Als een dierbare zelfmoord pleegt, hoe ga je hiermee om?

Ik beschouw mezelf als een sterk persoon, iemand die vrijwel kan omgaan met wat het leven tot nu toe op mijn pad brengt. Ik heb geen woorden meer en word overmand door verdriet door een tragedie waarvan ik nooit had gedacht dat deze zich in een miljoen jaar in mijn familie zou voordoen. Mijn moeder kwam er twee weken geleden achter dat ze terminale kanker had en besloot afgelopen woensdag zelfmoord te plegen. Ik ben in totale shock en ongeloof. Ik kan er mijn hoofd niet omheen wikkelen. Ik heb wat advies nodig over hoe ik hiermee om moet gaan en hoe ik verder kan gaan, want ik ben gewoon een puinhoop en nog wat. De manier waarop ze zelfmoord heeft gepleegd, is denk ik het moeilijkste voor mij om te overwinnen.

Het spijt me zo om dit te horen, Tinker. Ik kan me niet voorstellen wat je moet doormaken, maar het moet verschrikkelijk zijn. Je had niet eens de tijd om je aan te passen aan haar ongeneeslijke ziekte voordat ze een einde aan haar leven maakte, dus ik begrijp dat je in shock bent. Je zou waarschijnlijk moeten proberen een rouwbegeleidingsgroep te vinden die je hier doorheen kan helpen, als je kunt.

Ik ben zelf ongeneeslijk ziek, dus misschien kan ik je helpen haar standpunt te begrijpen? Ik weet niet wat voor soort kanker ze had, of hoeveel tijd ze haar gaven, maar ze moet erg bang zijn geweest. Angst om niet te weten hoeveel ze zou moeten doormaken voordat ze stierf; angst voor de pijn en het lijden dat ze zeker zou gaan ervaren; de angst om haar familie en vrienden tot last te zijn, gewoon de angst om te weten wat er gaat gebeuren, maar niet te weten wanneer. Dit alles leidt tot het gevoel van een totaal verlies van controle over iemands leven, op welke manier dan ook, en een volledig gevoel van hopeloosheid. Voor sommige mensen is de enige manier om de controle terug te krijgen, zelf te beslissen wanneer ze gaan sterven, en dat is wat zij deed.

Ik heb COPD in het eindstadium, maar dat betekent dat ik volgende week, of over tien jaar, kan overlijden. Ondertussen worstel ik om elke dag door te komen. Ik heb niet veel pijn, maar heb bij elke beweging moeite met ademhalen en zuurstof, en het is vermoeiend. Soms heb ik het gevoel dat ik stap voor stap de dood tegemoet sjok, en zonder hoop op herstel en alleen maar verslechterende omstandigheden om naar uit te kijken, denk ik altijd aan zelfmoord als een optie voor mij

Ik hoop dat dit je helpt haar standpunt een beetje te begrijpen, en haar misschien te vergeven. Ik hoop ook dat je ergens hulp krijgt, want je hebt het nodig - iedereen zou dat doen nadat hij dit met een ouder heeft meegemaakt. God zegene.

jij arme ding..mijn diepste medeleven vanuit de binnenkant van mijn hart. Je moeder heeft misschien de vraag gesteld: wat zal er de komende weken, maanden enz. met mij gebeuren? of deed er zelfs onderzoek naar en besloot dat ze niet wilde dat haar familie haar zo zou zien of misschien zelfs voor haar zou moeten zorgen. Moeders doen soms dingen in naam van de liefde die voor andere mensen misschien niet logisch lijken. of misschien heeft ze gewoon besloten om niet eerder dan later te willen ervaren wat haar te wachten stond. De meeste mensen kennen de diepte niet waarin degenen die ze achterlaten lijden als gevolg van hun beslissing, maar ik ben er altijd van overtuigd geweest dat iedereen het recht heeft om te beslissen wanneer ze deze aarde verlaten, en ik geloof ook dat ze het gevoel hebben dat dit het juiste is. niet alleen voor zichzelf maar ook voor anderen, zelfs als ‘anderen’ in het begin lijden, zullen ze na verloop van tijd verder gaan en alles goed komen.
Voor sommigen is dat niet waar en zij leven met de pijn van hun leven, om iemand op zo’n harde manier te verliezen. Als je in God gelooft, vraag hem dan om de kracht en de troost die je nu en in toekomstige momenten van verdriet nodig hebt. Als je niet in God gelooft, probeer dan te geloven dat je moeder is waar ze wil zijn, waar dat ook mag zijn in haar overtuigingen. Aarzel niet om dit uit te praten met iemand die hier niet direct last van heeft, of om advies te vragen. Dat deed ik toen mijn moeder stierf toen ik 24 was en het hielp enorm. Ik zal vaak aan je denken en hoop echt dat je een beter begrip zult krijgen van de plek waar haar gedachten waren toen ze deze beslissing nam. Wees voorzichtig... ik wikkel je in liefde en geloof.

Het spijt me heel erg om dat gezeik te horen. Accepteer alstublieft mijn diepste medeleven.

Mijn grootvader pleegde zelfmoord toen ik veertien was en pas later kreeg ik de kans en het bewustzijn om met dat probleem om te gaan. Ik zou je willen aanraden om, zoals LhasaLover en masskat al hebben gedaan, het aan een professional te vragen en ermee te praten; dat kan echt heel veel helpen. Het kan je helpen er doorheen te komen, en ook al zul je de situatie niet volledig begrijpen, het kan je helpen in het reine te komen met wat er is gebeurd.

Het spijt me heel erg om je verhaal Tinker te lezen. Ik kan me niet eens proberen voor te stellen wat je doormaakt. Het verliezen van een dierbare is al moeilijk genoeg door natuurlijke oorzaken, laat staan op deze manier.

Ik heb iets gevonden dat je wel of niet kan helpen - lees het hier. Het helpt je misschien nu niet, maar in de nabije toekomst misschien wel. Als je er maar één ding uit haalt, dan is het de moeite waard geweest om het te lezen.

Ik ben het ermee eens dat je echt hulp moet zoeken om hier doorheen te komen. Het zal heel moeilijk zijn om er in je eentje mee om te gaan.

Ik denk aan je x

Het spijt me zo om dat te horen Tinker, ik kan begrijpen hoe je je voelt, want ik denk dat ik me vorig jaar ongeveer hetzelfde voelde toen mijn vader plotseling overleed. Technisch gezien heeft hij geen zelfmoord gepleegd, maar in de praktijk heeft hij dat wel gedaan door voortdurend te weigeren de hulp te krijgen die hij nodig had.

Hoe moet je met zoiets omgaan? Ik weet het eerlijk gezegd niet, omdat ik niet zeker weet of ik dat zelf goed doe, ook al is het iets meer dan een jaar geleden. Huil gewoon wanneer je daar zin in hebt, schaam je niet om te huilen. En probeer je te concentreren op de schoonheid van het leven, de tijd zal de wond genezen. Het zal nooit helemaal genezen zijn, maar de pijn zal op een gegeven moment draaglijk worden.

Het spijt me zo voor je verlies en pijn. Ik heb geen advies, maar ik wilde je vertellen dat jij en je familie in mijn gebeden en gedachten zijn. Knuffels voor jou, mijn vriend. God zegene!

Het spijt me heel erg. Ik weet dat het heel moeilijk is en ik weet waar je vandaan komt. Je zult in mijn gebeden zijn.

Het spijt me voor je verlies. Werkelijk.

Ik heb geen advies, maar wilde graag een gedachte delen. Ik geloof echt dat je moeder nu gezond en wel is. Ze waakt waarschijnlijk over je en wil je helpen hiermee om te gaan.

Mijn hartgevoelde gebeden zijn met jou.

Het spijt me echt voor jou en je familie

Gecondoleerd. Ik kan niets voor je doen, alleen maar mijn steun geven en zeggen dat je in mijn gedachten bent. Denk dat op een dag alles voorbij zal gaan, alle pijn. God zegene!