschap uit Tommy's geest. De jongens liepen richting het park. Tommy gooide een no-hitter om het duel voor zijn team te winnen, maar tegen de tijd dat het voorbij was, was het donker. Toen herinnerde Tommy zich zijn boodschap. "De lever!" hij snakte naar adem. "Ik moet naar de winkel!"
Maar alle lokale boodschappen waren gesloten. 'Mijn moeder gaat me vermoorden,' hijgde hij. Eerst het slechte rapport, en nu dit! Hij zou levenslang huisarrest krijgen.

Toen hij langs de begraafplaats naar huis reed, kreeg hij een idee. Het was een vreselijk idee, maar het zou hem redden van het nog verschrikkelijker lot dat hem te wachten stond als hij zonder lever thuiskwam. Zijn oudoom was een paar dagen geleden overleden en op het kerkhof begraven. Wat voor kwaad zou het doen om het te verwijderen? Zijn oom had het zeker niet meer nodig.

Tommy haastte zich zo stil mogelijk naar huis en pakte de schop van zijn vader. Hij keerde terug naar de begraafplaats en begon het graf van zijn oudoom op te graven.

Die avond kookte zijn moeder de lever en uien en de baas was enthousiast over de maaltijd en had het zo naar zijn zin dat hij pas vrij laat vertrok.

Tommy ging die avond opgelucht naar bed, opgelucht dat hij ermee wegkwam. Hij viel in slaap zodra zijn hoofd het kussen raakte, maar werd kort daarna met een schok wakker, er zeker van dat hij een stem had gehoord.

"Waar is mijn lever?" Een spookachtige stem steeg op van de trap, diep en keelachtig. Tommy snakte naar adem van angst en wierp zich onder de dekens toen het gedreun van zware voetstappen de bovenkant van de treden bereikte.

Bont. Bont. Bont. De voetstappen kwamen dichterbij, totdat ze Tommy's deur bereikten. “Wie heeft mijn lever?” vroeg de verschrikkelijke stem opnieuw.

"Ga weg. Ga weg,' fluisterde Tommy herhaaldelijk. Zijn hele lichaam beefde van angst toen de stem opnieuw vroeg: 'Waar is mijn lever? Wie heeft mijn lever?”

Pure angst maakte hem plotseling stoutmoedig. Tommy gooide de dekens van zich af en vond het verschrompelde witte gezicht van zijn oudoom vlak boven hem. "We hebben je lever opgegeten!" hij schreeuwde.

'Dat weet ik wel, Tommy,' zei het rottende lijk van zijn oudoom zachtjes, terwijl hij zijn benige handen uitstrekte naar het trillende lichaam van de jongen. Tommy schreeuwde.

De volgende ochtend ontdekten Tommy's ouders dat hun zoon dood op zijn bed lag. Zijn lever was uit zijn lichaam gerukt, maar de autopsie wees uit dat de jongen al van schrik was gestorven voordat zijn lever werd verwijderd.

Winaday-winnaar86

deze zijn geweldig!

Ha, ik weet dat dit geen verhaal is, maar het wordt niet griezeliger dan de blik van deze Florida-gatorfan.

Susan en Ned reden door een ded leeg gedeelte van de snelweg. De bliksem flitste, de donder brulde, de lucht werd donker in de hevige regenbuien.
'We kunnen beter stoppen,' zei Susan.
Ned knikte instemmend met zijn hoofd. Hij trapte op de rem en plotseling begon de auto over het gladde trottoir te glijden. Ze raakten van de weg en kwamen onderaan een helling tot stilstand.
Bleek en trillend draaide Ned zich snel om om te controleren of alles in orde was met Susan. Toen ze knikte, ontspande Ned zich en keek door de doorweekte ramen.
'Ik ga kijken hoe erg het is,' zei hij tegen Susan, toen hij de storm in ging. Ze zag zijn wazige figuur in de koplamp, terwijl hij langs de voorkant van de auto liep. Even later sprong hij drijfnat naast haar in.
"De auto is niet zwaar beschadigd, maar we zitten wieldiep in de modder", zei hij. “Ik zal hulp moeten gaan halen.”
Susan slikte zenuwachtig. Er zou hier geen snelle redding mogelijk zijn. Hij zei dat ze de koplampen moest uitdoen en de deuren op slot moest doen tot hij terugkwam.
Bijlmoordholle. Hoewel Ned de naam niet hardop had uitgesproken, wisten ze allebei wat hij had gedacht toen hij haar zei de auto op slot te doen. Dit was de plek waar een man ooit een bijl had gepakt en zijn vrouw had doodgehakt in een jaloerse woede vanwege een vermeende affaire. Vermoedelijk bleef de bijlzwaaiende geest van de echtgenoot dit deel van de weg achtervolgen.
Buiten de auto hoorde Susan een gil, een luide bons en een vreemd gorgelend geluid. Maar in het donker kon ze niets zien.
Bang liet ze zich in haar stoel zakken. Ze bleef een tijdje zwijgend zitten, maar toen merkte ze een ander geluid op. Buil. Buil. Buil. Het was een zacht geluid, alsof er iets door de wind werd geblazen.
Plotseling werd de auto verlicht door een fel licht. Een officieel klinkende stem vertelde haar dat ze uit de auto moest stappen. Ned moet een politieagent gevonden hebben. Susan deed de deur van het slot en stapte uit de auto. Terwijl haar ogen aan het felle licht gewend waren, zag ze het.
Aan zijn voeten aan de boom naast de auto hing het dode lichaam van Ned. Zijn bloedige keel was zo diep doorgesneden dat hij bijna werd onthoofd. De wind zwaaide zijn lijk heen en weer, zodat het tegen de boom bonkte. Buil. Buil. Buil.
Susan schreeuwde en rende naar de stem en het licht. Toen ze dichterbij kwam, besefte ze dat het licht niet uit een zaklamp kwam. Daar stond de gloeiende gestalte van een man met een glimlach op zijn gezicht en een grote, stevige en beslist echte bijl in zijn handen. Ze liep achteruit van de gloeiende figuur totdat ze tegen de auto botste.
‘Ik was aan het spelen terwijl ik mijn rug toekeerde,’ fluisterde de geest, terwijl hij met zijn vingers over het scherpe blad van de bijl streek. “Je bent heel stout geweest.”
Het laatste wat ze zag was de glinstering van het bijlblad in het griezelige, gloeiende licht.

Win een dag-Bigdk88

Polly was het liefste, mooiste meisje in Worcester, ja sire. Alle jongens uit de buurt zaten haar achterna, en een flink aantal jongens uit het omliggende platteland ook. Alle meisjes waren jaloers op Polly omdat ze geen liefje hadden om hen mee te nemen naar de plaatselijke dansen. Ze wilden allemaal dat Polly haar man zou kiezen, zodat alles weer normaal kon worden. Maar Polly was kieskeurig. Geen van de plaatselijke jongens paste bij haar, en de jongens uit het achterland ook niet.
Op een dag kwam George Dean thuis van de universiteit en Polly was verliefd. Polly liet al haar andere beauties volledig vallen toen George het hof kwam maken, en het duurde niet lang voordat George een aanzoek deed en Polly accepteerde.

Polly begon voorbereidingen te treffen voor de bruiloft en spullen te kopen voor haar nieuwe huis. George was niet zo geïnteresseerd in alle franjes en huwelijksdetails. Hij liet het vrouwenvolk achter om verder te gaan en bracht tijd door met een paar van zijn vrienden in de biljartzaal. En daar ontmoette hij Helene, de brutale dochter van de eigenaar. Ze had opvallende zwarte ogen en robijnrode lippen, en een stoute meisjesuitstraling die George fascineerde. Hij bracht steeds meer tijd door in de biljartzaal, en steeds minder tijd met Polly, die het ondanks alle drukte eindelijk opmerkte.

Natuurlijk was Polly woedend. Ze confronteerde George onmiddellijk met het verhaal, en hij kon het niet ontkennen. Plotseling moest George het doel volgen. Zijn bezoeken aan de biljartzaal waren voorbij en hij bracht elk vrij uur dat hij niet aan het werk was, aan haar zijde door. Dat zat George niet goed, maar zijn familie steunde Polly, dus ging hij ermee akkoord.

De dag van de bruiloft brak helder en helder aan. De gasten vulden het heiligdom, en de pastoor en de getuige wachtten geduldig in de voorkamer op de komst van de bruidegom. Maar George kwam niet. Uiteindelijk gingen ze op zoek naar de vermiste bruidegom en ontdekten dat hij een uur voor de bruiloft met Helene de stad had verlaten. Met angst ging Polly's moeder haar dochter vertellen wat er was gebeurd. Polly, stralend en stralend en lieflijk in haar lange witte jurk en zachte bruidssluier, werd bleek toen haar moeder het nieuws vertelde. Toen verstijfde ze en greep haar linkerarm terwijl er een plotselinge pijn doorheen scheurde. Ze was dood door een zware hartaanval, lang voordat ze op de grond viel.

Een paar dagen later werd Polly begraven op het kerkhof, nog steeds gekleed in haar witte trouwjurk en sluier. De hele stad kwam naar de begrafenis en huilde bij het overlijden van zo'n mooi jong meisje. George en Helene, die de hele week op huwelijksreis waren geweest in de Outer Banks, kwamen thuis op het moment dat de in het zwart geklede menigte het kerkhof verliet. Hun komst veroorzaakte opschudding. De minister moest Polly's vader van George weghalen voordat hij hem vermoordde. En de familie van zowel George als Helene verstootte het stel daar op straat, waar iedereen bij was. Het echtpaar vluchtte in schande de stad uit.

De tijd verstreek en uiteindelijk werd het schandaal vergeten. Tot de dag dat George's vader overleed. Het gerucht ging dat hij begraven zou worden op het plaatselijke kerkhof, slechts een paar plekken verwijderd van het meisje dat bijna zijn dochter was geworden. Plotseling werd het verhaal van Polly's ruzie nieuw leven ingeblazen en vroegen mensen zich hardop af of George de begrafenis van zijn vader zou durven bijwonen. Maar George was te slim voor hen. Hij wachtte in een herberg buiten de stad tot het donker was, en ging toen naar het kerkhof om zijn vader de laatste eer te bewijzen.

Terwijl hij zich ontlastte bij het graf van zijn vader, hoorde George een lieve vrouwenstem zijn naam roepen. "George. Schatje." George keek plotseling hoopvol op. Was dat zijn moeder, die hem kwam vergeven? Toen zag hij, oprijzend van een met gras begroeide heuvel onder een uitgestrekte eik, een figuur in een lange witte jurk en een zachte sluier. Haar ogen en lippen waren gele vlammen onder de sluier, en de verrotte trouwjurk gloeide met een witgeel licht. Het was Polly.

George's lichaam verstijfde, rillingen van angst gingen langs zijn armen en benen omhoog en omlaag. Hij bracht een trillende hand naar zijn mond en wankelde achteruit, terwijl de andere hand uitgestrekt was om het spook af te weren dat naar hem toe zweefde. De spookachtige bruid kakelde boos van het lachen en dook naar voren totdat haar hand zich om George's uitgestrekte hand sloot in een verschrikkelijke parodie op een handdruk. De greep van de spookachtige bruid was zo koud dat hij de huid verbrandde, en zo hard dat de botten knarsten als ze samenknepen. ‘Kom mee naar de kerk, George,’ fluisterde de stralende bruid. Door de sluier zag George maden in en uit Polly's vlammende oogkassen kruipen.

“Neeee! Polly, nee!” George schreeuwde van angst, maar hij kon zijn hand niet losmaken. De geest sleepte hem stap voor stap naar de voordeur van de kerk. Zijn hand was een gloeiend hete pijn, hoewel de rest van zijn lichaam trilde van de kou.

"Nee!" George slaakte een laatste kreet van wanhoop en greep opnieuw naar zijn hand. En plotseling was hij vrij. De spookachtige bruid brulde van woede toen George door de kerkstraat de straat op rende.

'Je bent van mij, George Dean! Zo niet in deze wereld, dan in de volgende,' brulde de spookachtige bruid hem na.

Tegen de tijd dat George zijn kamer bereikte, sijpelde de vurige pijn in zijn hand en arm door zijn hele lichaam. Hij belde wanhopig naar de huismeid en smeekte haar om een dokter te laten komen. Toen viel hij in bed en staarde naar zijn hand, die zwart en verdord was, alsof hij lang geleden door een vuur was verschroeid. Zwarte en rode strepen klommen zo snel langs zijn arm omhoog dat hij ze bijna kon zien bewegen.

George was bewusteloos toen de dokter arriveerde, en de zwelling breidde zich al uit naar zijn borst en nek. De arts kon niets doen. De blessure was te ernstig en had zich te ver verspreid. Binnen twee dagen was George dood. Polly had eindelijk haar man gevonden.

winaday-bigdk88

Deze clip maakt me helemaal gek als ik zie hoe het glas van de tafel beweegt! onwerkelijk! http://www.youtube.com/watch?v=Xnmaa8toUOU

Waar ik woon (semi-landelijk Oost-Tennessee) hebben we onze eigen versie van Freddy Krueger. Hij staat bekend als 'Gevilde Tom'.

Tijdens zijn leven was Tom een knappe man die van de dames hield. Nadat hij met alle beschikbare meisjes in de omgeving was uitgegaan, begon hij een meisje in de volgende stad te ontmoeten, niet wetende dat ze getrouwd was. Uiteindelijk kreeg haar man lucht van wat er aan de hand was en zwoer wraak op hen beiden. Hij vertelde zijn vrouw dat hij een weekend de stad uit ging en verstopte zich vervolgens in de ds achter hun huis. Zoals hij al had geraden, kwam Tom die avond opdagen om de dame mee uit te nemen. De echtgenoot volgde hen naar de nabijgelegen Lovers' Lane.

Het werd behoorlijk heet en zwaar (als je begrijpt wat ik bedoel) toen plotseling de autodeur werd opengetrokken en Tom oog in oog kwam te staan met een hele grote, heel boos uitziende kerel die een jachtmes hanteerde.

"Oh nee!" schreeuwde het meisje dat alle problemen in de eerste plaats had veroorzaakt. "Het is mijn man!"

"Dat klopt, je speelt vals @#%&*!" schreeuwde haar man. "En ik ga je een lesje leren dat je nooit zult vergeten!" Hij trok haar van Tom af, ramde het mes één keer in haar maag en gooide haar opzij. Toen wendde hij zich weer tot Tom en grijnsde maniakaal.

"Doe mij geen pijn!" smeekte Tom. 'Ik zweer bij God dat ik niet wist dat ze getrouwd was!' Maar de onrechtvaardige echtgenoot luisterde niet. Hij sleepte Tom uit de auto en vilde hem levend met het jachtmes. Vervolgens ging hij naar de stad en gaf zichzelf aan bij de politie.

Toen de politie op de plaats delict arriveerde, troffen ze de vrouw aan, die op wonderbaarlijke wijze nog leefde. Maar Tom was nergens te bekennen.

Ze zeggen dat hij nog steeds in Lovers' Lane rondhangt, wachtend om een koppel te vangen en hen dezelfde les te 'leren' die de man van zijn vriendin hem leerde. Hij wordt beschreven als een bebloed skelet in kleding uit de jaren twintig, met het mes in zijn hand waarmee hij zelf werd gevild. Alle tieners hier in de buurt groeien op met de boodschap: "Ga niet naar Lovers' Lane als je niet het volgende slachtoffer van Skinned Tom wilt zijn!"

Voor mij klinkt het als een truc, als iets dat ouders en politie hebben verzonnen om te voorkomen dat hun kinderen zouden gaan parkeren. Maar toch zul je mij daar niet tegenkomen.


win een dag id: PAASKEUK

Veel succes iedereen

De winkel waar ik vroeger werkte, grenst aan een gesloten interieurshowroom en als ik daar 's avonds laat aan het werk was, zweer ik dat ik een vrouw kon horen schreeuwen en huilen. Als ik de buitenpoorten op slot moest doen, hoorde ik voetstappen die me volgden, maar toen ik me omdraaide was er niemand. Ik hoorde ook krassende geluiden aan de deur tussen het kantoor en de winkel, terwijl er helemaal niemand anders op de klok of op het terrein was.

juliebugg-winaday

Toen ik op de lagere school zat, ging er een gerucht rond over een meisje dat vermoord was in een van de meisjestoiletten op mijn school. Haar naam was Mary en het verhaal ging dat ze op een avond alleen was en dat iemand haar achtervolgde. Ze rende een van de badkamers in om zich te verstoppen, maar ze werd gevonden en in stukken gehakt. De politie zei dat er nauwelijks genoeg van haar over was om een positieve identificatie op het lichaam te maken. Mijn zusje speelde op een avond een toneelstuk en ik werd gedwongen om te gaan kijken. Natuurlijk vond ik een aantal kinderen die ook naar het toneelstuk waren gesleept en we wachtten tot onze ouders niet opletten om naar buiten te sluipen. Er waren drie meisjes die een klas boven mij zaten met wie ik uiteindelijk omging en zij vertelden me het verhaal van Mary en dat ze wisten hoe ze haar geest terug konden roepen naar de wereld van de levenden. Omdat ik niet op het mietje van de groep wilde lijken, stemde ik ermee in om met hen mee te gaan. Ze brachten me naar de badkamer waar ze het lichaam van Mary hadden ontdekt, dat nog steeds met 'waarschuwingstape' over de deuren zat. We verplaatsten de tape en gingen naar binnen. "Oké, wat we moeten doen is het licht uitdoen, onze ogen sluiten en drie keer 'Bloody Mary' zingen. Als we dan onze ogen openen, zouden we haar in de spiegel moeten kunnen zien." Klinkt gemakkelijk genoeg voor mij, dus ik stemde ermee in en de lichten gingen uit. Ik sloot mijn ogen en begon te zingen:
Bloedige Maria
Bloedige Maria
BLOEDIGE MARIA!!!
Ik opende mijn ogen en zag de weerspiegeling van twee gloeiende rode ogen achter mij in de spiegel. Ik schreeuwde en rende naar de deur. Eenmaal buiten de deur bleef ik rennen totdat ik ver weg was van de badkamer en dichter bij de sportschool waar het toneelstuk ten einde liep. Ik merkte dat de andere meisjes hetzelfde hadden gedaan als ik, maar er was een van ons die er niet was. Terwijl ik met mijn moeder en mijn zus naar de auto liep, hoorde ik iemand roepen: "Heather? Heather?" We stapten in de auto en reden naar huis. De volgende dag werd er aangekondigd dat er een ongeluk was gebeurd op het schoolterrein en dat we allemaal vroeg naar huis werden gestuurd. Ik zag de stadskrant en de kop op de voorpagina was: 'Schoolbadkamer eist weer een slachtoffer'. Ik vermoed dat Heather de badkamer niet heeft kunnen verlaten toen wij dat deden - het enige dat van haar overbleef waren de bloedspatten op de muren en plafond en haar afgehakte hoofd in de gootsteen. Haar ogen waren wijd open en haar gezicht was een dodenmasker, bevroren in een eeuwige schreeuw van angst. De rest van haar lichaam is nooit gevonden. De school heeft de badkamer gesloopt om een grasveld te maken voor gebruik door de leerlingen, maar ze zeggen dat je haar 's nachts nog steeds kunt horen schreeuwen.


juliebugg-winaday

Iedereen tot nu toe bedankt - ik maak er nog eens 10 unieke berichten van, zodat er nog eens $ 50 aan de prijzenpot wordt toegevoegd.

Deze draad wordt rond 03.00 uur ET gesloten.

Iedereen veel succes.

blauw

BEWERKING

Het lijkt erop dat ik die extra prijs van $ 50 verkeerd heb begrepen... duh. Sorry daarvoor mensen. Er was slechts 1 extra prijs van $ 50 (volgens Jack's bericht hieronder).

Waargebeurd verhaal: mijn chinchilla ziet dingen, mogelijk paranormaal. Hoe weet ik dat je vraagt: nou, hij heeft de afgelopen twee dagen een kauwstokje geslepen. Je zou het nu zelfs een speer kunnen noemen en hij neemt hem de laatste tijd overal mee naartoe. Ook zijn opgezette pinguïn lijkt gestoord. Meer dan normaal bedoel ik. Ik maak me zorgen.


Lol Fijne Halloween allemaal

Winaday: shawnoshag

De dag nadat mijn moeder in 1998 overleed, was ik rond lunchtijd alleen bij mijn vader thuis. Ik stond bij de kachel toen ik mijn moeder mijn naam hoorde roepen, alsof ze vlak achter mij stond. Toen ik me omdraaide om naar de tafel te lopen, ging de kastdeur tussen het fornuis en de koelkast langzaam open - vanzelf. Zo nu en dan gaat diezelfde deur open zonder waarschuwing of uitleg. Ik WEET dat mama kijkt...

LaurieK @ Winaday

Hallo allemaal, ik ben geschiedenis
Dit verhaal is koninklijk en stap drie jaar geleden,

in de straat waar ik tegenwoordig woon brengt een rivier door, altijd tot middernacht of om 30 uur na 12.00 uur of voor zonsopgang luisterde hij naar geschreeuw als een huilende heel lange nieuwsgierige . is dat het anticipeerde op het blaffen van honden en nadat ze in gelijke vorm klaar waren, is het zeldzame dat veel mensen ernaar luisterden en je eet, we vinden een verklaring dat ze stopten met klaagzangen

sorry voor mij engels hehe .-)

slotland mapluche

Laten we afsluiten met een geweldig verhaal. Fijne Halloween allemaal

Je moet dit verhaal hardop aan een groep vertellen. Het beste zouden kinderen zijn
Door het zelf uit te proberen met vrienden of familie

Ik houd ervan om iedereen om zich heen te verzamelen, de lichten uit te doen en te beginnen met:

Zoals jullie allemaal weten was deze stad vele jaren geleden een kleine stad. Een boerendorp om precies te zijn en in dit stadje woonde ooit een man genaamd Jon. In feite woonde hij verderop in de straat in een klein huis, helemaal alleen.

Op een regenachtige dag keek Jon uit het raam van zijn huis en zag de regen vallen. Hij zag een groep kinderen naar school lopen over de onverharde weg naast zijn huis. Een paar meter achter de groep zag hij een klein meisje alleen lopen zonder paraplu. Jon nam de taak op zich een paraplu te pakken en die naar het kleine meisje te brengen.

'Neem me niet kwalijk.' zei Jon tegen het kleine meisje toen hij haar inhaalde. "Alsjeblieft lieverd, neem deze paraplu mee. Je zou met dit weer echt niet zonder moeten lopen."

Jon overhandigde haar de paraplu en het kleine meisje pakte hem aan.

'Vertel eens, hoe heet je en wie is je vader? Dan weet ik bij wie ik mijn paraplu moet terugkrijgen voor het geval ik hem ooit nodig heb.' vroeg Jon.

"Mijn naam is Jessica en de naam van mijn vader is Steve." antwoordde het kleine meisje.

"Steve de Slager?" vroeg Jon

"Ja." antwoordde het kleine meisje.

"Oké, bedankt. Nu blijf je droog en heb je een fijne dag op school!" zei Jon.

Toen Jon zijn huis weer binnenkwam, begon hij zich af te vragen waarom Steve hem nooit had verteld dat hij een dochter had. Hij dacht dat hij het in de vijf jaar dat hij hem kende, er ooit over zou hebben gesproken. Hij besloot dat hij rond lunchtijd naar Steve zou gaan en hem zou laten weten dat hij zijn dochter de paraplu had laten lenen.

Direct nadat Jon had geluncht, begon hij naar de slagerij te lopen. Toen hij binnenkwam, stond Steve aan de balie en begroette hem met een vriendelijke 'hallo'.

"Hé Steve. Hoe gaat het?"

"Goed en hoe zit het met jezelf?"

'Het gaat prima, bedankt. Hé, ik wilde je even laten weten dat ik Jessica vanochtend in de regen naar school zag lopen zonder paraplu, dus ik liet haar de mijne lenen. Waarom heb je me nooit verteld dat je een klein meisje had?'

'Heb je Jessica gezien? Dat is onmogelijk.'

"Waarom is dat onmogelijk?"

"Ze is al tien jaar dood."

De volgende dag was Jon vastbesloten om erachter te komen wie het kleine meisje was en waarom ze tegen hem had gelogen. Dus wachtte hij geduldig tot de kinderen langs zijn huis liepen op weg naar school.

Uiteindelijk kwam dezelfde groep die de dag ervoor langs was gelopen weer langs. En niet ver daarachter zat het kleine meisje.

Jon verliet zijn huis en begon naar het kleine meisje te lopen. Hij riep: "Sorry, klein meisje". maar ze draaide zich nooit om. Hij versnelde het tempo en probeerde het opnieuw: "Neem me niet kwalijk, sorry, ik heb je gisteren gesproken." Het kleine meisje bleef lopen zonder een stap te missen. Jon begon te joggen. "Hallo? Ik moet je een vraag stellen, Jessica!"

Het kleine meisje stopte.

Jon haalde haar in, legde zijn hand op haar schouder en vroeg: "Wie ben jij?"

Het kleine meisje draaide zich om en zei (JIJ schreeuwt zo hard als je kunt hier)

Hier is het leuke deel van het verhaal. Het deel dat iedereen bang maakt. Nadat je hebt gezegd: 'Het kleine meisje draaide zich om en zei', schreeuw je zo dreigend en zo hard als je kunt. Geloof me, je bouwt de spanning op en haalt ze binnen terwijl Jon probeert het meisje in te halen, en dan laat je ze los met de schreeuw. Het werkt elke keer. Ik heb zelfs tienerkinderen onder een bureau laten springen en mensen die dit verhaal al hebben gehoord (die weten wat er gaat komen) schreeuwen nog steeds.

Probeer het eens en pas op dat je jezelf niet bang maakt. HEHE wees voorzichtig jongens

Winaday casino: PAASKEUK