Waar was je...

Hallo leden,

Door de tijd heen zijn er altijd momenten die zo'n impact hebben op ons leven dat we ons precies herinneren wat we aan het doen waren op het moment dat het gebeurt.

Of het nu was toen Kennedy werd neergeschoten...toen een superster stierf...de leraar die stierf in de ruimte...september. 11e.....enz.

Heeft u een moment in de geschiedenis waarop u zich altijd precies zult herinneren wat u aan het doen was?

Lippen

Lippen:

Ik herinner me de dag dat de space shuttle ‘Challenger’ uit elkaar viel en we zeven bemanningsleden verloren om 11.39 uur in 1986.
Ik zat op de middelbare school, in de bibliotheek. De tv stond aan, terwijl zowel kinderen als leraren dit live keken.
Ik herinner me dat ik keek, en toen deze vreselijk uitziende rook zag, en toen stilte. De kinderen waren stil, de leraren waren stil, en zelfs de tv-verslaggevers waren stil voor wat een eeuwigheid leek. Ik denk dat niemand wist wat er was gebeurd. Ik wist dat wat ik zag niet normaal was, en ik wist dat het niet goed was.
Eindelijk klonk er gemompel in de bibliotheek, en de tv-mensen meldden een soort 'storing'.
Ik wist diep van binnen dat het rampzalig was. Ik zal me die dag en waar ik was altijd herinneren.
PMM2008

Geloof het of niet.

1963 Ik was drie en vroeg me af waarom de bedienden huilden.

1981 Walking through Payless (toen hadden ze een audio-/videosectie). Toen kwam de aankondiging "President Regan is neergeschoten". Man, de man in de tv-sectie had elke tv naar een station voor nieuws...

1986 Challenger..Sliep..Ik werkte in de swingshift.

1995 Bombardement op Oklahoma City. Werken bij de printerdivisie van Tektronix.

09/11/01 Ik zat thuis toen Charlie Gibson vertelde dat het WTC-gebouw was geraakt door een straalvliegtuig en hij praatte met iemand in de andere toren toen het TWEEDE vliegtuig binnenkwam. Je kon de man horen met wie hij sprak om te schreeuwen: "Een ander vliegtuig heeft de andere toren geraakt !!"

Het was het meest schokkende moment dat ik ooit heb gevoeld/ervaren.

Ging aan het werk en tegen die tijd stonden alle vliegtuigen aan de grond.. Eng en griezelig gedurende 3 dagen zonder vluchten, behalve af en toe de luchtmacht....

Ten slotte had ik bepaalde uitzendingen gezien (nauwelijks herinnerd) van een incident waarvan ik me niet meer kon herinneren wat er toen aan de hand was. Later heb ik de film Apollo 13 bekeken en toen herinnerde ik me die nieuwsfeiten zoals de basketbal, softbal en een stuk papier en de nieuwsman die de fakkel afvuurde en de terugkeer simuleerde. voor het ruimtevaartuig.

Er zijn zoveel vreselijke momenten in mijn leven. Ik probeer me niet alle slechte dingen te herinneren.

Ik herinner me tot in detail enkele van de groten.
Mijn eerste en favoriete is dat toen ik in de eerste klas zat, ze de hele school door elkaar haalden in een klein kamertje genaamd de Audiovisuele Kamer... het was als een kast met harde studeerkamerstoelen die allemaal met elkaar verbonden waren, en er was een tv met konijnenoren, dat was het. (Grote audiovisuele).
We werden binnengebracht om de eerste man op de maan te zien landen.
Voor een eersteklasser was het erg cool.
Ik herinner me dat ik het aftellen van de raket zag, de explosie en uren later de landing. Het was iets wat ik niet zal vergeten.
Tegenwoordig word ik er een beetje verdrietig van als ik een bliep van vijf seconden op het nieuws zie als er een omhoog gaat. Het is zoiets als: is dat echt gebeurd? Ze geven miljarden dollars uit aan deze reizen... Ik heb zelfs met Rocket Scientists gewerkt aan bemande Space Shuttle-projecten, en kan niet begrijpen hoe weinig er aan het publiek wordt getoond. Ik vind het echt triest.

1963
Ik keek begrijpend toe terwijl het schot werd afgevuurd, en toen ik de onvermijdelijke toekomstige complottheorieën zag, ging ik zitten om een volledige uiteenzetting te schrijven... helaas, toen ik 9 maanden oud was, waren mijn vingers te klein voor de toetsenborden, het internet had Mr. Gores inspiratie en ik werd belemmerd.

"Man loopt op de maan"

Mijn vader heeft lang en hard gewerkt om al zijn kinderen een sterke arbeidsethos bij te brengen. Vaak zag ik mijn vader, die zich rot voelde door een of andere insect, terwijl hij de deur uitging om naar zijn werk te gaan, want dat is wat een man doet om zijn gezin te voeden... Er werd van ons verwacht dat we dezelfde vastberadenheid toonden. met onze eigen verantwoordelijkheden ten aanzien van school...
Mijn vader bleef thuis van zijn werk om naar die eerste stap te kijken... Wij bleven thuis van school. Op een dag ontdekte ik dat er altijd uitzonderingen op regels bestaan... als het belang relevant is.

4 jaar later kreeg mijn vader een zware coronaire hartziekte, terwijl hij aan het werk was...

1981
Het was een dubbele timing naar de eetzaal toen de sirenes loeiden, de hele basis werd afgesloten toen werd aangekondigd dat Reagan was neergeschoten. Er was geen twijfel in onze gedachten dat als we nodig waren... we geroepen zouden worden om onze eed na te komen...
We bleven 24 uur lang opgesloten zonder meer informatie dan het oorspronkelijke bericht, terwijl we in onze kazerne op onze plunjezak zaten... Het waren 24 lange uren.

Dinsdag 11 september 2001
Ik had me zojuist afgemeld voor het chatten met mijn vrouw die in Morningside Heights in Manhattan was via Yahoo Messenger. Ze ging naar de stad om de ochtenddrukte te ontlopen, omdat ze een nieuw paar schoenen wilde kopen. De winkel waar ze naartoe ging, lag ongeveer een blok verwijderd van het World Trade Center... dat was zeven uur 's ochtends. Ik bevond me twee uur ten noorden van de stad, op een klein stukje land dat ik had gekocht om de stad uit te gaan, voor als haar lessen te dringend werden. Ik was aan het surfen op internet en speelde spelletjes toen ik langs mijn Yahoo-pagina bladerde en een rapport zag van het eerste vliegtuig dat insloeg. Toen ik meer informatie over de tragedie probeerde te krijgen en een livefeed kon krijgen... zag ik hoe het tweede vliegtuig insloeg. Het kostte me veertien uur om de George Washington-brug over te steken, op dat moment lieten de staatspolitie en de nationale garde niemand oversteken... Ik praatte me een weg naar de overkant, wijzend naar de aanhangerlading met uitrusting en gereedschappen, terwijl ik de noodzaak van de materialen uitlegde. met de voorspelling voor dreigende regen. Ik had sinds zeven uur 's ochtends geen contact meer met mijn vrouw.

Woensdag 12 september 2001
De straten van Manhattan waren leeg... Geen geluid. De hemel gloeide naar het zuiden.
Ik stopte bij het appartement van mijn vrouw, waar ze de tientallen afgestudeerde studenten die we vrienden hadden genoemd, in haar appartement had verzameld. Ze waren de hele dag bezig geweest met het vervoeren van voorraden terwijl ze coördineerde voor vechten of vluchten... Mijn vrouw verbaast me.
Ik bleef nog geen half uur in het appartement voordat ze me nadrukkelijk aankeek en zei... Ik weet dat je er dood aan gaat... Ga.

(Ik ben lid geweest van vrijwillige brandweerkorpsen in elk deel van het land waar ik heb gewoond, die voor hun doel afhankelijk zijn van een vrijwilligersgroep... Dat is wat papa had verwacht)

Het World Trade Center... Ground Zero was een gekkenhuis. Ik reed door verlaten straten en stopte bij Canal Street om mijn Ford-truck op vierwielaandrijving te zetten. De as zat ruim dertig centimeter diep. Terwijl ik probeerde er doorheen te komen, werd ik omgeleid naar de Westside Highway toen ik uitlegde wat ik op de kleine aanhanger had geladen. De brandweerman die bij de officier was, werd erbij gehaald en kreeg de naam van een brandweercommandant.

(Oké, ik heb zojuist twee paragrafen gedood waarin het hoe en wat van die eerste uren werd beschreven... Laten we zeggen dat ik mensen ervan kon overtuigen dat ik wist waar ik mee bezig was en waar ik het over had... en daarna heb ik de volgende 30 uur hard gewerkt om onthouden (of vergeten).

Ik kan nog uren doorgaan... dagen zelfs... de kleine hoopjes... de teleurstellingen...
We hebben iets meer dan een week besteed aan alles wat we konden... wat nodig was voordat er genoeg orde was geschapen om alles een officiële stempel te geven. Soms lijkt het alsof het maar één lange dag was... met alles in mijn gedachten gebrand...

Het duurde 9 jaar voordat ik weer langs de site liep...

Het maakt me tot op de dag van vandaag nog steeds kwaad om dat gat in de grond te zien.

Ik had hier niet op moeten reageren...

Soms is het beter om te weten dat je het je kunt herinneren...

Als je dat echt zou willen.

soms is het ook goed om dingen van je af te zetten, Jim..

het moet iets afschuwelijks zijn geweest om te herinneren. Ik herinner me die dag met zoveel afgrijzen, maar er gaat niets boven de ervaring die je hebt gevoeld.

xoxo nal

Nee Jimbeaux, dit is het soort dingen dat je uit het systeem moet halen en dergelijke.

Ik vertel jou en iedereen dat als je iets interessants hebt om je kinderen later te laten weten, TAPE IT NOW.

Mijn moeder had ons verhalen verteld over haar jeugd, het leven in Texas, New Mexico, de keren dat haar broers dicht bij een indianenreservaat kwamen en over vreemde dingen die ook gebeurden.

Nu is de kans om dat allemaal te krijgen voor altijd voorbij. Ik zeg niet wat ze in die tijd nog meer zou hebben gezegd. Te slim, te laat voor mij, maar het is iets wat je kunt doen, want het helpt de toekomst en jou om het uit het systeem te krijgen, zoals ze zeggen.

En eerlijk gezegd heb ik weinig gehoord van mensen op Ground Zero of van degenen die er zelfs maar waren geweest. Het helpt een beetje om grip te krijgen op dingen, emoties en dergelijke. Bedankt voor het delen.

Sorry mensen, heb dit verwijderd.

Soms kijk je terug op wat je hebt geschreven en besef je hoe ongepast het was... Sorry voor het eerdere tirade.

Jimbo,

Je reflecties hebben me diep geraakt en ik weet dat sympathie niet is wat je zoekt. Maar weet dit... ik respecteer je meer naarmate de dag verstrijkt dat ik je leer kennen. Je bent een man van vele lagen... en naarmate elke laag blootgelegd wordt, word je steeds beter.

Ik ben blij dat jij deel uitmaakt van mijn dagelijkse wereld. Heb nooit spijt....

Lippen