Wisselgeld...

Hallo bende:
Hebben we niet allemaal het gezegde gehoord: "Wat is kleingeld?" Eigenlijk meer een vraag dan een mededeling.
Ik werd vandaag buiten mijn plaatselijke Dunkin Donuts-winkel benaderd en om kleingeld gevraagd. Zomaar... "Heb je kleingeld?" Ik heb zijn vraag beleefd afgewezen met een "Het spijt me, dat doe ik niet." Ik maakte oogcontact en hij ondervroeg me niet meer.

Ik zag zo weinig van hem, gedurende zo'n korte tijd kon ik werkelijk geen oordeel vellen over zijn situatie. Ik weet het, hij rook niet naar drank, en zijn kleren waren, hoewel versleten, verre van armoedig. Ik denk dat mijn schoenen er af en toe slechter uitzagen dan de zijne.
Dus ging ik op pad en nadat ik in de auto was gestapt, begon ik het engel-duivel-syndroom te krijgen dat op elke schouder voorkomt, zoals in de tekenfilms. Moet ik hem wisselgeld geven? Hij zag er aardig uit, ik had een paar dollarbiljetten, ik had hem op zijn minst een kop koffie moeten aanbieden. Toen kwam de andere kant tussenbeide om hun zegje te doen... "Zoek een baan, sukkel, zie ik eruit alsof ik rijk ben? Je zult er waarschijnlijk drank mee kopen." Ik ging heen en weer terwijl het hele landschap keer op keer door mijn hoofd spookte.
Na een dag erover te hebben nagedacht, weet ik nog steeds niet hoe ik erover denk. Ik had meer details nodig, weet je? Waarom had hij het geld nodig? Wat was zijn situatie. Wat hem daar in de eerste plaats bracht.
Ik hou er eigenlijk niet van om in zulke situaties terecht te komen, weet je? Je bent verdomd als je dat doet, verdomd als je dat niet doet. Was het God die zichzelf liet zien, en ik faalde voor de test? Waar was mijn medeleven? Of was het gewoon een zwerver die me probeerde lastig te vallen en ik de juiste beslissing nam. Er bleven zoveel vragen onbeantwoord. Hoe dan ook, ik maakte de keuze om hem geen geld te geven, en ik kon het nu niet veranderen.

Hoe gaan anderen om met dit soort situaties, als het je recht in de ogen kijkt en geen tijd heeft om details te krijgen. Bent u onmiddellijk medelevend, of bent u het type waarbij u onmiddellijk boos en achterdochtig jegens hen bent?

PMM

Hallo Pam,

Ik begrijp waar je vandaan komt.

In Engeland zijn er zelfhulpprogramma's waarbij mensen een tijdschrift kunnen verkopen met de titel "The Big Issue". Ze hebben specifieke "pitches" om deze tijdschriften te verkopen. Ze kosten £ 1,50 om te kopen en ik weet dat deze jongens en meiden die ze verkopen er 75 cent voor moeten betalen.

Er was een Rastafari-man die altijd in dezelfde "pitch" zat en ik zei altijd nee, bedankt en glimlachte. Hij was een heel vriendelijke kerel, zag er netjes uit maar had heel droevige ogen. Op een dag besloot ik te stoppen en een praatje met hem te maken. Ik vroeg hem wat hem hier bracht.

Hij vertelde me over zijn huwelijk met drie kinderen en hoe de vrouw hem het huis uit gooide en hem verhinderde zijn kinderen te zien. Hij verloor in een mum van tijd zijn baan, zijn huis en zijn gezin en daar stond hij op straat om deze tijdschriften te verkopen. Hij vertelde me dat hij, als hij werk kon krijgen, schilderde en decoreerde, maar dat hij nooit het gebruikelijke tarief kreeg.

Ik gaf deze man altijd geld, nam nooit een tijdschrift en hij vertelde me over zijn situatie om een huis en een baan te vinden en zijn kinderen te zien. Ik denk dat het ongeveer twee jaar duurde voordat hij eindelijk een huis kreeg en zijn kinderen kon zien. Het werk was sporadisch, dus bleef hij het tijdschrift verkopen. Ik gaf hem altijd geld als ik het over had, en met Kerstmis gaf ik hem altijd wat briefjes.

Deze man was een hele aardige man en ik miste hem toen ze de winkel sloten waar hij buiten zijn tijdschriften verkocht. Ik kwam hem een tijdje geleden tegen op straat en het was alsof ik een oude vriend ontmoette. Hij was heel gelukkig, had zijn huis, zag zijn kinderen en had een baan. Ik hoop dus dat mijn kleine bijdrage hem van enig nut was.

Aan de andere kant, Pam – er zijn mensen die niet in zijn positie zitten, die daadwerkelijk een huis hebben, de kost verdienen met bedelen en een goede levensstijl leiden. Ik weet dat ze in Londen meer dan £300 per dag kunnen verdienen.

Het is dus moeilijk om te weten welke degenen zijn waarmee je kunt stoppen en praten en hen kunt vragen hoe ze op hun plek zijn gekomen, en welke je als de pest vermijdt. Ik begrijp je dilemma dus echt.

blauw

Eerlijk gezegd negeer ik ze gewoon, of zeg ik "Nee, dat doe ik niet" in het verzoek om wisselgeld.

Er zijn tijden geweest, lang geleden, dat ik dat deed. Maar nadat ik zoveel meldingen heb gezien van mensen die oplichten, kan ik mezelf er niet toe brengen geld uit te delen omdat ik weet dat er in plaats daarvan drugs of sterke drank kunnen worden gekocht, maar erger nog, dat ze oplichten voor het geld om hun rekeningen te betalen, terwijl ze werken of aan het werk zijn. niet bereid om te werken.

Ik weet niet of ik de keer heb genoemd dat ik een bedelaar zag buiten een bus waarin ik zat en hij met iemand aan het kletsen was op zijn BlackBerry.

Dat sloeg de laatste spijker in de kist van bedelaars die mij om geld vroegen. Als ik ooit in de verleiding kom om te geven, zijn er een paar plaatsen bij mij in de buurt die het graag aannemen en het voor het juiste gebruik gebruiken.